Ενώ ανά τις γενιές στην οικογένειά του η μουσική ήταν κάτι το απαγορευμένο, ο Miguel (η φωνή ανήκει στον νεαρό Anthony Gonzalez) ονειρεύεται να γίνει ένας επιτυχημένος μουσικός, όπως το είδωλό του, ο Ernesto de la Cruz (με τη φωνή του Benjamin Bratt). Προσπαθώντας λοιπόν απεγνωσμένα να αποδείξει το ταλέντο του, ο Miguel θα βρεθεί στην εντυπωσιακή και πολύχρωμη Χώρα των Νεκρών έχοντας ακολουθήσει μία μυστηριώδη σειρά γεγονότων. Κατά τη διάρκεια της περιπλάνησής του, θα συναντήσει τον γοητευτικό απατεώνα Hector (τη φωνή του χαρίζει ο Gael García Bernal) και μαζί θα ξεκινήσουν ένα υπέροχο ταξίδι για να ανακαλύψουν την αληθινή ιστορία πίσω από την οικογένεια του Miguel.
Σκηνοθετημένο από τον Lee Unkrich (” Toy Story 3 “) και τον παλαίμαχο animator της Pixar Adrian Molina, η “Coco” συνδυάζει έντονα τη μεξικανική λαογραφία με τα παραδοσιακά σχέδια, έχει πιασάρικη μουσική, περίπλοκο αλλά κατανοητό plot, με κομμάτια εγχώριας κωμωδίας και σάτιρας… η αλλιώς “ένα γράμμα αγάπης πρός το Μεξικό”.
Η οικογένεια και η κληρονομιά όπως εκφράζεται από την αφήγηση και το τραγούδι, είναι η βαθύτερη έννοια της “Coco”. Ένα από τα πιο συναρπαστικά πράγματα για την ταινία είναι ο τρόπος με τον οποίο χτίζει την πλοκή γύρω από μέλη της οικογένειας του Miguel. Ο τίτλος της ταινίας …είναι η γιαγιά του ηρωά μας (Renee Victor), η οποία τραυματίστηκε από την εξαφάνιση του μπαμπά της Hector. Στο γήρας της, έχει γίνει μια σχεδόν σιωπηλή παρουσία, καθισμένη στη γωνία και κοιτάζοντας μπροστά, σαν υπνωτισμένη από μια γλυκιά, παλιά ταινία που συνεχώς ξεδιπλώνεται στο μυαλό της.
Είμαι “σχεδόν απρόθυμος” να περιγράψω την πλοκή της ταινίας με πολλές λεπτομέρειες, διότι, παρόλο που κάθε σεναριακή στροφή φαίνεται και είναι προφανές εκ των υστέρων, το σενάριο των Molina και Matthew Aldrich, αποδεικνύεται ευχάριστο και φρέσκο.
Πολλοί από τούς χαρακτήρες μεταφέρονται μέσω μιας κλεμμένης οικογενειακής φωτογραφίας που φέρνει μαζί του ο Miguel στη γη των νεκρών. Η ανάπτυξη της φωτογραφίας είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα για το πώς μπορεί μια ιστορία μέσω εικόνων, ή για την ακρίβεια, με μια εικόνα, να γίνει ενα περιπετειώδες ταξίδι.
Αυτό που είναι πιο φρέσκο, όμως, είναι ο τόνος και η προοπτική της ταινίας. Το “Coco” άνοιξε στο Μεξικό ένα μήνα πριν ανοίξει στις Η.Π.Α. και είναι ήδη το υψηλότερο φιλμ όλων των εποχών εκεί. Υιοθετεί μια μη αμερικανική οπτική γωνία για την πνευματικότητα και τον πολιτισμό – όχι σαν ένα τουριστικό ή ακόμα και ενα “σκέψης πείραμα”, αλλά σαν να είναι ενα “προϊόν” ενός εναλλασσόμενου σύμπαντος – ας το ονομάσουμε Pixar Mexicano -που πραγματικά νομίζεις οτι υπάρχει.
Όπως οι περισσότερες παραγωγές του Pixar, έτσι και η “Coco“, είναι γεμάτη με αφιερώματα για την ιστορία του κινηματογράφου εν γένει και την ιστορία του animation ειδικότερα. Οι αναφορές στους χορευτικούς σκελετούς οι οποίοι εμφανίζονται συνεχώς σε απίστευτης αισθητικής κλιπάκια κινούμενων σχεδίων από τη δεκαετία του 1930 και το “άγγιγμα” του Ιάπωνα master Hayao Miyazaki στην απεικόνιση της ύπαρξης των νεκρών με τους ζωντανούς, καθώς και την απεικόνισή του για ορισμένα πλάσματα, όπως ένα “άγριο” σκυλί που ονομάζεται Dante (σύμφωνα με το μοντέλο Xoloitzcuintli, το εθνικό σκυλί του Μεξικού), είναι μερικά απο τα highlight της ταινίας.
Τεχνικά η ταινία, (ναι ακόμα μιλάμε για το animation της), ξεπερνάει και θέτει νεα standard στο face texture, ενω αξιοσημείωτo είναι το εύρος του πλάνου, το οποίο βάζει σχεδόν όλους τούς χαρακτήρες στο ίδιο κάδρο και μας δείχνει με λεπτομέρια την αλληλεπίδραση μέταξύ τους. Αλλά και η χρωματική παλέτα, τόσο σε σχέση με τους χαρακτήρες της ταινίας, όσο και στον περιβάλλοντα χώρο, ενισχύει σημαντικά την αισθητική της ταινίας.
Το ταξίδι της Pixar στην “Μέρα των Νεκρών” είναι μια φιλόδοξη προσπάθεια (μιλάμε καθαρά γαι το θέμα), ακόμη και για ένα στούντιο που παρήγαγε μερικές από τις καλύτερες κινούμενες ταινίες των τελευταίων 20 χρόνων. Αλλά η “Coco” …είναι το κάτι παραπάνω. Διερευνά υπέροχα τα οικογενειακά θέματα, την ταυτότητα και την μάθηση και τι σημαίνει να μεγαλώνουμε σε έναν κόσμο που δεν είναι τέλειος. Το ταξίδι του Miguel είναι μια αναπαράσταση του τι σημαίνει να μεγαλώσει και να μάθει τις αλήθειες για το πώς λειτουργεί η ζωή έξω από τα ασφαλή όρια του σπιτιού. Εν ολίγις ενα συγκινητικό, τρυφερό, αστείο, αριστουργημα απο την Pixar. Τόσο δύσκολο (σαν θέμα, ειδικά για τούς πολύ μικρούς θεατές), αλλά παράλληλα τόσο απλό που θα σας φερει δακρυα στα ματια…. ειδικα αν πιστευετε ακομα στα ονειρα και τη φαντασια.
4/5
