Δύο μυστικοί πράκτορες της CIA αναθέτουν στον Mason Skiles , έναν πρώην Αμερικανό διπλωμάτη, να επιστρέψει στον Λίβανο μετά από δέκα χρόνια, για να διαπραγματευτεί τη ζωή ενός φίλου του. Τίποτα δεν είναι όπως το θυμόταν και εκτός από τα φαντάσματα του παρελθόντος, ο Mason βρίσκεται αντιμέτωπος με αποκαλύψεις που αφορούν τις προθέσεις του ισραηλινού στρατού, επικεφαλής Αμερικανών πολιτικών, της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης και διεφθαρμένων γραφειοκρατών.
Ο Jon Hamm (Mad Men, Baby Driver) πρωταγωνιστεί σε αυτό το ευφυές κατασκοπικό θρίλερ, από το εξαιρετικό και τεκμηριωμένο σενάριο του Tony Gilroy (Michael Clayton, Tριλογία Bourne, Rogue One) -το οποίο και προσπαθεί να “φέρει” στήν μεγάλη οθόνη απο το μακρινό 1992- υπογράφει ένα διεθνές θρίλερ με το οποίο επιτυγχάνει μια τέλεια ισορροπία μεταξύ αγωνίας και γεωπολιτικού πλαισίου και με φόντο τον πολιτικά δυσλειτουργικό, αλλά ακαταμάχητα γοητευτικό, Λίβανο ο Gilroy προσπαθεί σκληρά να αναπτύξει την ψυχολογία του ήρωα του στα ίχνη του μάστερ της κατασκοπικής λογοτεχνίας John Le Carré, ενω παράλληλα με την πένα του “ζωγραφίζει” την αποχρωματισμένη εικόνα μιάς εμφύλιας σύγκρουσης στο Λίβανο, επισημαίνοντας με αυτό τον τρόπο τις ατζέντες των ΗΠΑ και του Ισραήλ αλλά και τις εσωτερικές εντάσεις της PLO.
Βασισμένη (πολύ χαλαρά) στην απαγωγή του επικεφαλής της CIA William Buckley από τη Χεζμπολάχ (η ταινία, ποτέ δεν επικαλείται το όνομα εκείνης της τότε αναδυόμενης ομάδας) το 1984, ο Brad Anderson (The Machinist) με την καθηλωτική και vintage αίσθητικής του σκηνοθεσία, χρησιμοποιεί την ιστορία ως πρόδρομο για τα σοβαρά γεγονότα που θα κατέστρεφαν τη Μέση Ανατολή απο την δεκαετεία του 80 και εδω, ενω παράλλληλα αναλαμβάνει να μας μεταφέρει στην καρδιά μιας ταραγμένης και σύνθετης εποχής, όπου εμπλέκονται διαφορετικές πολιτικές δυνάμεις και η κατάσταση είναι φλογώδης και ανεξέλεγκτη.
Η ταινία γίνεται μια θεαματική παραγωγή με ανατροπές και αγωνία που θέτει ερωτήματα για το κόστος της ελευθερίας, το τίμημα της εμπιστοσύνης και τη διττή φύση της επίσημης αλήθειας, υποκύπτοντας στίς αντιφάσεις μιας σοφιστικής, κοσμοπολίτικης κοινωνίας που πολιορκήθηκε από τη σεχταριστική σύγκρουση και τη βίαιη βία. Τέτοιες ταινίες όπως το “Waltz with Bashir” και πιο πρόσφατα τα “Foxtrot” και “The Insult” προσπάθησαν να εμβαθύνουν περισσότερο στις αντιφάσεις που προκάλεσαν τον εμφύλιο πόλεμο και που εξακολουθούν να επηρεάζουν την περιοχή ακόμη και σήμερα. Στήν ταινία όμως ολα τα παραπάνω λειτουργούν ως ένα μεταβλητό, συγκεχυμένο σκηνικό για το χαρακτήρα του Hamm, έναν άνθρωπο, μια τραυματισμένη ψυχή σε μια τραυματισμένη πόλη, ο οποίος μπορεί (και θέλει) να κάνει τη διαφορά, όσο μικρή κι αν είναι, να βρεί την εξιλέωση για τον ευατό του και, κατ ‘επέκταση, να δώσει μια “εξήγηση” για τις συχνά παρανοημένες πολιτικές της χώρας που εκπροσωπεί.
Ο Hamm παίζει τον Mason, τον οποίο συναντάμε το 1972 ως ευτυχισμένο “διπλωμάτη” των ΗΠΑ λίγο πριν τη χειρότερη νύχτα της ζωής του, όταν μαθαίνει απο τον φίλο και συνάδελφό του Cal (Mark Pellegrino), οτι ο 13χρονος (και σχεδόν υιοθετημένος απο τον ίδιο) Karim είναι ο μικρότερος αδελφός ενός γνωστού τρομοκράτη, του ανθρώπου που ήταν υπεύθυνος για την επίθεση στούς Ολυμπιακούς Αγώνες του Μονάχου. Καθώς ο Mason προσπαθεί να διαπραγματευτεί έναν ειρηνικό τρόπο για να απομακρύνει τον Karim, ο αδελφός του Karim εμφανίζεται και όλα πάνε… στραβά. Τον Mason ξανασυναντάμε περίπου 10 χρόνια μετά, στα όρια του αλκοολισμού να διευθύνει μια μικρή εταιρεία διαπραγματεύσεων εργασιακών διαφορών, όταν απο ενα γύρισμα της (κακής) τύχης ο Mason ενημερώνεται ότι ο Cal έχει απαχθεί και οτι ο Karim (Idir Chender) είναι ο υπεύθυνος, αναγκάζοντας τον έτσι να ξαναγυρίσει στήν Βηρυτό.
Μετά τη επιτυχία της σειράς “Mad Men“, οι θεατές περιμέναν κάποιον σκηνοθέτη να στρέψει την ερμηνευτική δύναμη του Jon Hamm πρός την μεγάλη οθόνη… κάτι που ποτέ δεν συνέβη. Και ενω αποδείχτηκε σπουδαίο ερμηνευτικό χαρτί σε πολύ καλούς ρόλους, σε ταινίες όπως τα “The Town” και “Baby Driver“, ο ηγετικός ρόλος που να εκμεταλλεύτηκε το χάρισμα του, ουσιαστικά, δεν ήρθε ποτέ πραγματικά. Στο χαρτί, ο Gilroy μοιάζει με τον τέλειο συγγραφέα για τον Jon Hamm. Ο Gilroy αγαπά τους ήρωες του οι οποίοι αναγκάζονται να “μπούν” σε ηθικά γκρίζες περιοχές, με χαρακτήρες που αποζητούν την εξιλέωση, όπως ο Jason Bourne και ο Michael Clayton. Είναι ένας σπουδαίος συγγραφέας όταν πρόκειται να αποσυναρμολογήσει την παραδοσιακή δυναμική των στάρ ήθοποιών του, και ο Hamm ταιριάζει γάντι με αυτό το μοντέλο. Ως εκ τούτου, αυτός είναι ο καλύτερος ερμηνευτικός ρόλος του Hamm μέχρι σήμερα, μια υπενθύμιση του πόσο καλός μπορεί να είναι όταν του δοθεί το σωστό υλικό, ενω παράλληλα θα τολμήσουμε να πούμε οτι η συγκεκριμένη ταινία, μπορεί να μεταφραστεί και σε μια πρώτης τάξεως audition, μελλοντικά, για τον ρόλο του 007! Του πάει γάντι.
Την παράσταση κλέβει με την εξαιρετική χημεία της στο πανί με τον Hamm, η Βρετανίδα ηθοποιός Rosamund Pike στον ρόλο της ξύπνιας διαχειρίστριας της CIA που ακούει στο όνομα Sandy Crowder, μιάς προ-φεμινίστριας σε έναν σκληρό κόσμος για τις γυναίκες στην υπηρεσία της CIA τη δεκαετία του ‘80 που συμμετέχει για την αδρεναλίνη, υπηρετεί την χώρα της, αλλά δεν “ανεμίζει” καμία σημαία. Δεν ξεχνάμε επίσης και τους πολυ καλούς Dean Norris (Breaking Bad), Shea Whigham (Broadwalk Empire), Mark Pellegrino (Capote, Lost) και Larry Pine ως στελέχη της CIA και του Στέιτ Ντιπάρτμεντ.
Είναι απίστευτα κλισέ να πούμε σε αυτό το σημείο, συνοψίζοντας, αλλά η “Βηρυττός” είναι πραγματικά το είδος της ταινίας που δεν κάνουν πια τα (λεγόμενα) μεγάλα studio. Οι ταινίες διεθνούς διπλωματίας και πολιτικού παιχνιδιού στη Μέση Ανατολή δεν είναι απολύτως κερδοφόρες και η τηλεόραση έχει γίνει το νέο σπίτι για τέτοιου είδους αφηγήσεις (τρανό παράδειγμα η σειρά Deep State)… εδώ ακόμη και ολόκληρος Jack Ryan βρήκε στέγη στην τηλεόραση.
Ναι, η “Βηρυττός” είναι μια ταινία που θυμίζει τα πολιτικά θρίλερ της δεκαετίας του ’70 και του ’80, το είδος της ταινίας που βλέπουμε ολοένα και λιγότερο στήν μεγάλη οθόνη, με τελευταία προσπάθεια το οσκαρικό Argo (2012). Ναι η ταινία είναι ενα παλαιάς κοπής θρίλερ, για ενα σαφώς πιο ενήλικο κοινό, αλλά υπάρχουν και στιγμές όπου η “Βηρυττός” λειτουργεί πραγματικά όπως οι ταινίες που την ενέπνευσαν. Μπορεί να είναι ένα σχεδόν απαισιόδοξο πορτρέτο της τότε εποχής και τόπου, ένα πολιτικό θρίλερ που ξετυλίγεται δεκαετίες πριν, αλλά μαζί αφορά και το σύγχρονο κοινό, καθώς διαδραματίζεται με φόντο την τρομοκρατία στη Μέση Ανατολή και δίνει τα ηνία σε έναν διαχρονικό ήρωα που αναζητά την ειρήνη, αλλά παράλληλα προσφέρει ελπίδα σε έναν καπνισμένο, βρώμικο, σκονισμένο αλλά και γοητευτικό κόσμο, κάτι όπου μόνο ταινίες αυτού του στύλ και εμβέλειας, μπορούν να δείξουν.
3/5
Η ταινία κυκλοφορεί, απο την Feelgood.
