Η cine-συνεργασία Αργεντινής και Ισπανίας, στα καλύτερα της, αρπάζει από τα μαλλιά ένα genre που γνωρίζει επιτυχίες κατά βάση από την αντίπερα όχθη του Ατλαντικού, «αυθαδιάζοντας» με χάρη, τολμώντας σε κάθε επίπεδο και μάλιστα κερδίζοντας σε σημεία που οι Αμερικανοί (και όχι μόνο), τελευταία ατονούν. Αν αναζητάς μια περιπέτεια γεμάτη «twists and turns», σασπένς και ολίγον από εκείνη την Ταραντίνικη «κάθαρση», προσδέσου!
Επεξηγηματικά λιτός, με ξεκάθαρη οικονομία λόγου, η ιστορία του Αργεντίνου σεναριογράφου και σκηνοθέτη Rodrigo Grande (Cuestión de principios), «μπουκάρει» στη ζωή του ήρωα Joaquin (Leonardo Sparaglia), προμηθεύοντας μόνο με τις απαραίτητες πληροφορίες σχετικά με την κατάστασή του: παραπληγικός ερημίτης με ετοιμοθάνατο κατοικίδιο, η οικογένεια του οποίου ξεκληρίστηκε σε αυτοκινητιστικό, γεμάτος χρέη, αναγκάζεται να νοικιάσει ένα από τα δωμάτια του ευρύχωρου τσαρδιού του σε Λατίνα καλλονή (μην βασίζεσαι στην τυχαιότητα των γεγονότων), που φέρει το δικό της, προβληματικό τέκνο ως «προίκα».
Η συμβίωση φυσικά δεν είναι αυτό που μοιάζει αρχικά, με τους «καλεσμένους» στη ζωή (και το τσαρδί) του ήρωα να αυξάνονται όσο κυλούν τα λεπτά. Κλέφτες και «βρώμικοι» αστυνόμοι, το μεγάλο κόλπο, ίντριγκες, με εκείνο το τούνελ που διαβάζουμε στο τίτλο της παρούσας να αποκτά όλο και περισσότερο διττή σημασιολογία, συνθέτουν ένα κοκτέιλ ανατρεπτικής δράσης, πλήθους αναφορών σε εφάμιλλης θεματικής φιλμ. Πότε άγαρμπα και πότε με μαεστρία, το «ξεπατίκωμα» του σκηνοθέτη αγγίζει όλο το φάσμα της παραγωγής, με μοντάζ και πλάνα που σε σημεία κερδίζουν τις εντυπώσεις.
Εκεί που άλλοι υπερφίαλα απέτυχαν στο παρελθόν, ο Grande, σημαδεύει το χάος που ο ίδιος δημιουργεί, αποφεύγοντας αδιέξοδα πειράματα που στη συγκεκριμένη δεν χρησιμεύουν σε τίποτα, κρατώντας μερικούς άσους για το φινάλε και τη διασκέδαση του κοινού. Έτσι, ως θεατής, θα οδηγηθείς στους χώρους του έργου, κλιμακώνοντας την προσοχή σου, μέσα από τα διάφορα τεχνάσματα της πλοκής, ξεχνώντας την καταγωγή της που αρχικά ίσως σε καθιστούσε καχύποπτο. Το cast θα μπορούσε και καλύτερα, όμως δεν μοιάζει να απασχολεί κανέναν η απόδοση του, με εξαίρεση την περιφερόμενη εικόνα της νεαρής Clara Lago, όταν και απελευθερωμένη από ενδυματολογικά «βαρίδια», υπάρχει για να εξυψώνει οφθαλμούς.
Οι αμερικανοί το βράβευσαν στο παγκόσμιο φεστιβάλ του Seattle, αναγνωρίζοντας τις αρετές του. Το «Al final del túnel», είναι το είδος της ταινίας που αν συγχωρέσεις τις αστοχίες της, θα εκτιμήσεις τη γενικότερη προσπάθεια. Κυρίως, όταν οι μεγάλοι του χώρου, τελευταία έχουν απομακρυνθεί από εκείνη την «old school» τεχνική που τόσο απολαμβάναμε να παρακολουθούμε στις παλιές καλές cine-crime μέρες.
2,5/5
