Στην τρίτη του σκηνοθετική δουλειά, ο σεναριογράφος του πολυβραβευμένου «Ανάμεσα στους Τοίχους» πραγματοποιεί ένα παθιασμένο κάλεσμα στα όπλα με ήρωες τους νεαρούς ακτιβιστές της γαλλικής οργάνωσης Act Up, εξαπολύοντας μια απεγνωσμένη σταυροφορία αφύπνισης για τα ολέθρια ποσοστά της επιδημίας του AIDS.
Αρχές της δεκαετίας του ’90. Ενώ το AIDS έχει ήδη κοστίσει αμέτρητες ζωές τα τελευταία δέκα χρόνια, οι ακτιβιστές της Act Up στο Παρίσι πολλαπλασιάζουν τις δράσεις τους με σκοπό να ανατρέψουν τη γενική αδιαφορία. Ο νεοφερμένος στην ομάδα, Νατάν, θα συγκλονιστεί από τη δυναμικότητα του Σον, ενός από τα ιδρυτικά μέλη της οργάνωσης, που καταναλώνει τις τελευταίες του δυνάμεις του στη μάχη ενάντια στο κράτος και τις φαρμακευτικές εταιρείες.
Από την περιπέτεια της Act Up, o σκηνοθέτης θέλησε να αποδώσει τις εντυπωσιακές επιχειρήσεις της οργάνωσης, τις τεταμένες συζητήσεις για να αποφασιστεί η δράση της, για τις θέσεις που θα υιοθετήσει και ιατρικά επιτεύγματα… Δείχνει επίσης τον έρωτα, τις gay pride και τις βραδιές υπό τον ήχο της μουσικής house, η οποία ενέπνευσε για τον τίτλο της ταινίας. Δεν είναι μάλιστα τυχαίο οτι τα 120BPM, ήταν και οι “χτύποι” μιάς μουσικής που μεσουρανούσε την δεκαετία του 1990.
Εκεί όπου πολλές ταινίες για την επιδημία που έπληξε την ομοφυλοφιλική κοινότητα ασχολούνται με τα ατομικά πεπρωμένα (όπως το “Φιλαδέλφεια” με τον Tom Hanks) και άλλες φορές με την άκτιβιστική τους δράση (όπως το “The Normal Heart” με τον Mark Ruffalo), ο Καμπιγιό παρουσιάζει το θέμα στη συνολική του διάσταση και δίνει μια πολιτική ταινία, σκηνοθετεί με νεανική ορμή, ενώνοντας μοναδικά το συλλογικό με το ατομικό και το πολιτικό με το προσωπικό και παραδίδει στα χέρια των θεατών μια συναισθηματική χειροβομβίδα.
Απο τα πρώτα κιόλας πλάνα του αμφιθεάτρου, όπου βλέπουμε τα μέλη της Act Up, να συζητούν, θέλοντας και μη μπαίνεις στήν κουβέντα και γίνεσαι ενα με τούς ανθρώπους που την απαρτίζουν. Η ταινία μπορεί με την ορμή της, να μας ξεναγεί στα άδυτα της ακτιβιστικής οργάνωσης και την έντονη αίσθηση, που έκανε η δράση της το πρώτο μισό της δεκαετίας του ’90 στη Γαλλία, δείχνoντας έναν ακτιβισμό που αναπτύχθηκε πολύ πριν από την εποχή των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, σιγά-σιγά όμως γίνεται η ιστορία δυο νέων ανθρώπων που έρχονται αντιμέτωποι με το θάνατο και βρίσκουν νόημα στο να αντισταθούν απαιτώντας κάτι ακόμη περισσότερο σημαντικό και από, ασφάλιση, σεβασμό ή φάρμακα … λίγο περισσότερο χρόνο.
Το φιλμ δεν έχει βλέμμα νοσταλγίας ούτε μοιάζει με ντοκιμαντέρ, ίσως γιατί δίνει έμφαση στην ιστορία αγάπης μεταξύ του Σον που νοσεί από AIDS και του Νατάν, ο οποίος δεν είναι άρρωστος.Πέρα από την αρρώστια που απασχολεί το ζευγάρι, οι “120 χτύποι” τονίζουν τη ριζοσπαστικότητα του ενός και τη σαγήνη του άλλου.
Η ταινία εικονογραφεί μια σκοτεινή περίοδο, στην οποία το AIDS αποτελούσε ακόμη το μακάβριο “προνόμιο” των γκέι ανδρών, αλλά και την κοινωνία που στο σύνολό της νόμιζε ότι μπορούσε αιωνίως να αγνοεί. Αποφεύγοντας όσο το δυνατόν περισσότερο τα κηρύγματα αλλά παράλληλα να παραμένει “ακτιβιστική” (μένει χαραγμένο στήν μνήμη το πλάνο με τον “ματωμένο Σηκουάνα”), με έκδηλη τη διάθεση να ενημερώσει και να προβληματίσει, προκαλεί τον θεατή να γυρίσει αλλού το βλέμμα, να φύγει μακριά από τη δυστυχία … και να χορέψει στα 120BPM!
3/5
Βραβευμένη με το Grand Prix ή αλλιώς τον Αργυρό Φοίνικα στο 70ο Φεστιβάλ Καννών, αλλά και με το Βραβείο της Επιτροπής Κριτικών Κινηματογράφου, το 120 ΧΤΥΠΟΙ ΤΟ ΛΕΠΤΟ έγινε το talk-of-the-festival, αποθεώθηκε από κοινό και κριτικούς, και έκανε τον πρόεδρο της επιτροπής Πέδρο Αλμοδόβαρ να συγκινηθεί στη συνέντευξη τύπου, περιγράφοντας την κινηματογραφική της δύναμη, την επίκαιρη ανάγνωση της αλλά και την πολιτική της βαρύτητα.
