«Αυτό ήταν το τελευταίο» σκέφτεται η Jeannette Walls, καθώς ετοιμάζεται να εναποθέσει ένα ακόμα πλυμένο πιάτο στο ράφι της κουζίνας της. Η βραδιά, αν και κουραστική καθώτι εξαντλήθηκε, ετοιμάζοντας ένα πλήρες μενού για πέντε άτομα, δεν θα μπορούσε να κυλήσει καλύτερα. Άλλωστε, αν κάποιος της έλεγε πριν λίγο καιρό, πως η βραδιά της “Ημέρας των Ευχαριστιών” θα ήταν και για την ίδια μια αληθινή στιγμή οικογενειακής θαλπωρής, πολύ πιθανόν να μην τον πίστευε, μειδιάζοντας.
Ανάλωσε βλέπεις μεγάλο μέρος της ζωής της μέχρι και σήμερα, αναζητώντας αυτή τη θαλπωρή. Μια ζωή γεμάτη αντιφάσεις, εσωτερική πάλη, αγώνα για επιβίωση. Το τελευταίο μάλιστα, από την παιδική της, κιόλας, ηλικία, αποτελούσε μόνιμο χαρακτηριστικό βίωμα της καθημερινότητάς της. Μαζί με τα τρία αδέλφια της, ακολουθούσαν κατά πόδας τον ασκητικό τρόπο ζωής των γονιών τους, έρμαια ενός εκλογικευμένου παραλογισμού, που ενώ εξήρε την ελευθερία του πνεύματος και της έκφρασης, δεν ανεχόταν την αμφισβήτηση στο πρόσωπο του αρχηγού της αγέλης.
Η ένωση δυο εκ διαμέτρου αντίθετων χαρακτήρων σε φιλοσοφία, αλλά με κοινό χαρακτηριστικό την αγάπη που έτρεφε ο ένας για τον άλλο, εκκινεί αλυσιδωτές αντιδράσεις, τηρώντας τους νόμους της θεωρία του χάους, φέρνοντας στον κόσμο νέες γενιές ανθρώπων, έτοιμες να διορθώσουν κάποια από τα σφάλματα των προγενέστερων -παρωχημένων- «μοντέλων».
Σε αυτό το σημείο, ο σκηνοθέτης που μας έδωσε το ρεαλιστικό «Short Term 12» Destin Daniel Cretton, παίρνει τη σκυτάλη από τη συγγραφέα και ηρωίδα των συγκεκριμένων απομνημονευμάτων Jeannette Walls (το «Glass Castle» έμεινε 261 εβδομάδες στην κορυφή της λίστα των best sellers του περιοδικού Time, πουλώντας 2,7 εκατομμύρια αντίτυπα), επιχειρώντας με το σενάριο του και τη «διαλογή» γεγονότων του βιβλίου, πέρα από την αποτύπωση του τρόπου ζωής της οικογένειας Walls, να μιλήσει ανθρωποκεντρικά, εστιάζοντας στο «κάτοπτρο» πατέρα – κόρης. Πότε επικριτικά, πότε δικαιολογώντας συμπεριφορές και σφάλματα, με κεντρικό κορμό το παρελθόν και το παρόν της Jeannette, σε παροτρύνει πριν κρίνεις, να «ζυγίσεις». Να αντιληφθείς την πολυπλοκότητα, να αποδεχθείς εκείνο το χάος. Ο Rex Walls δεν είναι o επόμενος Ben που γνώρισες μέσα από το «Captain Fantastic». Δεν είναι ορθολογιστικά ενάρετος, δεν απαντά σε προκαθορισμένες συστάσεις κομφορμισμού ούτε ξεχωρίζει για τις πράξεις του. Η ζωή του όμως αν και μέθυσος, είχε νόημα, είχε υπόσταση για κάποιους. Αυτό, αλλάζει τα πάντα, ανέκαθεν, για κάθε έναν από εμάς.
Αυτή την αλήθεια φαίνεται να ενστερνίζεται ο σκηνοθέτης, αναλύοντας τα γραπτά της Jeannette και εκεί εστιάζει με (δυσανάλογη η αλήθεια είναι) επιείκεια, την προσοχή του φτάνοντας στο τελικό πόρισμα του. Με τη βοήθεια μάλιστα του Woody Harrelson, πλησιάζει το στόχο του, χάνοντας μόνο όταν ο ηθοποιός πρέπει να περάσει στην απέναντι όχθη, παρουσιάζοντας μια κάποια ευαισθησία. Εκεί δηλαδή που ξεχωρίζει η εκφραστικότητα της Brie Larson, όταν αυτή προσεγγίζει ορθά κάθε εναλλαγή στη ζωή της ηρωίδας. Για τη δε Naomi Watts, στο πρόσωπο της, η μητέρα Walls, αφήνει πολλά ερωτηματικά για τη γενικότερη στάση της, απογοητεύοντας το κοινό με την επιδερμική σκιαγράφηση της από το σενάριο. Παρά τα λάθη του όμως, το «Glass Castle» γοητεύει τελικά, αξιοποιώντας το χρόνο σου, προσφέροντας τροφή για σκέψη ώρες μετά την προβολή του, οδηγώντας σε «μονοπάτια», πέρα της λογικής και των συμπερασμάτων της ταινίας.
Η ένταση της στιγμής και ο φόβος, εξανεμίζονται από το πρώτο κλάμα. Είναι τα πρώτα λεπτά σε τούτο τον κόσμο για την Jeannette Walls. Μπορεί να μην βλέπει ακόμα, νιώθει όμως την παρουσία εκείνων που στη πορεία της πολυτάραχης ζωής της, θα συμβάλουν στο χτίσιμο της προσωπικότητας της. Είναι αρκετά νωρίς για να το αντιληφθεί, όμως η αγάπη τους για εκείνη, είναι ο γόρδιος δεσμός που ποτέ δεν θα κοπεί. Αυτή η αγάπη, θα επιβιώσει ανεξάρτητα, ακόμα και αν σε στιγμές μοιάζει να ξεθωριάζει. Τούτη είναι η ιστορία της…
3/5
https://www.youtube.com/watch?v=_eud7sJehLI
