Τελικά, ούτε το περίφημο τρένο πάνω στο οποίο εξιχνιάστηκε ένα από τα γνωστότερα -μυθιστορηματικά- εγκλήματα, ξέφυγε της επανεμφάνισης του, από τα κινηματογραφικά πεπραγμένα των καιρών μας. Αλήθεια, με το γρίφο του 1934, εμπνευσμένο μέσα από το πολυμήχανο μυαλό της Agatha Christie, λυμένο μάλιστα αρκετές φορές στο παρελθόν, ήταν απαραίτητος ο «επανατροχιασμός» του Orient Express στις σύγχρονες γραμμές των multiplex;
Αν και δεν θα εκφέρεις ιδιαίτερες ενστάσεις για τη φιλοσοφία του Kenneth Branagh έμπροσθεν και όπισθεν του φακού, συμπερασματικά διαπιστώνεις, πως τούτη η λουστραρισμένα εκδοχή, εφόσον παραμένει πιστή στο πρωτότυπο, μάλλον ήταν αχρείαστη.
Oι θεατρικές καταβολές του σκηνοθέτη δίνουν το παρόν, αφού μοιάζει να προσεγγίζει το έργο του σαν μια μεγάλη παράσταση στο σανίδι, με το πανοραμικό 65mm φιλμ του, να γεμίζει το οπτικό σου πεδίο από άκρη σε άκρη (εύσημα αξίζουν στο διευθυντή φωτογραφίας Χάρη Ζαμπαρλούκο για την ποιότητα των εικόνων του). Γυρισμένο στο μεγαλύτερο μέρος του στα στούντιο Longross της Αγγλίας, το «Murder on the Orient Express», εμπεριέχει πληθώρα ειδικών εφέ, με σκοπό να τονίσει το βαρύ, χειμωνιάτικο σκηνικό του, με τρόπο που δεν ήταν εφικτό στο παρελθόν.
Η ταινία όπως είναι λογικό, ξεκινά να «βγάζει» τα λεφτά της, από τη στιγμή που το αναγνωρίσιμο cast της, συναντιέται αύτανδρο κάτω από την ίδια…κουκέτα. Με οδηγό τον ίδιο τον Branagh, οι Depp, Cruz, Pfeiffer, Dench, Defoe και φυσικά η τελευταία Jedi, δεσποινίς Daisy Ridley, ταξιδεύουν πάνω στις γραμμές του σεναρίου από τον πεπειραμένο Michael Green, σεναριογράφο που μας παρέδωσε πρόσφατα τα «Blade Runner 2049», «Logan» και «Alien: Covenant». Το «υπέρβαρο» καλλιτεχνικό φορτίο του Orient Express, δικαιολογεί την παρουσία του, μόνο κατά το φινάλε, σημείο άλλωστε παραδοσιακά κομβικό της πλοκής. Μέχρι να φτάσουμε εκεί, ο φακός υπερθεματίζει φιλάρεσκα επάνω στο πρόσωπο του Ηρακλή Πουαρό, προσπαθώντας ίσως έτσι να καλύψει την αναπόφευκτη σύγκριση με ηθοποιούς που έχουν αποδώσει χαρισματικά τον ήρωα κατά το παρελθόν (Albert Finney το 1974 ή ακόμα και τον τηλεοπτικό, εξίσου χαρισματικό, David Suchet).
Χωρίς εκπλήξεις, χωρίς καθολικό σασπένς για τους μυημένους, το «Murder on the Orient Express», φτάνει τελικά στον προορισμό του, προσφέροντας τίμια ψυχαγωγία, ακλόνητο από τις κακουχίες, όπως ακριβώς συμβαίνει με το μεγαλοπρεπές μουστάκι του πρωταγωνιστή του. Η σκηνοθεσία βοηθά την εύπεπτη παρακολούθηση του, με βρετανικό αέρα και αρκετά «κορεσμένη» χρωματική παλέτα, ταγμένη στο να δημιουργηθεί η αφορμή για το επόμενο ταξίδι του δαιμόνιου ερευνητή. Για Νείλο κανείς;
2/5
