Εδω και κάμποσο καιρό έχει γεννηθεί μια “ανόητη” εως “άσκοπη” κόντρα μεταξύ των fan, των δυο κολλοσών …Marvel και DC ή DC και Marvel (κανείς παραπονεμένος). Γιατί άλλο; Μα φυσικά για την “ποιότητα” των ταινιών τούς (!). Με την έλευση της πολυαναμενόμενης σύστασης της Justice League στούς κινηματογράφους, νέες φλόγες θα ανάψουν για το αν ο Zack Snyder με την βοήθεια του Joss Whedon κατάφεραν να βάλουν την DC στόν “ίσιο δρόμο”. Είναι όμως έτσι; Τα κατάφεραν; Η συνέχεια επι της οθόνης… συγνώμη, του κειμένου.
“Στον απόηχο του θανάτου του Clark Kent/Superman (Henry Cavill) στα χέρια του Doomsday στο BvS, ο Bruce Wayne/Batman επανεξετάζει τις ακραίες μεθόδους του και ξεκινά να αναζητά ήρωες για να οργανώσει μία ομάδα μαχητών του εγκλήματος, η οποία θα προστατεύει τη Γη από κάθε είδους απειλή. Μαζί με την Diana Prince/Wonder Woman, ο Batman αναζητά τον πρώην αστέρα του κολεγιακού αμερικάνικου ποδοσφαίρου και cyber-ενισχυμένο Vic Stone/Cyborg, τον speedster Barry Allen/The Flash (Ezra Miller) και τον βασιλιά της Ατλαντίδας Arthur Curry/Aquaman. Αντιμετωπίζουν τον Steppenwolf, τον κήρυκα και υπαρχηγό του εξωγήινου πολέμαρχου Darkseid, ο οποίος έστειλε τον Steppenwolf να βρει τρία αντικείμενα, κρυμμένα στη Γη”.
Πριν ξεκινήσουμε να αναφέρουμε οτι (και ιδιαίτερα ο γραφών), είμαστε και με τα δυο στρατόπεδα, που σημαίνει οτι μας αρέσουν όλες οι ταινίες (πολύ καλές, καλές, μέτριες), που έχουν γυρίσει και τα δυο μεγαθήρια. Ναι, ναι ακόμα και το Batman vs. Superman (ειδικά στο Ultimate Edition), την πιο κριτικά χτυπημένη, αλλά παράλληλα οικονομική επιτυχία της DC.
Μερίδιο ευθύνης βέβαια σε αυτή την “κόντρα”, έχει η DC, με την περίεργη βιασύνη της ώστε να προλάβει σε αυτή την άτυπη κούρσα τον μεγάλο της αντίπαλο, με πρώτη της αποτυχία την ταινία Green Latern του 2011, ενω δυο χρόνια αργότερα έρχεται το Man of Steel (2013) να διορθώσει τα κακώς κείμενα. Με την Marvel να μετράει ηδη πέντε χρόνια επιτυχίας απο το 2008 με την ταινία Iron Man και να έχει σαν σημείο αναφοράς το Civil War του Captain America (2016), έρχεται η στιγμή όπου η DC ρίχνει στήν αρένα τούς δυο μονομάχους και είδωλα της ποπ-κουλτούρας στο Batman V Superman: Dawn of Justice (2016) για να ρεφάρει. Χρειάστηκε όμως να περάσει ένας χρόνος για να έρθει η καθολική επιτυχία με την ταινία Wonder Woman, αφήνοντας πίσω της με αυτόν τον τρόπο το σκοτεινό και βαρύ ύφος των ταινιών της.
Στο Hollywood βέβαια τα πάντα είναι ενα στοίχημα. Έτσι υπάρχει μια μικρή ειρωνεία ώστε να πούμε, οτι ο όρος που χρησιμοποιείται συχνά στα τυχερά παιχνίδια “all in”, γίνεται εδω το σλόγκαν για την ταινία Justice League.
Μια ταινία που είναι στα σκαριά απο εποχής George Miller και το μακρινό 2007 (όπου και εγκαταλείφθηκε), με τον Snyder να εγκαταλείπει το project λόγω του θανάτου της κόρης του, με περίπου τα τέσσερα πέμπτα της ταινίας να έχουν ολοκληρωθεί και με την διαδικασία του post-production (συμπεριλαμβανομένου και του υπόλοιπου γυρίσματος, γράψιμο σεναρίου και reshoots) να εποπτεύεται από τον Joss Whedon – μια τέλεια επιλογή, αν και μάλλον ειρωνική, δεδομένου ότι η σειρά “Avengers” του Whedon ανταγωνίζεται άμεσα αυτό της DC, το αποτέλεσμα το λες και μεγάλη επιτυχία.
Οι φαν της DC ίσως να “παρεξηγηθούν” με αυτό που θα πω, αλλά η Justice League λειτουργεί πιο αποτελεσματικά όταν αισθάνεται περισσότερο σαν τους Avengers του Whedon, κάτι όμως, που μπορεί απλώς να σημαίνει ότι ο Whedon έθεσε ένα πρότυπο με την ταινία του και που είναι αδύνατο να αγνοηθεί.
Η καλύτερη πτυχή της “Λεγεώνας” είναι η ίδια η ομάδα. Ως επί το πλείστον, είναι όλοι αφοσιωμένοι και χαρισματικοί, με την ιστορία να δίνει στόν κάθενα τους εκπληκτικές στιγμές. Η Wonder Woman (Gal Gadot) και ο Aquaman (Jason Momoa) είναι αντιμέτωποι με τη λογική τους, να κρύβονται μακριά από τον κόσμο, ενώ ο Flash (Ezra Miller) πρέπει να αντιμετωπίσει τις δικές του ανασφάλειες ως ένας σχετικά αφελής νεαρός άνδρας και ο Cyborg να βασανίζεται απο το ερώτημα, το πόση δική του ανθρωπιά εξακολουθεί να υπάρχει μέσα σε ένα “κέλυφος” που αποτελείται κυρίως από εξωγήινη τεχνολογία. Όσο για τον Batman (Ben Affleck), συνεχίζει να ασχολείται με τη δική του ενστικτώδη απροθυμία (μέχρι ενα σημείο) να γίνει team player καθώς παλεύει με την ενοχή του για το θάνατο του Superman.
Με την αλλαγή “ρότας” να είναι εμφανής από τις πρώτες σκηνές (οι οποίες έχουν και μια δόση νοσταλγίας), το Justice League μεταμορφώνεται σε ένα (και ας μου επιτραπεί η υπερβολή) πραγματικό live-action comic, αφήνοντας οριστικά (αλλά οχι εντελώς) πίσω του το δραματικό ύφος των προηγούμενων ταινίων, οι οποίες κακά τα ψέμματα είχαν επάνω τους την “ρετσινιά” του Nolan, που όμως γύρισε μπούμερανγκ στούς μετέπειτα δημιουργούς. Καταφέρνει μάλιστα να χαράξει την δική του πορεία -μακριά- απο την blockbuster επιτυχία της Wonder Woman, βάζοντας έτσι τις βάσεις για τις επόμενες ταινίες του κινηματογραφικού σύμπαντος της DC.
Στο Justice League εκτός του Batman (με το Affleck να είναι πάλι πολύ καλός και άνετος στο κουστούμι του cape crusader) και της Wonder Woman (μια Gabot η οποία και πάλι λάμπει, με την κάμερα συνέχεια επάνω της) η οποία άθελα της γίνεται η ηγέτης της ομάδας, και γνωρίζοντας ηδη τις δυνατότητες τους, στήν ταινία μας συστήνονται για πρώτη φορά οι The Flash, Aquaman και Cyborg. Εδω ήταν και ο πρώτος φόβος μου …το πως μέσα στα 119 λεπτά της ταινίας θα προλάβουμε να γνωρίσουμε τούς νεόυς χαρακτήρες. Και σε αυτό τον τομέα η ταινία δεν απογοητεύει. Με υπομονή και με την βοήθεια του σεναρίου των Chris Terrio και Joss Whedon, ολα τα πράγματα μπαίνουν στήν θέση τους.
Ο Ezra Miller (Fantastic Beasts and Where To Find Them) είναι εξαιρετικός, έχοντας τον ρόλο του comic relief της ταινίας, που σε κάποιες στιγμές όμως να γίνεται λίγο αμήχανος και σε σημείο υπερβολής.
Ο Jason Momoa (Game of Thrones) με το όποιο ταλέντο του (και τούς καλοσχηματισμένους κοιλιακούς του) μας δίνει έναν Aquaman cool, συναισθηματικό και με κοφτερές ατάκες, ενώ ο Ray Fisher έχει το δύσκολο έργο του Cyborg, καθώτι εντελώς άγνωστος στο ευρύ κοινό (απουσία origin story… που μάλλον έρχεται), ανταποκρίνεται εύκολα και βρίσκει τον ρόλο του στήν ιστορία (κλέβει και λίγο την παράσταση).
Παρ’ ολα όμως τα θετικά σημάδια που κάνουν το Justice League μια πολύ καλή ταινία, κάποια “περίεργα” προβλήματα στερούν το τίτλο της τέλειας. Πρώτο και απροσδόκητο πρόβλημα και μάλιστα σε μια παραγωγή 300 εκ. δολαρίων, είναι τα οπτικά εφέ. Απο το πλαστικό CGI του Steppenwolf και τούς Parademons του, μέχρι το ανέμπνευστο εφέ των περικοκλάδων της κόλασης, πραγματικά είναι να απορείς που μπορεί να πήγαν τόσα λεφτά.
Το δεύτερο πρόβλημα (και μάλλον το πιο βασικό) …η διάρκεια της ταινίας. Ίσως είναι απο τις λίγες φορές που πραγματικά νιώθεις οτι θέλεις το κάτι παραπάνω. Η απάντηση φυσικά είναι μια: Warner Bros. executives. Γιατί όταν βλέπεις οτι στα trailers που κυκλοφόρησαν, σχεδόν το 50% των σκηνών που είδαμε λείπουν, καταλαβαίνεις οτι έπεσε πολύ “κλάμα” στο δωμάτιο του μοντάζ, με ορισμένες σκηνές να φαίνονται βιαστικές και μερικές άλλες να να μην εξυπηρετούν κανένα σκοπό.
Και το ζήτημα παραμένει… ποιά ταινία είδαμε; Του Snyder η του Whedon; Η αλήθεια βρίσκεται κάπου στήν μέση, με το στύλ του Snyder να “κυριαρχεί”. Βέβαια στούς πολύ μυημένους είναι αναγνωρίσιμος ο “δάκτυλος Whedon“, του οποίου τα εκτεταμένα reshoots και οι προσθήκες στο σενάριο …κάνουν μπάμ (!). Ας ελπίσουμε σε κάποιο director’s cut.
Με τούς Snyder και Whedon να είναι σε εξαιρετική φόρμα (ο καθείς στο δικό του κομμάτι) και σε συνδυασμό με τη μουσική του Danny Elfman, ο οποίος μας επαναφέρει μερικά κλασσικά themes, μας παρουσιάζουν ενα roller coaster διασκέδασης, απλό, κατανοητό (στο μεγαλύτερο μέρος), ευχάριστο με μπόλικο χιούμορ, γεμάτο με εντυπωσιακή δράση, η οποία σε κάνει, τις δυο ώρες που διαρκεί και αφού τελειώσει, να θέλεις κι άλλο!
Με λίγο παραπάνω φαντασία στήν σκηνοθεσία, ενα πολύ καλύτερο μοντάζ, με κάποιες υπερβολές να λείπουν και με μια καλύτερη ανάπτυξη του villain της ταινίας, σίγουρα θα μιλούσαμε για ενα νεο super-hero classic. Κανένα, όμως, από τα παραπάνω στοιχεία, δεν είναι αρκετά για να βλάψουν την εμπειρία της θέασης και πετυχαίνει ακριβώς αυτό που η Justice League χρειαζόταν …τους φαν να ζητούν (και να πέρνουν), το καλύτερο, από τούς ήρωες της DC.
Η ταινία Justice League είναι μια κορυφαία προσθήκη στο DC Extended Universe και μαζί ένα επικό σύνολο σούπερ ηρώων. Είναι η πιο διασκεδαστική και συνάμα συναρπαστική ταινία που έχετε δει με τον Batman και τους “σούπερ φίλους του”, μέχρι την επόμενη περιπέτεια μαζί τους, δεδομένης της σύστασης των ηρώων της απο αυτόνομες ταινίες, η οποία και σηματοδοτεί την αρχή μιας ολοκαίνουργιας εποχής σούπερ ήρωων στο σύμπαν της DC. Έχει τις ατέλειές του και τα μικρόπροβληματά του, αλλά τουλάχιστον βαδίζει πρός τον σωστό δρόμο …Και αυτό, προς το παρόν, μπορεί να είναι ένα επίτευγμα από μόνο του.
3,5/5
