Ακούσαμε διθυράμβους σε κάθε φεστιβάλ που πέρασε. Πολλοί είναι αυτοί που το χαρακτήρισαν το θρίλερ της δεκαετίας, η επιστροφή στον αγνό τρόμο, το ιδανικό πακέτο μυστηρίου και σασπένς. Φτάνει άραγε η νέα πρόταση του 28χρονου Trey Edward Shults («Krisha»), σε τέτοια επίπεδα ανατριχίλας, ικανά να στοιχειώσουν τις νύχτες σου; Αρκεί η φρεσκάδα ενός νεαρού μυαλού (υπογράφει και το σενάριο του παρόντος), να επανεκκινήσει ένα είδος κινηματογράφου που τελεί υπό καθεστώς χειμερίας νάρκης?
«It Comes At Night», δηλώνουν οι συντελεστές, σε μια προσπάθεια να προϊδεάσουν για το απειλητικό κλίμα της ιστορίας, φροντίζοντας, εκ προοιμίου, η προώθηση της να στοχεύσει σε αυτή ακριβώς την εντύπωση, υπονοώντας τη φυσική παρουσία μιας κάποιας οντότητας που έρχεται να εξολοθρεύσει. Αυτή η κίνηση, και εφόσον η «αυλαία» έχει πέσει, συστήνει το ένα και μοναδικό ατόπημα για το σύνολο, σε τέτοιο βαθμό, που ακόμα και αν δεν αφορά την ταινία αυτή κάθε αυτή, δίνει την εντύπωση στο θεατή πως (ακόμα μια φορά), παραπλανήθηκε.
Βλέπεις, το φιλμ βασίζεται σε ένα ξεκάθαρo παιχνίδι ενστίκτων και επιβίωσης και όχι στην «αναστάτωση» προερχόμενη από ζόμπι ή σκόρπια ανθρώπινα μέλη. Η post apocalyptic, έτερη ταυτότητά του, είναι εκείνη που ουσιαστικά κινεί τα νήματα της ιστορίας και είναι εκείνη με την οποία καλείσαι να ταυτιστείς. Διακριτική σε δομή αφού δεν σου δίνει αρκετές πληροφορίες σχετικά με το χτες ή το σήμερα, εστιάζοντας περισσότερο στο τώρα και στο μετά, ωθεί τις εξελίξεις, οδηγώντας τους ήρωες σε ένα ατέρμονο ψυχολογικό στρες, απρόβλεπτων αντιδράσεων. Η αέναη αυτή απειλή, θα φτάσει μέχρι το κάθισμα σου, με αποκρουστικές για τη θνητή φύση σου διαπιστώσεις.
Το «ονειρικό» τέχνασμα, αγκαλιά με την εξαιρετική κινηματογράφηση (όταν ο νεαρός Travis ονειρεύεται παρακολουθούμε τα πάντα σε cinema-scope για να επανέλθουμε σε κανονικό φορμάτ προβολής όταν αυτός ξυπνά) και την κλειστοφοβική μουσική νότα του Brian McOmber, συνδράμουν ώστε από ένα σημείο και έπειτα να μην ασχολούμαστε με το τι θα εμφανιστεί (και αν) στην οθόνη, αλλά μέχρι που μπορεί να φτάσει ο ανθρώπινος, προσχηματικός, «κανιβαλισμός».
Εύσημα αξίζουν για πολλοστή φορά στον Joel Edgerton, ηθοποιό που ανταπεξέρχεται κάθε φορά με σεμνότητα και «αδέκαστη» προσέγγιση στους χαρακτήρες που μετουσιώνει οπτικά. Μοιάζει σαν εκείνος να ενορχηστρώνει το σύνολο κατευθύνοντας το υπόλοιπο cast, βοηθώντας έτσι το νεαρό Kelvin Harrison Jr., να ξεφεύγει με χάρη για λίγο από τη συνηθισμένη τηλεοπτική του επίδοση.
Μπορεί να μην φτάνει τελικά στο κατώφλι σου με τον τρόπο ή την υπόσταση που υπονοεί, όμως έρχεται, υπακούοντας στο κάλεσμα του σκηνοθέτη του, που ασπάζεται περισσότερο τη φιλοσοφία των ταινιών του αξεπέραστου Stanley Kubrick και όχι εκείνη του Romero. Με γνώση πως το Horror κομμάτι είναι ελάσσονος σημασίας σε αυτή την περίπτωση (ακόμα και αν διαφημίζεται ως τέτοιο), το «It Comes At Night», είναι ικανό να κεντρίσει το ενδιαφέρον σου, σοκάροντας σε σημεία, προσφέροντας σασπένς σε άλλα, ακόμα και αν (μέχρι και το φινάλε), δεν προσφέρει τελικά όσα υπόσχεται.
2,5/5
