Οι ρίζες μιάς ιδιαίτερης ταινίας, όπως το A Quiet Place, χρονολογείται απο την εποχή του βωβού κινηματογράφου, των Charlie Chaplin, F.W. Murnau, Buster Keaton και Jacques Tati. Αυτοί οι σκηνοθέτες ήταν οι “κύριοι” της οπτικής αφήγησης, που δεν χρειάζονταν ούτε μια γραμμή διαλόγου για να “επικοινωνήσουν” με τον χαρακτήρα, το συναίσθημα ή την πρόθεση. Ο κινηματογράφος δεν μπορούσε να ήταν πιο αγνός. Μεγαλώντας όμως στήν εποχή των Alien, του Jaws και δεκάδων ταινιών του τεράστιου Hitchcock, αναρωτηθήκαμε το πως οι “σιωπηλές” οπτικές τεχνικές των αρχών του 20ου αιώνα θα μπορούσαν να εισχωρήσουν στο πλαίσιο μιας σύγχρονης ταινίας. Κάπως έτσι γεννήθηκε… το “Ήσυχο Μέρος“.
Το concept πίσω απο την ιδέα του A Quiet Place, είναι απλό: Αν κάνεις έναν θόρυβο… πεθαίνεις. Στην πραγματικότητα η ιδέα είναι τόσο κινηματογραφικά απλή… που σε τρομάζει. Σε έναν μετα-αποκαλυπτικό κόσμο γεμάτο τέρατα, υπερευαίσθητα στον παραμικρό θόρυβο, μια τετραμελής οικογένεια αναγκάζεται να ζει στην απόλυτη σιωπή προκειμένου να επιβιώσει. Οι μέρες περνούν και η απειλή πλησιάζει όλο και περισσότερο, ενω ακόμα και η ανάσα μπορεί να σημάνει το τέλος…
Η ταινία ξεκινά την 89η ημέρα μιας μυστηριώδους εισβολής. Ένας γραφικός κεντρικός δρόμος σε κάποιο προάστιο της Νέας Υόρκης έχει εγκαταλειφθεί, ενω το τρομακτικό και βομβαρδισμένο τοπίο είναι μια καθαρή δυστοπία. Ένας πρόλογος καθορίζει το πόσο αμείλικτη μπορεί να γίνει η ταινία, ενω γρήγορα η ιστορία θα μας πάει ένα χρόνο μπροστά, όπου ο ικανός, ευφυής και απελπισμένος οικογενειάρχης Lee (Krasinski) προσπαθεί να κρατήσει τις ισορροπίες στο μικρό βασίλειό του, γνωρίζοντας ότι ακόμα και ο ελάχιστος θόρυβος θα προσελκύσει τα πλάσματα. Και ενω ο άντρας του “σπιτιού” φροντίζει τα πάντα, η έγκυος σύζυγός του Evelyn (Blunt) αντιπροσωπεύει την ελπίδα για το μέλλον αν και η επικείμενη προοπτική της” ηχομόνωσης” ενός μωρού γίνεται παράλληλα η καταδίκη τους. Η ιστορία ξετυλίγεται λίγο-λίγο, καθώς πολλοί παράγοντες συγκρούονται σε μια μοιραία ημέρα που αφήνει ολόκληρη την οικογένεια σε κίνδυνο.
Το πιο συναρπαστικό τμήμα της ταινίας είναι, με τον τρόπο του και το πιο δύσκολο: το πρώτο μισό, στο οποίο η προσπάθεια των χαρακτήρων να παραμείνουν σιωπηλοί γίνεται ένα είδος θανατηφόρου παιχνιδιού. Ακόμη και όταν απλά επικοινωνούν με τα μάτια τους, η αφοσίωση που αισθάνονται τα μέλη αυτής της οικογένειας ο ένας προς τον άλλο είναι ορατή, ενω ο θεατής ταυτίζεται έντονα με την οικογένεια που πρωταγωνιστεί και έτσι, όσο κλιμακώνεται ο άγνωστος τρόμος (τα περίεργα όντα που δεν ξέρουμε ακριβώς πόσα είναι ούτε από πού προέκυψαν και τα οποία εμφανίζονται αστραπιαία με τον παραμικρό θόρυβο καθώς όλο τους το σώμα μοιάζει να «ακούει»…) τόσο περισσότερο συμπάσχει ο θεατής με το κάθε μέλος ξεχωριστά.
Οι πιο πολλές ταινίες για το τέλος του κόσμου εξαρτώνται από τη δυσπιστία και την τριβή μεταξύ των επιζώντων, η οποία ήταν φαινομενικά και η πραγματική αιτία στο πρόσφατο It Comes at Night. Εδω όμως έχουμε ένα σπάνιο είδος ταινίας που χτίστηκε γύρω από έναν οικογενειακό δεσμό που κρατάει και γίνεται η ουσία της έπιβιωσής τους.
Ο Krasinski έχει ενα μεγάλο βιογραφικό ως ηθοποιός, παρά ως σκηνοθέτης, του οποίου η προσωπικότητα στίς ταινίες που έχει σκηνοθετήσει (The Hollars, Brief Interviews with Hideous Men), ήταν πάντα λίγο ασαφής. Εδω όμως φέρνει τον εαυτό του στο προσκήνιο φτιάχνοντας πολύ εντυπωσιακές σκηνές ισορροπώντας μεταξύ σιωπής και ήχου, αγάπης και φόβου. Στο δεύτερο μισό, η ταινία μετατρέπεται σε ένα πιο συμβατικό θρίλερ, αλλά και πάλι η ταινία δεν ξεφεύγει ούτε προσπαθεί να γκρεμίσει οσα έχει χτίσει. Τα τέρατα, όπως φαίνεται, μπορούν να ακούσουν τα πάντα, αλλά δεν βλέπουν τίποτα. Και παρόλο που δεν μπορούμε πάντα να πιστέψουμε αυτό που βλέπουμε στο A Quiet Place, ο Krasinski μεταμορφώνεται σε έναν αρκετά ταλαντούχο κινηματογραφιστή για να βγάλει απο το μυαλό μας τις όποιες αντιρρήσεις μας. Γιατί απλά σκηνοθετεί με όλες τις αισθήσεις του.
Στο σύνολό του, το cast αποδίδει τα μέγιστα με το πρωταγωνιστικό ζευγάρι (και στήν ζωη) Emily Blunt και John Krasinski να βγάζει με ιδιαίτερο τρόπο τις φοβίες που έχει κάθε νέος γονιός εν μέσω πολύ δύσκολων καταστάσεων. Την παράσταση κλέβει για άλλη μια φορά -μετά απο την ταινία Wonderstruck– η κωφή 15χρονη ηθοποιός Millicent Simmonds.
Έντονα πρωτότυπο, αναμφισβήτητα τρομακτικό με μια εκπληκτική και γεμάτη ένταση post-apocalyptic ατμόσφαιρα, το A Quiet Place βάζει σίγουρη υποψηφιότητα για θρίλερ της χρονιάς.
4/5
