Η ιδιαίτερη συνεργασία ανάμεσα στην πρώτη γυναίκα εκδότη εφημερίδας, Kay Graham (Meryl Streep), και στον άτεγκτο συντάκτη Ben Bradlee (Tom Hanks), καθώς προσπαθούν να προλάβουν να δημοσιεύσουν ένα τεράστιο σκάνδαλο από κυβερνητικά μυστικά τριών δεκαετιών και τεσσάρων Αμερικανών Προέδρων. Οι δυο τους πρέπει να βρουν τρόπο να γεφυρώσουν τις διαφορές τους, καθώς θέτουν τόσο τις καριέρες τους όσο και την ελευθερία τους σε κίνδυνο, προκειμένου να λάμψει η αλήθεια.
Κάτι σαν ενα άτυπο prequel της ταινίας All the President’s Men, κάπου 41 χρόνια μετά τα γεγονότα, η ταινία The Post δραματοποιεί την ιστορία της (τότε) μικρής και τοπικής εφημερίδας The Washington Post και της ατρόμητης ιδιοκτήτριά της, ώστε να δημοσιεύσουν τα διάσημα (πλέον) Pentagon Papers τον Ιούνιο του 1971.
Πρώτον…. μάθημα ιστορίας: Η έκθεση ανατέθηκε από τον JFK και τον υπουργό Άμυνας του Robert McNamara και ήταν μια έκθεση 7000 σελίδων σχετικά με τη συμμετοχή των Ηνωμένων Πολιτειών στο Βιετνάμ μεταξύ 1945 και 1967. Το βασικό εύρημα ήταν ότι η κυβέρνηση γνώριζε ότι δεν μπορούσαν να κερδίσουν, αλλά συνέχισε να στέλνει στρατεύματα αντί να παραδεχτεί την ήττα. Με τον πόλεμο που ηδη είχε στοιχίσει πάνω απο 60.000 αμερικανικές ζωές, αυτή η αποκάλυψη ήταν μια αρκετά μεγάλη υπόθεση.
Με προϊστορία στους κινηματογραφικούς συσχετισμούς πολιτικής επικαιρότητας (όπως Ο Πόλεμος των Κόσμων, Μόναχο λίγα χρόνια μετά τους Δίδυμους Πύργους, και την έξοδο του Λίνκολν την περίοδο Ομπάμα) το The Post έγινε κάτι σαν η μεγάλη του ευκαιρία να πεί αμέσως αυτή την ιστορία, σε μια περίοδο αμφισβήτησης του δημοσιοφραφικού εππαγγέλματος. Απο τον περσινό Φεβρουάριο, όταν και είχε στα χέρια του το σενάριο, ήξερε οτι αυτή την ταινία έπρεπε να κάνει τώρα. Ο ίδιος μάλιστα είχε πεί: «Δεν μπορούσε να περιμένει τρία ή δυο χρόνια. Είναι μια ιστορία που οφείλουμε να πούμε σήμερα».
Όταν μάλιστα είδε οτι οι δυο ηθοποιοί που ήθελε στήν ταινία ήταν διαθέσιμοι, μπήκε αμέσως στήν παραγωγή και με “ρυθμούς σκηνοθετών” της δεκαετίας του ’30 και ’40 και μέσα σε διάστημα εννέα μηνών – αν και ο Spielberg είναι συνηθισμένος σε εντατικές ταχύτητες, την ώρα που η επόμενη ταινία του, η περιπέτεια εικονικής πραγματικότητας Ready Player One ετοιμάζεται να κυκλοφορήσει στις αίθουσες το Μάρτιο του 2018 – παραδίδει έναν ύμνο στήν δημοσιογραφία.
«…το επάγγελμα αυτό αφορά την αλήθεια και το κόστος της. Από τη σύνταξη μέχρι την έκδοση, είναι μία χειρονακτική δουλειά. Θέλαμε να το δείξουμε στην ταινία από σεβασμό σε όλους τους ειδησεογραφικούς οργανισμούς».
Και αυτό ακριβώς πετυχαίνει ο Spielberg. Ο 70χρονος σκηνοθέτης βγάζει στήν μεγάλη οθόνη την ίδια ενέργεια και σθένος με τις ταινίες που κάνει δεκαετίες τώρα. Μετά από μια εναρκτήρια σκηνή μάχης στο Βιετνάμ που είναι (θα τολμήσω να πω) ελαφρώς επιπόλαιη, ειδικά από τον άνθρωπο που μας έχει δώσει το Saving Private Ryan, μας βάζει στο newsroom των Washington Post, ενα newsroom επιμελημένο απο τα χέρια των Rick Carter και Janus Kaminski (με την πάντα φροντισμένη και συγκλονιστική φωτόγραφία του), ώστε να σου θυμίζει έντονα το σκηνικό των George Jenkins και Gordon Willis, απο την ταινία του 1971, του Alan J. Pakula.
Με το σενάριο της πρωτοεμφανιζόμενης Liz Hanna και του καυστικού Josh Singer (Spotlight), να εξηγεί με απόλυτη σαφήνεια τις δημόσιες και ιδιωτικές πτυχές της ιστορίας, καθώς καταγράφει τόσο τούς μηχανισμούς που εμπλέκονται στην απόκτηση των ίδιων των εγγράφων, οσο και τις ταλαντώσεις μεταξύ των Graham και Bradlee, το The Post σφύζει απο ενέργεια, βάζοντας τον θεατή μέσα στήν καρδιά των γεγονότων, προσφέρoντας του την απαραίτητη αγωνία, ενω παράλληλα και χωρίς ρητορίες, δείχνει ότι τα Μέσα (κινηματογράφος και Τύπος αντίστοιχα) και ακεραιότητα μπορεί να έχουν, και να αντιπροσωπεύουν την αλήθεια.
Μια ανιδιοτελής ομάδα εξαιρετικών ηθοποιών, μεταξύ των οποίων η Sarah Paulson, ο Bob Odenkirk, ο Matthew Rhys, ο Carrie Coon, ο Alison Brie και ο David Cross, είναι οι βασικοί υποστηρικτές της ταινίας και στην πλειονότητα των περιπτώσεων η υποστήριξη είναι το μόνο που πρέπει πραγματικά να κάνουν, για να μεταδώσουν το κλίμα της τότε δύσκολης εποχής… και το κάνουν εξαιρετικά.
Απο τα δυο μεγαθήρια, που ακούν στα ονόματα Hanks και Streep, δεν περιμένεις τίποτε λιγότερο απο πραγματικά ηλεκτρισμένες ερμηνείες (ειδικά μεταξύ τους), με την Streep να είναι το κάτι παραπάνω, αποτυπώνοντας με εξαιρετική πειστικότητα (με την ερμηνεία της) την θέση των γυναικών σε έναν καθαρά ανδροκρατούμενο κόσμο.
Στην αναπόφευκτη (και λίγο άτυπη) ευθεία σύγκριση με το All the President’s Men, η ζυγαριά βαραίνει πρός τη μεριά της παλαιότερης ταινίας. Και αυτό, γιατί το δημοσιογραφικό ταξίδι του Bob Woodward και του Carl Bernstein ήταν πολύ πιο σημαντικό, που οδήγησε σε ένα πρωτοφανές ιστορικό αποτέλεσμα. Η συγκριτική αίσθηση του The Post είναι ευχάριστη και ευπρόσδεκτη με τους δικούς της όρους, ισάξια με το πολύ παρόμοιο αλλά ελαφρώς πιο λεπτό Spotlight, ειδικά δεδομένης της προστιθέμενης επικαιρότητάς του.
Τοποθετημένο μάλιστα σχεδόν μισό αιώνα πρίν και ιδιαίτερα προφητικό στήν τώρα εποχή των “fake news”, το The Post, γίνεται μια δεξιοτεχνικά καθηλωτική ταινία και παράλληλα μια από τις πιο καλές κινηματογραφικές στιγμές της σεζόν που μόλις ξεκίνησε, που αποδεικνύει και το βαθύτατα πολιτικό πρόσωπο του Steven Spielberg διατηρώντας μάλιστα και δικές του αντικειμενικές ισορροπίες.
4/5
