Γεμάτη περιπέτεια, συγκίνηση κι εκπλήξεις, όπως κάθε ταινία που ανήκει σε μια από τις πιο πετυχημένες και δημοφιλείς σειρές στην ιστορία του κινηματογράφου, αυτό το ολοκαίνουργιο κινηματογραφικό γεγονός μάς φέρνει πίσω μερικούς από τους πλέον αγαπημένους ήρωες και δεινοσαύρους, αλλά και νέα, ακόμα πιο εντυπωσιακά και τρομακτικά είδη.
Λίγα λόγια για την ταινία: Έχουν περάσει τρία χρόνια αφότου το θεματικό πάρκο του Jurassic World καταστράφηκε από τους δεινοσαύρους που το έσκασαν από τα κλουβιά τους, σπέρνοντας τον τρόμο. Η νήσος Nublar έχει τώρα εγκαταλειφθεί από τους ανθρώπους, ενώ οι εναπομείναντες δεινόσαυροι τρέφονται με ό,τι υπάρχει στη ζούγκλα. Όταν το ανενεργό ηφαίστειο του νησιού αρχίζει να ξυπνά, ο Owen (Chris Pratt) και η Claire (Bryce Dallas Howard) ηγούνται μιας προσπάθειας να διασώσουν τους εναπομείναντες δεινοσαύρους από το επερχόμενο καταστροφικό συμβάν. Ο Owen θέλει να βρει την Blue, την επικεφαλής ράπτορα, που ακόμα αγνοείται στην άγρια φύση, και η Claire έχοντας αποκτήσει σεβασμό για αυτά τα πλάσματα, βάζει σκοπό της ζωής της να τα σώσει. Φτάνοντας στο νησί κι ενώ η λάβα αρχίζει να ξεχύνεται, η σταυροφορία διάσωσης αποκαλύπτεται πως συνιστά μια συνωμοσία που απειλεί να οδηγήσει τον πλανήτη μας πίσω στους προϊστορικούς χρόνους.
“Do you remember the first time you saw a dinosaur?” ρωτάει η Claire στο νεο sequel της προ τριετίας μεγάλης εμπορικής επιτυχίας Jurassic World. Και η απάντηση είναι ναι. Όταν 28 χρόνια πρίν, το μακρινό 1993, ο Steven Spielberg μας εμφάνισε για πρώτη φορά τούς εντυπωσιακά (για τότε) φωτορεαλιστικούς δεινόσαυρους, οι οποίοι έμελλαν να αλλάξουν τον κινηματογράφο… για πάντα. Και ναι ήταν τρομακτικοί, ή όπως “εύγλωττα” έλεγε ο αγαπημένος Dr. Ian Malcolm: “Oh, yeah. Oooh, ahhh, that’s how it always starts. Then later there’s running and um, screaming.” Αλλά οι τέλειες στιγμές της αληθινής αγωνίας του πρωτότυπου πάρκου, που όλοι βιώσαμε, δεν ξεπεράστηκαν ποτέ… μέχρι τώρα.
Για αυτό το νεο κατόρθωμα υπεύθυνος είναι ο σκηνοθέτης J.A. Bayona του εκπληκτικού “Ορφανοτροφείου” (2007) μια από τις μεγαλύτερες ισπανικές εισπρακτικές ταινίες όλων των εποχών και του ρεαλιστικού The Impossible (2012), ο οποίος εισάγει τις γοτθικές του πινελιές τρόμου στο DNA της σειράς, και δημιουργεί μια νέα δόση περιπέτειας γεμάτη ένταση. Ο Bayona όμως δεν μένει εκεί…
Μετά απο μια εντυπωσιακή εισαγωγική σεκάνς (σχεδόν εφάμιλλη του πρώτου Jurassic Park) και ενα ανεξήγητο “μούδιασμα” του σεναρίου μέχρι η ταινία να “πάρει μπρός”, με τον ρομαντισμό όμως και την αγάπη για το καθαρό entertainment standard που ο ίδιος ο Spielberg έθεσε, χωρίς να αποφεύγει τα στερεότυπα του είδους αλλά αντίθετα να πορεύται μαζί τους και παράλληλα να τα διακωμωδεί, ο Bayona παραδίδει το πρώτο πραγματικό υβρίδιο μεταξύ μιας ταινίας δεινοσαύρων και μιας ταινίας με τέρατα.
Εκεί όπου το The Lost World και το κακό JP III αγωνίστηκαν ώστε να δώσουν τα απαραίτητα και πειστικά κίνητρα για τους χαρακτήρες τους ώστε να επιστρέψουν πρόθυμα στο γεμάτο με δεινόσαυρους νησί, ο Bayona και ο Colin Trevorrow (σκηνοθέτης του Jurassic World, ο οποίος εδω συνυπογράφει το σενάριο, ενω εκτελεί και χρέη παραγωγού) ρίχνουν τούς ήρωες τους με μια έξυπνη κίνηση σε μια μάχη ενάντια στόν χρόνο… Το ηφαίστειο στο νησί Nublar πλέον έχει ξυπνήσει και πρόκειται εκραγεί με άσχημες συνέπειες για τούς “κατοίκους” του.
Και τα ηθικά ερωτήματα – με πρώτο το θέμα της κλωνοποίησης – βγαίνουν στήν φόρα. Είναι υποχρεωμένη η ανθρωπότητα να σώσει τα πλάσματα που η ίδια (ξανά)έφερε στήν ζωη; Ή η ζωή, βρήκε έναν “εκρηκτικό” τρόπο διόρθωσης; Και φυσικά το μεγάλο ζήτημα του κατά πόσο είναι ηθικό να παρεμβαίνουμε στη φυσιολογική (και φυσική) ροή των πραγμάτων;
Αυτά είναι που στέλνουν την πρώην διευθύντρια λειτουργίας του πάρκου Claire – που τώρα ασχολείται με τα δικαιώματα των δεινοσαύρων – και τον Owen Grady σε μια προσπάθεια να σώσει μια χούφτα ειδών, συμπεριλαμβανομένου και της πανέξυπνης Blue, από τα ερείπια του αποτυχημένου πάρκου, ενω το νησί γίνεται η “παιδική χαρά” του Bayona όπου τα διαπιστευτήρια διάφορων ταινιών καταστροφής μπαίνουν στο παιχνίδι. Επικαλείται την αμείλικτη ένταση του τσουνάμι του The Impossible με μια βροντερή σεκάνς, καθώς η ηφαιστειακή έκρηξη κλιμακώνεται, προσφέροντας με τόλμη το μεγαλύτερο και εντυπωσιακότερο κομμάτι του φιλμ και ενω είμαστε ακόμα… στήν μέση.
Και ενω η δράση στροβιλίζεται στον νησί, πίσω στην ηπειρωτική χώρα, ο Bayona επικεντρώνεται στήν θορυβώδες και ανατριχιαστική έπαυλη του Benjamin Lockwood (μια απο τις καλύτερες σκηνές της ταινίας βρίσκεται κάπου εκεί με την προσωπική σφραγίδα του Bayona πλαισιωμένη απο την επική μουσική του Michael Giacchino) – το αρχοντικό του πρώην επιχειρηματικού εταίρου του John Hammond – όπου καλωσορίζουμε -τον “αλεξίσφαιρο” ο οποίος επιτίθεται κατόπιν εντολής, γεγονός που τον καθιστά το απόλυτο πολεμικό όπλο- τον νεο star της ταινίας: τον Indoraptor, o νέος υβριδικός εφιάλτης της InGen.
Όσο για τους ήρωές μας, οι Howard και Pratt αναπτύσσουν τους χαρακτήρες τους πέρα από τα αρχέτυπα που ανέπτυξαν στήν προηγούμενη συνάντησή τους. Η Claire είναι πιο συναρπαστική και συμπαθητική – και ναι, φοράει πιο “άνετα” παπούτσια αυτή τη φορά – ενώ οι σοβινιστικές εντυπώσεις που άφησε ο Owen στήν πρώτη ταινία εδω έρχονται σε ισορροπία. Πραγματική απόλαυση οι χαρακτήρες (highlight έστω και λίγο η επιστροφή του Jeff Goldblum στόν χαρακτηριστικό ρόλο του Dr. Ian Malcolm (η σύνδεση με το παλιό Jurassic Park και την ιστορία του) ), οι σχέσεις τους, η ιστορία, η περιπετειώδης εξέλιξη, οι μάχες δεινοσαύρων και τα τρισδιάστατα animation. Όλα προσεγμένα μέχρι τη λεπτομέρεια με σκηνοθετική ακρίβεια.
Και το βασικό ατού της ταινίας: Δεινόσαυροι. Όποιος πάει γι’ αυτό και τίποτα άλλο θα είναι ο πιο ευτυχής απ’ όλους γιατί φαίνεται η δουλειά που έχει γίνει στον τομέα των οπτικών εφέ. Αληθοφανείς, επιβλητικοί, τρομακτικοί, αποζημιώνουν μέχρι και τον τελευταίο αντίμαχο των ψηφιακών εφέ. Και η αλήθεια είναι πως, όταν η πλοκή περιστρέφεται γύρω απ’ αυτούς, η ταινία δείχνει τα νύχια της και την ίδια την αιτία κατασκευής της.
Παρά τις γνωστές “ηχώ” του The Lost World, το Fallen Kingdom καταφέρνει και παίρνει το δικό του κινηματογραφικό credit, εξάγοντας λογικά συμπεράσματα από την αρχική πρόθεση του Michael Crichton, δημιουργώντας έναν γενναίο νέο κόσμο για το τελευταίο κεφάλαιο αυτής της τριλογίας.
Το Fallen Kingdom σίγουρα δεν είναι το blockbuster του καλοκαιριού, είναι όμως μια απολαυστική καλοκαιρινή περιπέτεια, ατόφιος κινηματογράφος των επαγγελματιών του είδους που ορίζουν την απόσταση που έχει το σινεμά διασκέδασης από τις αρλούμπες που μας περιτριγυρίζουν.
“Welcome to Jurassic World”
3.5/5
