Λίγα λόγια για την ταινία: Η ταινία ακολουθεί τη ραγδαία άνοδο της μπάντας των Queen μέσα από τα εμβληματικά τραγούδια και τον επαναστατικό τους ήχο. Γνωρίζουν απαράμιλλη επιτυχία , αλλά σε μια απροσδόκητη τροπή ο Freddie Mercury , περιτριγυρισμένος από κακές επιρροές , παρατάει τους Queen για να κάνει σόλο καριέρα. Έχοντας υποφέρει πολύ χωρίς τους Queen , καταφέρνει να επανενωθεί μαζί τους λίγο πριν τη συναυλία Live Aid. Ενώ έχει μόλις διαγνωσθεί ως φορέας του AIDS , ο Freddie οδηγεί με γενναιότητα την μπάντα σε μία από τις καλύτερες συναυλίες στην ιστορία της ροκ μουσικής. Οι Queen αφήνουν μια κληρονομιά που συνεχίζει να εμπνέει τους ασυμβίβαστους , τους ονειροπόλους και τους λάτρεις της μουσικής μέχρι και σήμερα.
Αν κάποιο πρωινό του 1968 περνούσες από τη στάση νούμερο 9 στο Middlesex του Λονδίνου, θα παρατηρούσες τη φιγούρα ενός αδύνατου αγοριού με μακρύ μαλλί και στενά τζιν, να κάθεται στο παγκάκι περιμένοντας υπομονετικά το λεωφορείο, σεμνό, με χαμηλωμένο βλέμμα, ξεχωρίζοντας, ίσως, για το πιο αστείο στόμα που έχεις δει ποτέ στη ζωή σου. Δε θα σου περνούσε από το μυαλό, πως ο πιτσιρικάς αυτός μετανάστης (μισός Ινδός μισός Πέρσης που ακούει στο όνομα Farrokh Bulsara), λίγα χρόνια αργότερα, θα κατάφερνε να επηρεάσει με ξεχωριστό στιλ, μουσική βιομηχανία και κοινό σε κλίμακα, που κανείς δεν μπορούσε να φανταστεί.
Ακόμα και αν αυτή δεν είναι η αποκλειστική βιογραφία του ειδώλου μέσα από την πορεία, την έμπνευση, τα πάθη και τους δαίμονες του (εξού και ο τίτλος του έργου δεν αναφέρει το όνομα του), ακόμα και αν τμήματα της αποσκοπούν στο να τονίσουν το δραματουργικό κομμάτι διαφοροποιώντας τα γεγονότα (έως παρερμηνεύοντας κάποια από αυτά), καλείσαι να γίνεις μάρτυρας της σημαντικότερης κινηματογραφικά στιγμής μέχρι σήμερα, ενός σκηνοθέτη όταν, η τρίτη πράξη του, αγγίζει την τελειότητα σε πιστότητα, οργάνωση και εκτέλεση.
Η συναυλία “Live Aid” τον Ιούλιο του 1985 για τα παιδιά της Αφρικής, γεγονός που υπολογίζεται ότι παρακολουθήθηκε το 40% του πλανήτη τότε και εξελίχθηκε ταυτόχρονα σε δυο στάδια (το Wembley του Λονδίνου και το J.F.K. στη Φιλαδέλφεια), συνιστά την αρχή, το τέλος, όσο και την ουσία των γεγονότων του «Bohemian Rhapsody» από τον Bryan Singer. Το αναπάντεχο momentum όπως εξελίχθηκε, μέσα από δεκαπέντε αξέχαστα λεπτά (τόσο διήρκεσε περίπου η συμμετοχή των Queen στη σκηνή), φόρος τιμής στον ίδιο τον Freddie Mercury, την αιώνια μπάντα του, όπως και τη μουσική που ενέπνευσε και εμπνέει έως τις μέρες μας.
Η πολυτάραχη ζωή του καλλιτέχνη, δεν θα μπορούσε να μην αγγίξει την όλη διαδικασία της παραγωγής. Τα σχέδια για μία ταινία με τη συγκεκριμένη θεματική ξεκίνησαν το 2008 από την 20th Century Fox. Όμως, αλλαγές σε κεντρικούς ρόλους (Rami Malek αντί Sacha Baron Cohen), εκ διαμέτρου αντίθετη φιλοσοφία (υπερίσχυσε η γνώμη του κιθαρίστα Brian May για συνολική προσέγγιση στα πρόσωπα και όχι αποκλειστική βιογραφία του Mercury), με σημαντικότερη την απόλυση του Singer από τους ιθύνοντες του στούντιο για ακραία, ανάρμοστη συμπεριφορά, παρατείναν την ολοκλήρωση της μέχρι το 2017. Η έλευση του Dexter Fletcher (Eddie the Eagle), δεν θα μάθουμε κατά πόσο άλλαξε το ύφος του φιλμ, σίγουρα όμως δε φέρει ευθύνες για την επιδερμικότητα του σεναρίου.
Ο Antony McCarten (Darkest Hour), αν και έχει αντιληφθεί τα ζητήματα της προσωπικότητας στην οποία εντρυφεί, μοιάζει αναποφάσιστος όσον αφορά το πόσο πρέπει να εμβαθύνει. Οξύμωρα άτολμος (η ζωή του ήρωα ήταν ακραία σε κάθε συνιστώσα της), τον αφήνει συχνά εκτεθειμένο, πότε συνοπτικός πότε υπέρ αναλυτικός πάντα σε άνιση δοσολογία, αποσυντονίζει όταν μεταπηδά άκομψα εποχές και καταστάσεις. Αν μάλιστα δεν φρόντιζε ο κινηματογραφιστής (στενός συνεργάτης του Singer) Newton Thomas Sigel, να υπάρχουν διάφορα τρικ εδώ και εκεί ώστε να παίρνουμε το συναίσθημα από «υποκλοπές» του φακού, ίσως μέναμε περισσότερο δυσαρεστημένοι.
Ακριβώς όπως πράττει ο νεαρός Rami Malek αφήνοντας μας άφωνους. Ακόμα και με αυτό το «ανάπηρο», σεναριακό υλικό, θριαμβεύει στο «cine-σανίδι». Σεξουαλικότητα, γοητεία, αυθάδεια, ταπεραμέντο, οικοδομούν το προφίλ και την εικόνα του τραγουδιστή όπως τον γνωρίσαμε στους τηλεοπτικούς δέκτες μέσα από διάφορα βιντεοκλίπς. Του καλλιτέχνη που έδινε το ρυθμό σε χιλιάδες και χιλιάδες του έδιναν ρυθμό. Ρυθμό που περνά στο κάθισμα σου, τέμπο που ακολουθείς ηλεκτρισμένος, «σφυρηλατώντας» με τη σειρά σου το πάτωμα της αίθουσας στο άκουσμα του ‘’Will Rock You’’, δίνοντας λίγο από headbanging κραυγάζοντας “Galileo”!
Χωρίς να παρεξηγείς το «Ιnnuendo» του σεναρίου, αποστασιοποιήσου από τα γεγονότα πίσω από τις κάμερες, επικεντρώνοντας τη προσοχή σου στα όσα διαδραματίζονται μπροστά. Μόνον έτσι, μετά από δυο ώρες, θα είσαι έτοιμος να απολαύσεις το μεγαλύτερο stage που στήθηκε ποτέ σε κινηματογραφική παραγωγή. Αν για κάτι θα έπρεπε να νιώθει κολακευμένος ο εκλιπόντας καλλιτέχνης, θα είναι για το γεγονός πως, σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής, τη δεδομένη στιγμή, σε παρέσυραν να καλέσεις και εσύ σε εεεεοοοο με δονήσεις ρίγους!
3.5/5
