Σύνοψη: Το φιλμ ακολουθεί την πορεία του Neil Armstrong από το 1961 έως το 1969, την περίοδο δηλαδή που η NASA προετοίμαζε πυρετωδώς το θρυλικό διαστημικό της πρόγραμμα, ώστε να στείλει την πρώτη επανδρωμένη αποστολή στο φεγγάρι. Ο αγώνας αυτός οδήγησε σε μια από τις πιο ριψοκίνδυνες και σπουδαίες αποστολές στην ιστορία της ανθρωπότητας.
Η μεγαλύτερη (έστω και αν κάποιοι την αμφισβητούν μέχρι σήμερα), περιπέτεια όλων των εποχών, κούρσα με έπαθλο τη δόξα, πολιτικό παιχνίδι στη σκακιέρα του ψυχρού πολέμου, άθλος σωματικός και ψυχολογικός για του εκλεκτούς πίσω από τα πολύπλοκα όργανα, τα αμέτρητα χιλιόμετρα καλωδίων και τα εκατοντάδες τρανζίστορ, σημάδεψε μία ολόκληρη εποχή δίνοντας ονοματεπώνυμο στον Κολόμβο της: Neil Armstrong.
Το παρόν δεν αποτελεί «ντοκιμαντέρ» του πώς έφτασε ο άνθρωπος να πατήσει το πόδι του στο φεγγάρι. Δεν προσπαθεί σχεδόν σε κανένα κομμάτι του να προσθέσει στα όσα γνωρίζεις για την αποστολή του προγράμματος Απόλλων αυτή κάθε αυτή. Όλα τα τεχνικά άλλωστε, έχουν ειπωθεί πολλάκις, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το «Απόλλων 13», υπό την ματιά του (ακόμα αξεπέραστου πάνω στην πιστότητα των γεγονότων), Ron Howard.
Η προσέγγιση διαφέρει δομικά. Αρπάζει το νήμα της ιστορίας όπως αυτή μας άφησε το 1983 μέσα από το «The Right Stuff» του Philip Kaufman, ακολουθεί αρχικά το ίδιο αφηγηματικό τέμπο, καταλήγοντας στο μελαγχολικό συμπέρασμα του ανθρώπου που αφοσιώθηκε ολοκληρωτικά στο στόχο, καλύπτοντας ενδόμυχα με αυτό τον τρόπο τη θλίψη του. Οι ελάχιστες λέξεις που θα ακουστούν από τα χείλη του, δεν είναι τίποτα στα όσα επικοινωνεί με το βλέμμα του. Ένας ταξιδιώτης που μοιάζει χαμένος στη Γη, πριν καν ξεκινήσει το μακρινό και επίπονο ταξίδι στα αστέρια. Παράλληλα, ο γήινος «απεσταλμένος» που συνειδητοποίησε πρώτος την απεραντοσύνη και το δέος που ακολουθεί τη θέση μας στο σύμπαν, αγναντεύοντας την Ανατολή του μικρού μας μπλε πλανήτη, από απόσταση 384.400 χιλιομέτρων και το έδαφος ενός ξένου τόπου.
Η οπτική απεικόνιση του Damien Chazelle («La La Land»), βασίζεται στο σενάριο του Josh Singer («Spotlight»). Ο δεύτερος, έχοντας ως βασικό υλικό το βιβλίο του James R. Hansen, ενδελεχή έρευνα και συζητήσεις με ανθρώπους του στενού κύκλου του ήρωα, παρουσιάζει έναν άνθρωπο εσωστρεφή, δύσκαμπτο και σε συνεχή βάσανο. Δεν γνωρίζουμε αν πραγματικά το παρόν αποτελεί τη γενικότερη εικόνα του Armstrong τη συγκεκριμένη περίοδο της ζωής του, όμως, για τον σκηνοθέτη, το «First Man», μετουσιώνεται όσο τα λεπτά κυλούν (και εξαιτίας της ενασχόλησης αποκλειστικά με έναν και μόνον άνθρωπο για 140 (!) λεπτά, ένα παρασάγγας αλλιώτικο πόνημα στη μέχρι τώρα ταινιοθήκη του.
Σκοτεινό, κλειστοφοβικό, αργόσυρτο σε σημεία, αυτό το έργο του Chazelle, δεν «λικνίζεται» υπό τους ήχους της Jazz (βλέπε «Whiplash»). Δοκιμάζει και δοκιμάζεται, επιδιδόμενος σε δύο διαφορετικούς κόσμους. Εντός της οικογενειακής σκέπης αλλά και εκτός αυτής. Εντός, κάθε πλάνο, σκοτεινιάζει για να απομονώσει τον Ryan Gosling από το περιβάλλον του, φωτίζοντας μόνο το πρόσωπο του με ένα κραυγαλέο vintage φίλτρο. Εκτός, κλέβει κάτι από τη μαεστρία του Christopher Nolan («Interstellar») όταν τον εκτοξεύει στο διάστημα, «γονατίζοντάς» τον κάθε φορά που ετοιμάζεται να δοκιμάσει το επόμενο κονσερβοκούτι ρισκάροντας τη ζωή του. Η θλίψη και ο θρήνος τον ακολουθούν ακόμα και στις 10.56 π.μ. την 20η Ιουλίου 1969, όταν και επιχειρεί εκείνο το «μικρό», θνητό του βήμα στη Σεληνιακή επιφάνεια. Ο φακός μεταβάλλεται από 16mm για τα κοντινά, σε 35mm για τις περιηγήσεις στα κεντρικά της ΝΑSΑ, φτάνοντας μέχρι το πανοραμικό 65mm (IMAX) για τα εκτός στρατόσφαιρας πλάνα. Έτσι επιτυγχάνεται ένα στοιχείο αυθεντικότητας με το αποτέλεσμα να είναι τόσο καθηλωτικό που θα νιώσεις την ανάσα σου κομμένη, προσπαθώντας να μαντέψεις τι θα συμβεί στη συνέχεια … την οποία φυσικά γνωρίζεις.
Όπως συμβαίνει με τα σχέδια της αποστολής, μετέωρα πάντα σε ένα όριο ολοκληρωτικής αποτυχίας ή απόλυτης επιτυχίας, η ταινία διαβαίνει ένα μονοπάτι απομόνωσης και διπολικότητας μέσα από έναν ψυχισμό που δίνει αγώνα να κρατηθεί συγκεντρωμένος και διαυγής χωρίς να καταρρεύσει. Το «First Man», αποτίνει φόρο τιμής ως γνήσιο πατριωτικό μανιφέστο αρχικά, ολοκληρώνοντας το ταξίδι του παρουσιάζοντας έναν αντιήρωα, κόντρα ίσως σε ό,τι έχεις συνηθίσει πάνω στη συγκεκριμένη θεματική. Τα ελαττώματα του λειτουργούν και ως προτερήματα, αρκεί κάθε φορά, να συνυπολογίζεις την «γωνία» με την οποία παρατηρείς τα γεγονότα που σου παρουσιάζει.
3.5/5
