Υπόθεση: Καθώς οι Εκδικητές και οι σύμμαχοί τους συνεχίζουν να προστατεύουν τον κόσμο από οτιδήποτε απειλεί την ανθρωπότητα, ένας νέος κίνδυνος αναδύεται από τις κοσμικές σκιές: ο Thanos. Πρόκειται για έναν διαγαλαξιακά διαβόητο τύραννο, στόχος του οποίου είναι να συλλέξει και τις έξι Infinity Stones, κατασκευάσματα τρομερής δύναμης και να τις χρησιμοποιήσει για να επιβάλει τη κυριαρχία του. Τα πάντα για τα οποία έχουν αγωνιστεί οι Avengers έχουν οδηγήσει σε αυτήν τη στιγμή.
Σκέφτηκα, πρίν γράψω την άποψη μου για το νεο blockbuster της Marvel, να ξεκινήσω κάπως κινηματογραφικά…. απο το τέλος. Άθλος και χαλαρή ψυχαγωγική σινεμαδάρα 100%. Άθλος γιατί αποτελεί ακόμη ένα γόνιμο και ουχί κουρασμένο βήμα εξέλιξης του πολύπλευρου, πολυπρόσωπου και διαρκώς αυξανόμενου franchise, μάλιστα μετά απο 10 χρόνια και απο το βγαλμένο απο σελίδες κόμικ Iron Man του 2008. Δεν ξέρω αν είναι ακριβώς το “κινηματογραφικό γεγονός της χρονιάς”, είναι όμως μια βαθιά και ικανοποιητική ιστορία, που καταφέρνει και συνδέει αξιόπιστα δεκάδες χαρακτήρες, πολλαπλά αφηγηματικά θέματα και αναρίθμητα επιχειρήματα, που εκτείνονται από τον πρώτο Iron Man πριν από μια δεκαετία μέχρι και το προ λίγων μηνών Black Panther.
Κολοσσιαίο, κατακλυσμικό, παραπλανητικό, αδίστακτο – και πάντοτε διασκεδαστικό, με την πλέον καθιερωμένη παράδοση των ταινιών της Marvel, ο “Πόλεμος” είναι μια τεράστια επίδειξη δύναμης ανάμεσα σε μια δύναμη κοσμικής κακίας και μια χαοτικά “συναρμολογημένη” ομάδα υπερήρωων, κατακερματισμένη και διασκορπισμένη -κυριολεκτικά- σε όλο τον γαλαξία.
Οι αδερφοί Russo μετά τα δείγματα κινηματογραφικής γραφής τους, με το Captain America: The Winter Soldier και το εξαιρετικό (και για πολλούς η καλύτερη ταινία της Marvel) Civil War, πατάνε το γκάζι απο την αρχή, στήνουν μια μεθοδική αφήγηση βασισμένη σε ανατροπές προσδίδοντας έτσι την απαραίτητη λεπτομέρεια και βάθος σχεδόν σε ολόκληρο το πολυπληθές cast. Μπορεί το σενάριο να είναι εξαιρετικό, μπορεί οι χαρακτήρες να έχουν υπόσταση αλλά σε μια υπερηρωική ταινία δε μπορείς να ξεχνάς τον τομέα “διασκέδαση”, που προσφέρεται με το χιούμορ και τη δράση. Η δράση και η κινηματογράφησή της είναι απογειωτική και το χιούμορ υπάρχει ακόμα και στις στιγμές των μαχών, χωρίς να μοιάζει ποτέ σαν παρείσακτο στοιχείο, ενω χρησιμοποιούν και την κάμερα με θεαματικό τρόπο και τα ψηφιακά εφέ με προσοχή.
Η ταινία ξεκινά απειλητική και σε βγάζει απο οποιονδήποτε εφησυχασμό που μπορεί να είχατε αισθανθεί για την αποτελεσματικότητα του Thanos ή την απειλή που θέτουν ακόμη και τα τσιράκια του, με την ονομασία Black Order. Ο Ebony Maw (Tom Vaughan-Lawlor) και η Proxima Midnight (Carrie Coon) και οι υπόλοιποι μπορεί να μοιάζουν με rejects κακούς απο κάποια κόπια του Άρχοντα των Δαχτυλιδιών, αλλά είναι αρκετά ισχυροί για να ελέγξουν τους Εκδικητές ανεξάρτητα από το αφεντικό τους. Ο Thanos παίρνει τα ηνία της ταινίας απο το πρώτο λεπτό όντας ιδιαίτερα επιβλητικός, είτε μιλώντας είτε αφήνοντας τις ενέργειές του μιλούν γι ‘αυτόν. Make no mistake, αυτή η ταινία είναι… ο Thanos. Ο Thanos “είναι” τρελός και η λύση που βλέπει στα δεινά του γαλαξία είναι τόσο κακή όσο και αναποτελεσματική, αλλά έχει μια διαδικασία σκέψης που έχει νόημα, ενω η αφοσίωσή του στην αιτία είναι τόσο απόλυτη που είναι σχεδόν αξιοθαύμαστη…. σχεδόν. Ο Thanos χρησιμοποιεί το χάος προς όφελός του και πάντα φαίνεται να είναι ένα βήμα μπροστά από τους εχθρούς του. Το προκύπτον θέαμα διοχετεύει τα καλύτερα και χειρότερα χαρακτηριστικά των ταινιών του Marvel. Πρόκειται για μια συναρπαστική συνάθροιση περιστάσεων που έχουν σχεδιαστεί για να μεταφέρουν την ιστορία προς τα εμπρός με δραματικά αποτελέσματα, ενώ ταυτόχρονα την επιλύουν.
Ακόμη και με όλα αυτά, αυτή η ταινία ανήκει στον Thanos του Josh Brolin, με τον χαρακτήρα του να είναι υπέροχα αποτελεσματικός. Τα οπτικά εφέ αποτυπώνουν αναμφισβήτητα τις αποχρώσεις των τικ του προσώπου του Brolin, επιτρέποντας στον ηθοποιό να λάμπει μέσα από όλη την μαγεία του CGI. Αυτό είναι και το βασικό συστατικό που κάνει να λειτουργεί τόσο καλά απο οποιονδήποτε άλλον villain της Marvel.
Το γενικό του σχέδιο περιλαμβάνει την καταστροφή του μισού του σύμπαντος, αλλά με το δικό του μυαλό, τα κίνητρά του είναι ευγενή. Θεωρεί ότι είναι ο ήρωας της ιστορίας και ενώ κανείς δεν συμφωνεί με τις τακτικές του, το σκέπτικό του έχει μια διεστραμμένη λογική. Σε αρκετές βασικές στιγμές της ταινίας, ο Thanos γίνεται σχεδόν συμπαθητικός – ακόμα κι αν κάνει πραγματικά τρομακτικά, αδιάβλητα πράγματα. Η μεγαλύτερη έκπληξη είναι οτι μπορεί να είναι ο πιο εξωφρενικός “κακός” του σύμπαντος της Marvel, παράλληλα όμως γίνεται ο πιο περίπλοκος και πολυεπίπεδος, ο οποίος απλά δεν θα ήταν εφικτός χωρίς την συγκατάθεση του σεναρίου, της σκηνοθεσίας, της ερμηνείας του Brolin και οπτικών εφέ.
Η αφρώδη αίσθηση του χιούμορ της ταινίας εξισορροπεί το βάρος των ενεργειών του Thanos. Οι ταινίες της Marvel είχαν πάντοτε την αίσθηση της “κωμωδίας”, αλλά το Infinity War στρέφει την “πλάκα” προς άλλη ρότα, μεγιστοποιώντας την αλαζονεία που είδαμε στίς ταινίες Thor: Ragnarok και Guardians of the Galaxy, με την υπερ-ανασφάλεια του Star-Lord εναντίον της αλαζονικής υπερφυσικότητας του Thor να παρέχει μερικές από τις πιο αστείες στιγμές, ενω οι Tony Stark και Doctor Strange βάζουν υποψηφιότητα για το βραβείο του πιο αλαζονικού superhero στήν γη.
Βέβαια σε μια ταινία που αναμιγνύει τόσα πολλά διαφορετικά στοιχεία, θα ήταν εύκολο για πολλά από τα βασικά χαρακτηριστικά αυτών των χαρακτήρων να πέσουν στο γκρεμό. Αλλά οι αδελφοί Russo δεν διατηρούν μόνο την έμφυτη ευαισθησία των χαρακτήρων. Είναι πραγματικά σε θέση να ενσωματώσουν τις ευαισθησίες της κινηματογραφίας των διαφόρων ταινιών του MCU στη δική τους φιλοσοφία.
Το Infinity War μάλλον συνοψίζει (για άλλη μια φορά) πώς μια σκεπτόμενη super hero movie πρέπει να είναι. Δείχνει ξεκάθαρα την ψυχή της με ουσία, βυθιζόμενη διαρκώς στα αφηγηματικά βάθη της ίδιας της της ιστορίας. Ο πόνος της απώλειας (με ενα φινάλε που σε αναγκάζει να ανατρέξεις στήν αρχή της ταινίας και να θυμηθείς οτι βλέπεις μια ταινία απο τα studio της Marvel) μοιάζει να κυλά βαθύτερα (κάτι που μόνο ο Nolan κατάφερε να αποδώσει) και οι σχέσεις, βασισμένες όχι μόνο στον αμοιβαίο στόχο ή καθήκον, καθρεφτίζονται πιο στέρεα και αποτελεσματικά. Και ενω υπάρχει κάτι το υπερβολικά φροντισμένο και μελετημένο σε όλο αυτό, κάτι που στερεί ολοκληρωτικά από την ταινία το στοιχείο της έκπληξης είναι η κινηματογραφική κορύφωση, κάτι φυσικά που έχουμε ξανασυναντήσει πιο παλιά στήν saga του Star Wars και πιο πρόσφατα σε “Άρχοντες”, “Πειρατές” και φυσικά στο Martix Reloaded, με τα γεγονότα του “Πολέμου” να ολοκληρώνονται σε ενα χρόνο απο τώρα.
Μπορεί να ξεπεραστεί ο ενθουσιασμός των Εκδικητών του 2012; Μπορεί να δημιουργηθεί ένα ακόμα πιο σκοτεινό και ώριμο φιλμ στο Μαρβελικό σύμπαν από το Captain America: Civil War; Μπορεί αυτό το κινηματογραφικό σύμπαν να εμπλουτιστεί χωρίς να κορεστεί το κοινό από το υπερηρωικό σινεμά; Το Infinity War έρχεται να απαντήσει σε όλα αυτά με εμφατικό τρόπο, υπενθυμίζοντας σε όλους πως όταν βρίσκονται οι κατάλληλοι άνθρωποι στα κατάλληλα πόστα όλα μπορούν να εξελιχθούν!
4/5
