Το Mudbound αφορά μόνο την αντίληψη. Πώς μπορεί να ενθαρρύνει την ενσυναίσθηση και να προκαλέσει περιφρόνηση, μερικές φορές στο ίδιο πρόσωπο. Πώς μπορεί να κάνει έναν άνθρωπο να κοιτάξει τη γη του με τόση υπερηφάνεια, ώστε να επιβεβαιώσει τον λόγο της υπαρξής του. Πώς μια ενέργεια θάρρους κατά τη διάρκεια του πολέμου, με πρωταγωνιστή έναν πιλότο απο την ξακουσμένη μοίρα Tuskegee Airmen (σ.σ. όλοι οι πιλότοι ήταν μαύροι), μπορεί να αλλάξει για πάντα τη γνώμη ενός ανθρώπου. Και πώς μια κοινωνία μπορεί να επιβάλει αθέμιτους, επιβλαβείς και παράλογους περιορισμούς σε μια ολόκληρη κοινωνία, απλώς και μόνο επειδή οι άνθρωποι αυτοί θεωρούνται κατώτεροι.
Η ταινία μας καλεί να παρατηρήσουμε τους χαρακτήρες της, να ακούσουμε τις εσωτερικές τους φωνές, να δούμε τι βλέπουν και να αμφισβητήσουμε τις δικές μας προκαταλήψεις (αν υπάρχουν) για τη φυλή και το φύλο.
Θα ακολουθήσουμε δύο οικογένειες, τους Jacksons, οι οποίοι είναι μαύροι, και οι McAllans, οι οποίοι είναι Λευκοί. Η οικογένεια McAllan έχει μόλις αφήσει την ήρεμη, πολιτισμένη ατμόσφαιρα του Μέμφις και βρίσκεται εντελώς απροετοίμαστη απέναντι στις σκληρές απαιτήσεις της αγροτικής ζωής στο δέλτα του Μισισιπή. Παρά τα μεγαλεπήβολα όνειρα του Henry McAllan (Jason Clarke), η γυναίκα του Laura (Carey Mulligan) παλεύει να διατηρήσει την πίστη της στο μάταιο εγχείρημα του συζύγου της και να μεγαλώσει τις δύο κόρες της.
Εντωμεταξύ, ο Hap και η Florence Jackson (Rob Morgan, Mary J. Blige), οι μαύροι μισθωτοί καλλιεργητές που έχουν δουλέψει τη γη για χρόνια, παλεύουν να πετύχουν το δικό τους μικρό όνειρο παρά τους αμείλικτους κοινωνικούς περιορισμούς. Ο πόλεμος ανατρέπει τα σχέδια των δύο οικογενειών με την επιστροφή των αγαπημένων τους, του Jamie McAllan (Garrett Hedlund) και του Ronsel Jackson (Jason Mitchell), οι οποίοι αναπτύσσουν μία δυνατή φιλία που προκαλεί την κοινωνία στην οποία ζουν.
Πρόκειται για ένα κομμάτι της εποχής που θυμίζει τα μεγάλα οικογενειακά έπη του παλιού Hollywood και πιο συγκεκριμένα την ταινία του 1956, Giant, του George Stevens. Όπως ο Γίγας του George Stevens (κέρδισε το Όσκαρ σκηνοθεσίας), έτσι και το Mudbound βασίζεται σε ένα μυθιστόρημα και ασχολείται με δύο οικογένειες στην ίδια γη.
Η σκηνοθέτης Dee Rees εκτελεί αριστοτεχνικά τη μελέτη των χαρακτήρων της, γεμίζοντας το κάδρο της με εικαστικά πλάνα τόσο μεγάλα και ισχυρά όσο τα συναισθήματα που αντλεί από το θαυμάσιο cast της. Δανειζόμενη το σενάριο από το ομώνυμο μυθιστόρημα της Hillary Jordan (το οποίο μάλιστα βασίζεται σε προσωπικές εμπειρίες και αναμνήσεις) η σκηνοθέτης Dee Rees συνεργάστηκε με τον Virgil Williams ώστε να το μεταφέρουν στην οθόνη, και μπορεί χρονικά το Mudbound να διαδραματίζεται κατά την διάρκεια, αλλά και μετά το τέλος του Β’ Παγκοσμίου πολέμου, ωστόσο υπάρχει με σαφή πρόθεση να θίξει μια σειρά διαχρονικών θεμάτων μέσα από μια δραματική ιστορία.
Από τη μία έχουμε το ζήτημα της επανένταξης των βετεράνων στην κοινωνία και την καθημερινότητα, ενώ από την άλλη έχουμε τον ρατσισμό προς τους έγχρωμους. Αναλύοντας φαινόμενα σαν και αυτά, από την κλίμακα μιας μικρο-κοινωνίας όπως αυτή, επιτυγχάνεται η μεγέθυνσή τους.
Η βαριά και “λασπωμένη” φωτογραφία της Rachel Morrison (υποψήφια για Όσκαρ και πρώτη γυναικεία), πετυχαίνει μια ποιητική ομορφιά, με την περίτεχνη οπτικοποίηση των αντιθέσεων μεταξύ των δυο οικογενειών, που παρ ‘ολο ζούν και δουλεύουν στο ίδιο αγρόκτημα, η συνύπαρξη της αγάπης και του μίσους είναι ορατή, αλλά με κάποιο τρόπο που τούς ενώνει.
Ενώ το όλο cast είναι υπέροχο, το Mudbound ανήκει στους Mary J. Blige, Jason Mitchell και Garrett Hedlund. Η φανταστική ερμηνεία του Hedlund είναι μια χαλαρή αναδρομή προς τον James Dean, ενω η Mary J. Blige είναι μια αποκάλυψη. O Mitchel σε κερδίζει με τον τελευταίο εσωτερικό μονόλογο της ταινίας, έναν ήσυχο, γλυκόπικρο και συγκινητικό διαλογισμό για την επιλογή μεταξύ αγάπης και μίσους, κάτι που αποδεικνύει ότι ο Ronsel είναι ο πραγματικός ήρωας της ταινίας.
Το Mudbound είναι ένα κινηματογραφικό σύνολο κατά τη διάρκεια μιας ταραχώδους περιόδου στην ιστορία που έχει όμως ανησυχητικούς παραλληλισμούς με τα τρέχοντα γεγονότα. Κάτι που δυστυχώς βλέπουμε πολύ συχνά τους τελευταίους μήνες. Από την αστυνομική βιαιότητα και τις φυλετικές ταραχές του περσινού Detroit, εως το εγωιστικό πολιτικό σκεπτικισμό του Θανάτου του Στάλιν, μερικά από τα πιο δυσάρεστα στοιχεία του 20ού αιώνα είναι δυστυχώς ζωντανά και ακμάζουν.… ακόμα.
Πιστεύω ότι θεατές διαφορετικών “αντιλήψεων” (ξέρουμε -δυστυχώς- οτι το “μαύρο”, δεν πουλάει), θα βρουν διαφορετικά σημεία “εισόδου” στην ταινία, αλλά όλοι θα βγουν στο τέλος με τις απόψεις τους αμφισβητούμενες και ίσως… κομμάτι εμπλουτισμένες.
4/5
Η ταινία κυκλοφορεί στίς 22/02, απο την Feelgood.
