Η ιστορία επτά παιδιών, που μεγαλώνουν στην αμερικανική κωμόπολη του Derry, στην πολιτεία του Maine, οι οποίοι έχουν δημιουργήσει την «Λέσχη των Λούζερ», καθώς για διαφορετικούς λόγους ο καθένας έχουν περιθωριοποιηθεί από τις παρέες των συνομηλίκων τους. Την ίδια στιγμή, το Derry είναι το λημέρι του διαβολικού κλόουν, Pennywise, ο οποίος κάθε 27 χρόνια, βγαίνει από τους υπονόμους της πόλης, αρπάζει παιδιά και σπέρνει τον τρόμο στην πόλη.
Το “IT“, ένα από τα πλέον αγαπημένα βιβλία τρόμου του Stephen King με φανατικούς αναγνώστες σε όλο τον κόσμο και χρονολογία κυκλοφορίας το 1986 αποτελεί ένα από τα καλύτερα βιβλία τρόμου των τελευταίων δεκαετιών και ένα από τα καλύτερα βιβλία στην πλούσια βιβλιογραφία του συγγραφέα.
Και ενω η πρώτη απόπειρα μεταφοράς του βιβλίου (στήν μικρή οθόνη τότε), το μακρινό 1990, στέφεται με επιτυχία, λίγο το cult status της σειράς, λίγο ο φόβος για (το) κάτι παραπάνω, έκανε πάρα πολλούς δημιουργούς να αποφεύγουν την συνάντηση με τον περιβόητο κλόουν.
Να που όμως, 27 χρόνια μετά (όπως ακριβώς μας δηλώνει και ο St. King), έρχεται ένας σκηνοθέτης, “ανακάλυψη” του Guillermo del Toro (έκανε και την παραγωγή στήν πρώτη του ταινία “Mama”), ο Andy Muschietti, σηκώνει στίς κινηματόγραφικές του πλάτες, την βαριά αυτή κληρονομιά, την εκσυγχρονίζει, κρατώντας παράλληλα την μουντή και βαριά ατμόσφαιρα του Derry απο το μακρινό 1989, δεν αναλώνεται σε φθηνά κόλπα εντυπωσιασμού και εκμοντερνίζει τον θρύλο, παραδίδοντας σε μια νεα γενιά θεατών μια ταινία “έξυπνου τρόμου” και φυσικά τρομερής εισπρακτικής επιτυχίας.
Απο την εμβληματική αρχική σεκάνς με το μικρό Georgie και στήν πρώτη του (και δική μας) συνάντηση με τον Pennywise, αναβαθμησμένη οπτικά και αισθητικά, στίς προσταγές του κινηματογραφικού horror… εν έτη 2017, ο Muschietti μας δείχνει τον τόνο που πρόκειται να ακολουθήσει, ενω συνάμα πλάθει έναν κακό με βάθος και ποιότητα! Είτε είναι απειλητικός, είτε γελάει, παραμένει το ίδιο τρομαχτικός, ζωντανεύοντας τους χειρότερους εφιάλτες μας. Καταφέρνει να στοιχειώσει το μυαλό μας και να μας κάνει ν` ανατριχιάζουμε από τρόμο σε κάθε του εμφάνιση. Συμμαχός του Muschietti σε αυτόν τον τομέα φυσικά, ο Bill Skarsgård, ο οποίος με το βλοσυρό του βλέμμα προσδίδει μυστήριο και ενδιαφέρον στο χαρακτήρα και μαζί με την εκκεντρική θεατρικότητα του Penny, ξεπερνά τον Dancing Clown του Tim Carry και κερδίζει το στοίχημα.
Αν υπάρχει κάτι που γνωρίζουμε καλά στα βιβλία του Stephen King, αυτό είναι η ανάδυση του κακού. Ένα από τα βασικότερα θέματα στα μυθιστορήματα τρόμου του Κινγκ, είναι το γεγονός, ότι ο Τρόμος και το Κακό καραδοκεί πίσω από τα τετριμμένα και καθημερινά πράγματα.
Το συναίσθημα και η δράση εναλλάσσονται διαρκώς, ξεκινώντας από σχετικά χαμηλούς τόνους και φτάνοντας σε βροντόφωνα κρεσέντα, δημιουργώντας ένα σταθερά αυξανόμενο χτυποκάρδι, που συντροφεύει ταιριαστά τους ολοένα πιο φρενήρεις ρυθμούς στους οποίους κινείται η πλοκή. Όσο πλησιάζει η τελική αναμέτρηση, αυτή της αιώνιας πάλης ανάμεσα στο Καλό και το Κακό, κάνει την ταινία να μοιάζει με κάτι πολύ σπουδαιότερο από μια απλή ταινία τρόμου …. Άλλωστε, είναι πολύ περισσότερα.
Η ανάδυση του Κακού, δεν έρχεται απο τούς υπονόμους. Το Κακό είναι παντού. Στο σχολείο (bullying), μέσα στο σπίτι (οικογενειακή κακοποίηση), είναι οι φυλετικές προκαταλήψεις και η υπερ-προστασία των γονιών (νομίζοντας πως έτσι θα “εξορκίσουν” το Κακό). Και παρά τους τρομερούς κινδύνους που αντιμετωπίζουν τα παιδιά τους, οι ενήλικες στο Derry φαίνονται απρόθυμοι – ή ανίκανοι – να τα βοηθήσουν. Κλείνουν τα μάτια τους μπροστά στο “τέρας” που έχει κάνει την εμφάνισή τους στην πόλη τους. Η απάθεια τους, ακόμη και όταν γίνονται μάρτυρες πράξεων βίας, είναι μια ανατριχιαστική υπενθύμιση του πως το “Κακό” έχει κυριεύσει την πόλη.
Οι αφίσες με τα εξαφανισμένα παιδιά τοιχοκολλούνται η μία πάνω στην άλλη, και κανείς δεν κάνει τίποτα γι ‘αυτό. Οπότε τα παιδιά, αργά ή γρήγορα, συνειδητοποιούν ότι κανένας ενήλικας, ούτε καν οι γονείς τους, δεν μπορούν να τους βοηθήσουν ή να χειριστούν αυτή την κατάσταση. Και όταν είσαι παιδί, αυτή η συνειδητοποίηση είναι πολύ τρομακτική!
Ο Muschietti δεν πέφτει στήν παγίδα της αντιγραφής. Φτιάχνει δικά του κάδρα, εκμεταλλευόμενος μάλιστα και την επιστροφή τις ποπ-κουλτούρας των 80’s απο τηλεοπτικές σειρές και ταινίες, – η σύγκριση (ηδη απο τα trailer) με το Stranger Things αναπόφευκτη (άλλωστε, η ταινία, έχει και τον πρωταγωνιστή της Finn Wolfhard), ενω παίρνει τον χρόνο του ώστε να μας γνωρίσει έναν-έναν τούς ήρωες του, μέσα απο μιάς φοβερής σεναριακής ανάπτυξης χαρακτήρων, των Chase Palmer, Cary Fukunaga (True Detective) και Gary Dauberman.
Πολύ καλή δουλειά έχει γίνει και στη φωτογραφία από τον σταθερό συνεργάτη του Chan Wook Park, Chung-hoon Chung (The Handmaiden, Stoker) , όπου το κλίμα και τα χαρακτηριστικά της εποχής αποτυπώνονται στο πανί πολύ όμορφα. Σκηνές όπως όπως η, βουτηγμένη μέσα στο αίμα Bev, στο μικρό της μπάνιο να αποτελούν απο μόνες τους ενα μικρό φόρο τιμής στον Wes Craven και στίς “Λεύκες” του, όπως φυσικά και τα πόστερ ταινίων ορόσημων τις δεκαετίας του 80, Gremlins, Christine, A Nightmare on Elm Street 5: The Dream Child, που γεμίζουν νοσταλγία τα πλάνα της ταινίας.
Επιβλητική όμως είναι και η μουσική, όπου ειδικά στις επίμαχες σκηνές αυξάνει την αδρεναλίνη και κάνει τον τρόμο ακόμα πιο έντονο.
Οι ταινίες τρόμου είναι ισχυρές, ισχυρίζεται ο μέτρ King … και συνεχίζει: Στους ανθρώπους αρέσει να φοβούνται σε μία κινηματογραφική αίθουσα επειδή αισθάνονται ότι είναι σ’ ένα ασφαλές περιβάλλον, όπου μπορούν να βιώσουν συναισθήματα που δεν μπορούν να έχουν στην πραγματική τους ζωή.
Το IT όμως κάνει και κάτι παραπάνω. Μας δίνει την ευκαιρία να ξαναζήσουμε κάποια έντονα συναισθήματα που είχαμε, ως παιδιά. Αποτελεί έναν καθρέφτη, όπου αντικατοπτρίζονται οι βαθύτεροι φόβοι του καθενός από εμάς, γι’ αυτό και έχει διαφορετική μορφή για τον καθένα. Οι παιδικοί φόβοι δεν είναι λιγότερο τρομακτικοί από εκείνους των ενηλίκων· όμως οφείλουμε όλοι να προσπαθούμε να τους αντιμετωπίζουμε κατά πρόσωπο, προκειμένου να τους νικήσουμε. Αυτό είναι το στοίχημα. Και ο Muschietti το κέρδισε, γιατί κατάφερε να δώσει ένα πρόσωπο και μια υπόσταση σε όλους μας τους φόβους. Και μας απέδειξε πως δεν είναι αδύνατο να τους εξουδετερώσουμε τελικά.
4/5
