Όταν η Ελεν, μητέρα και αρχηγός της οικογένειας Γκράχαμ πεθαίνει, τα μέλη της οικογένεια της κόρης της σταδιακά ανακαλύπτουν τρομακτικά μυστικά που αφορούν την καταγωγή τους. Όσα περισσότερα ανακαλύπτουν, τόσο συνειδητοποιούν ότι είναι αδύνατον να αποφύγουν την δυσοίωνη μοίρα που έχουν κληρονομήσει.
Το φαινόμενο λοιπόν είναι εδώ! Το θρίλερ που καθήλωσε το κοινό όπου και αν προβλήθηκε, προϊόν έντονου διαλόγου για κριτικούς και αρθρογράφους τούτης της τέχνης, το είδος της ταινίας που για καιρό τώρα δεν προσέφερε ιδιαίτερες ανατριχίλες, αλλά που μέσα από το «Hereditary» του νεαρού Ari Aster σε σενάριο και σκηνοθεσία, επαναπροσδιορίζει το «παιχνίδι», προκαλεί, τολμά και τελικά αν και πλατειάζει επικίνδυνα σε στιγμές, κερδίζει τις εντυπώσεις, τηρώντας την υπόσχεση που σου δίνει κατά την εκκίνηση του.
Το τι ακριβώς είναι το «Hereditary» και με ποιο πρόσχημα ουσιαστικά καταλήγει να σε συνταράξει, είναι το μεγάλο μυστικό που θα αφήσω να ανακαλύψεις ιδίοις όμμασι. Το γεγονός, έχει να κάνει με τη θέληση του ίδιου του δημιουργού, να αποπροσανατολίζει το θεατή του για 110 από τα 127 (!) λεπτά της διάρκειας του παρόντος, συντηρώντας έτσι μια υποβόσκουσα ατμόσφαιρα, πλούσια σε συνιστώσες σχετικά με το είδος του κακού ή της απειλής.
Αναμφισβήτητα, ο χρόνος κυλά βασανιστικά για τους ανυπόμονους, όμως σε δεύτερη ανάγνωση, το φιλμ στοχεύει στο να κερδίσει την απόλυτη προσοχή σου, την καθολική κατανόηση ως προς το στόχο της εδώ νοηματικής, ώστε όταν φτάσεις στην τρίτη πράξη, κάθε τι ακραίο ή βαθυστόχαστο, να δικαιολογείται από την εξέλιξη της πλοκής που έχει προηγηθεί. Ο Aster δεν «κωλώνει» πουθενά. Για το συγκεκριμένο ντεμπούτο του, δανείζεται με ευφάνταστο τρόπο από μεγάλους δημιουργούς που ανέκαθεν, αρέσκονταν στο να χειραγωγούν τον θεατή πριν του δώσουν αυτό που αποζητά από μια ταινία τρόμου. Πάντα θα «βλέπει» στο βάθος παραδείγματα τύπου «The Witch», διαδεχόμενος όπως συμβαίνει με τη λογική του έργου του, αποδίδοντας φόρο τιμής στο παρελθόν, θέτοντας παράλληλα τη δίκη του σφραγίδα για το μέλλον. Ο φακός του δεν ησυχάζει αν πρώτα δεν υφαρπάξει και το παραμικρό ερέθισμα απο τα πρόσωπα των ηρώων του, αν η μουσική του θέματος του δεν συγχρονίσει απόλυτα με το σασπένς.
Παίρνει έτσι το καλύτερο από την Toni Collete (θυσιάζοντας για χάρη της το φυσικό ταλέντο του «φοβικού» Gabriel Byrne σε έναν αδιάφορο εδώ για εκείνον ρόλο), την αναγκάζει να «τερματίσει» τις υποκριτικές της χορδές, εξαργυρώνοντας έτσι την ενασχόληση της με παρόμοια projects διαχρονικά.
Χωρίς να θέλουμε να προϊδεάσουμε την αντίδραση σου σχετικά με τα πεπραγμένα του «Hereditary», ένα είναι βέβαιο: ακόμα και αν το αποτέλεσμα του σε διχάσει, ακόμα και αν ο χρόνος του μοιάζει να ροκανίζεται σε μακρόσυρτα πλάνα που κουράζουν, θρίλερ με αξιώσεις και με τη συγκεκριμένη θεματολογία έλειψαν και θα λείπουν από τις σκοτεινές αίθουσες. Έτσι, η ψυχαγώγησή σου θεωρείται εξασφαλισμένη, πόσο μάλλον τώρα που το καλοκαίρι προτάσσει θερινό σινεμά και σφικταγκάλιασμα με το ταίρι σου. Τώρα για το πόσα φώτα θα μείνουν ανοικτά τα βράδυ ώστε να κοιμηθείς ήρεμος… αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
4/5
