Μετά το τέλος του Captain America: Civil War, ο Scott Lang έρχεται αντιμέτωπος με τις συνέπειες των επιλογών του ως σούπερ ήρωας, αλλά και ως πατέρας. Ενώ προσπαθεί να ισορροπήσει την κανονική του ζωή του με τις ευθύνες του ως Ant-Man, αντιμετωπίζει μια καινούργια, επείγουσα αποστολή που του αναθέτουν η Hope Van Dyne και ο δόκτωρ Hank Pym. Ο Scott πρέπει να ξαναφορέσει τη στολή του και να μάθει να μάχεται δίπλα στη Σφήκα, καθώς η ομάδα συνεργάζεται για να ανακαλύψει μυστικά από το παρελθόν.
Το 2015 η Marvel πήρε ενα μικρό ρίσκο ξεφεύγοντας απο το παραδοσιακό ρόστερ των υπερηρωών της, με το ένα μάτι στα μεγαλόπνοα σχέδια των Εκδικητών, και με το άλλο στήν ανταπόκριση του τεράστιου fanbase που ακολουθεί, συστήνοντας έναν πρωταγωνιστή, ο οποίος δεν ήταν απλά μικρός, αλλά μικροσκοπικός.
Η ιστορία του Ant-man, κατά κόσμον Δρ. Hank Pym, ξεκινά το 1962, με την πρώτη του εμφάνιση στα κόμικς της Marvel, στο τεύχος “Tales to Astonish #27». Με την ανακάλυψη του…υπερ-ταλαντούχου σωματιδίου Pym (σμίκρυνση, τρομαχτική σωματική δύναμη και πολλά άλλα), και παρέα με την πρώτη Σφήκα, το 1963 ο Ant-man γίνεται ένα από τα ιδρυτικά μέλη των Εκδικητών. Κάποιες δεκαετίες μετά, η πρώτη ταινία Ant-man ήρθε για να εμπλουτίσει το κινηματογραφικό σύμπαν της Marvel με το χιούμορ της, τις μοναδικές της ιστορίες και οπτικές γωνίες, αλλά και ένα παγκόσμιο box office $ 500 εκ.
Λαμβάνοντας έτσι όλα αυτά που λειτούργησαν καλά στόν προκάτοχό του (θα μπορούσε να είχε πετύχει περισσότερα εάν οι δύο πρώτοι του σεναριογράφοι, Edgar Wright (σκηνοθέτης της ταινίας) και Joe Cornish, δεν είχαν απολυθεί λόγω των γνωστών -σε μεγάλες παραγωγές- “δημιουργικών ασυμφωνιών”) και με μια μικρή αλλά ουσιαστική next-level ώθηση το Ant Man and the Wasp γίνεται το ιδανικό ελιξίριο για τους θεατές που εξακολουθούν να αγωνίζονται με τα υπαρξιακά βαριά γεγονότα του Avengers: Infinity War.
Ο Scott που συναντάμε στο “Ant-Man and the Wasp” είναι ο τύπος που προσπαθεί να κρατήσει τη ζωή του σε μια τάξη, υποφέροντας παράλληλα από την πλήξη του κατ ‘οίκον περιορισμού μετά την βοήθεια που πρόσφερε στον Captain America παραβιάζοντας την Συμφωνία της Sokovia, αναγκάζεται να κρεμάσει του “κουστούμι” του αδυνατώντας να συμμετάσχει στον εξωτερικό κόσμο, επικεντρώνοντας έτσι την προσοχή του στήν κόρη του Cassie, την οποία μοιράζεται με τον Luis (Michael Pena), ο οποίος άνοιξε μια προσωπική εταιρεία ασφαλείας… την X-CON (οποία ειρωνεία). Και ενώ παρακολουθείτε στενα από τον πράκτορα Woo (Randall Park), ο Scott ενα βράδυ θα “συνδεθεί” με το Quantum Realm και τη εδω και δεκαετίες χαμένη γυναίκα του Δρ. Pym και original Σφήκα, Janet van Dyne (Michelle Pfeiffer). Και είναι αυτή η εξέλιξη που θα πυροδοτήσει την νεα περιπέτεια του παράξενου ήρωα, θα βγάλει απο την αφάνεια τον Hank (Michael Douglas) και την κόρη του Hope (Evangeline Lilly), οι οποίοι με την σειρά τους προσπαθούν να βρούν τον τρόπο ώστε να φέρουν πίσω μέσω μίας σήραγγας και με το πάτημα ενός κουμπιού την Janet. Στήν εξίσωση θα προστεθεί και η Ghost (Hannah John-Kamen) μια bad-ass τύπισσα η οποία είναι σε συνεχή κβαντική φάση, αδυνατόντας να ελέγξει τα μόρια της, τα οποία χρειάζονται την τεχνολογία Pym για να αποκατασταθούν.
Με τον Woo και με μια πολύ ωραία παρουσίαση η οποία καλύπτει το κενό των δυο χρόνων που μεσολάβησαν απο το Civil War, η ταινία έρχεται πρίν τα γεγονότα του Infinity War. Η βαρύτητα του τελευταίου κεφαλαίου του MCU πλησιάζεται προσεκτικά απο τον Reed με μια χαλαρή αίσθηση του χιούμορ, διαλέγοντας μια σχεδόν αυτοσχεδιαστική διαδρομή ως επί το πλείστον, αλλά με μπόλικη φαντασία και ευρηματικότητα. Αν βρήκατε (όπως και εμείς) το Ant-Man ξεκαρδιστικό, δεν υπάρχει κανένας λόγος να μην το κάνετε και για τούτη την συνέχεια, η οποία σε μεγάλο βαθμό παίζει στο ίδιο beat και την τεχνική της φρασεολογίας (βλέπε Luis), ένας -και πάλι- ξεκαρδιστικός Pena με κορυφαία την σκηνή με τον ορό της αλήθειας που του δίνει ο villain #2 της ταινίας, ο βασιλιάς της μαύρης αγοράς Sonny (ένας άγριος Walton Goggins με την άψογη απόδοση του).
Ο Reed χρησιμοποιεί το Σαν Φρανσίσκο πολύ καλά, μετατρέποντας το απο πόλη σε παιδική χαρά του Scott και της Hope, οργανώνοντας εντυπωσιακές καταδιώξεις και μάχες σώμα με σώμα πασπαλισμένες με την μαγεία των πολύ δυνατών οπτικών εφέ που πραγματικά εντυπωσιάζουν. Βέβαια δεν λείπουν και τα αναπόφευκτα ατοπήματα που … παραμονεύουν σε πολλά καρέ, με μεγαλύτερο την έλλειψη συγκέντρωσης πάνω στο heat of the moment της ταινίας, καθώς εδω δεν έχουμε το έναν και κλασσικό villain … αλλά τρείς!, με την πολύπλοκη saga του Ghost να πληρώνει το τίμημα, αντιμέτωπιζοντάς τον με βιασύνη καθώς η ιστορία επεκτείνεται ώστε να έρθει αντιμέτωπη με το Quantum Realm και την διάσωση της Δρ. van Dyne.
Ο Michael Douglas μας υπενθυμίζει ξανά πως είναι ένας πολύ καλός ηθοποιός, ερμηνεύοντας το σοφό επιστήμονα και μέντορα του Ant-Man. Ο Douglas μεταδίδει στο ρόλο του κύρος, ενώ ταυτόχρονα μπορεί να γίνεται αστείος, όπως το κλίμα της ταινίας απαιτεί. Μία πολύ ωραία ερμηνεία για τις ανάγκες της ταινίας, η οποία την ανεβάζει επίπεδο. Ο Paul Rudd, ένας κατ’ εξοχήν κωμικός ηθοποιός, επιβεβαιώνει οτι ήταν η ιδανική επιλογή για το ρόλο του Ant-Man, καθώς, όπου το απαιτεί η ιδιοσυγκρασία του υπερήρωα, μπορεί να ερμηνεύσει έναν καθημερινό άνθρωπο που ξαφνικά βρίσκεται σε μια απίστευτη κατάσταση, στην οποία δυσκολεύεται να ανταπεξέλθει. Δίνοντας (ξανά) πολλές χιουμοριστικές νότες στην ερμηνεία του, είναι όσο διασκεδαστικός χρειάζεται, χωρίς να υποπίπτει στο γελοίο. Ο Laurence Fishburne, που απεικονίζει τον Bill, τον αποξενωμένο συνάδελφο του Hank, δίνει στήν ταινία (όποτε εμφανίζεται) την απαραίτητη βαρύτητα, ενω η Michelle Pfeiffer παρ ‘ολο που εμφανίζεται σε λίγα, αλλά κομβικά σημεία της ταινίας, δείχνει με την ιστορία της να είναι η σύνδεση με το επόμενο επεισόδιο των Εκδικητών.
Το Ant-Man and the Wasp είναι προσεκτικό ώστε να μην διαταράξει τη φόρμουλα που έκανε τον Ant-Man … μια ταινία έκπληξη, αλλά μετά από τα “Black Panther” και “Avengers: Infinity War“, είναι δύσκολο να είσαι ενθουσιασμένος, ειδικά για μια ταινία που δεν έχει την κωμική ορμή του “Thor: Ragnarok” ή τους λαμπερούς χαρακτήρες των “Guardians of the Galaxy“. Το Ant-Man and the Wasp δεν σκοπεύει να διαταράξει την ορμή του MCU, η οποία το καθιστά σχεδόν απροσπέλαστο, έχει όμως έναν αέρα ανανέωσης απο τον πρόκατοχό του και μια φρεσκάδα που τη βοηθάει να ξεχωρίσει, είναι διασκεδαστική, και σε μερικές σκηνές εξωφρενικά αστεία, οπτικά εφευρετική και με επιδέξια δράση, πραγματικά … Marvel.
3.5/5
