Με τον περίφημο “Φάκελο Steele” (σ.σ. η φημολογούμενη μέχρι πρότινος ρωσική εμπλοκή στις αμερικανικές εκλογές), να κρέμεται σαν θηλιά, ακόμα, πάνω απο την προεδρία του Donald Trump, δεν υπήρχε καλύτερο timing, για ενα old school -αναβίωσης του ψυχρού πολέμου μεταξύ Ρωσίας & Αμερικής- κατασκοπικού θρίλερ. Το Red Sparrow, όμως δεν είναι αυτό…. η τουλάχιστον αυτό που περιμέναμε.
Βασισμένο στο ομώνυμο βιβλίο του βετεράνου της CIA, Jason Matthews, η ταινία μας διηγείται την ιστορία της Dominika Egorova (Jennifer Lawrence), prima μπαλαρίνα στα διασημότερα μπαλέτα του κόσμου, Bolshoi, η οποία μετά απο ενα “αθώο” ατύχημα, μπλέκει στα δίχτυα της SVR , ενα απο τα παρακλάδια της παλιάς KGB, εκεί όπου με την “βοήθεια” του θείου της και υψηλόβαθμου αξιωματικού γίνεται, ενάντια στη θέλησή της και με αντάλλαγμα την φροντίδα της μήτεράς της, “Σπουργίτι” μία εκπαιδευμένη, δηλαδή, σαγηνεύτρια στις υπηρεσίες της Ρωσικής Ασφάλειας. Η Dominika μαθαίνει πώς να χρησιμοποιεί το κορμί της σαν όπλο, ενώ παράλληλα προσπαθεί σκληρά προκειμένου να μην χάσει τον εαυτό της κατά τη διάρκεια της απάνθρωπης εκπαίδευσής της. Βρίσκοντας τη δύναμή της μέσα σε ένα άδικο σύστημα, αναδεικνύεται ως μία από τις πιο σημαντικές παρουσίες για το πρόγραμμα.
Ναι, ναι, το Red Sparrow είχε ολα τα φόντα να γίνει μια αξιοπρεπέστατη κατασκοπική περιπέτεια. Τα πράγματα όμως είναι κάπου στήν μέση. Γιατί ναι μεν το Red Sparrow έχει την ατμόσφαιρα του κατασκοπικού θρίλερ, δυστυχώς (για άλλη μια φορά) προμοταρίστηκε λάθος, με το κομμάτι της περιπέτειας να λείπει (σχεδόν) …εντελώς.
Αναρωτιέμαι αν η Lawrence αισθανόταν, κάπως, υποχρεωμένη απέναντι στο άνθρωπο που έδωσε το boost στήν καριέρα της με την σειρά των Hunger Games, τον σκηνοθέτη Francis Lawrence (καμία συγγένεια), για να κάνει αυτή την ταινία, όπου (σχεδόν) ο μόνος σκοπός υπαρξής της είναι στο να εμφανίζεται η ίδια γυμνή -με διάφορους τρόπους- και να αποπλανεί με μαγιό, με βραδυνά φορέματα και με négligée! τούς στόχους της. Με το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας να αναλώνεται, ακριβώς σε αυτό, τήν εκπαίδευση της ως “Σπουργίτι”, απο την “matron” διευθύντρια της Σχολής, Charlotte Rampling, σε έναν ρόλο σχεδόν copy-paste αυτόν της σαδίστριας Lenya, απο την ταινία 007: From Russia with Love, με την αείμνηστη Rosa Klebb, ο Lawernce και στήν προσπαθειά του να μας δείξει ολα τα προσόντα του “Σπουργιτιού” του, δημιουργεί μια επίπεδη, αλλά με σταθερή ροή και πορεία, ιστορία.
Στήν αμερικάνικη μεριά της ιστορίας έχουμε τον Nate Nash (Joel Edgerton), “εμπορικό ακόλουθο” …της CIA, ο οποίος χειρίζεται τις πιο λεπτές υποθέσεις της Ρωσικής Υπηρεσίας. Οι δύο τους μπλέκονται σε έναν φαύλο κύκλο έλξης και εξαπάτησης, ο οποίος απειλεί να καταστρέψει τις καριέρες τους, τις συμμαχίες τους καθώς και την ασφάλεια των δύο χωρών. Εκεί αρχίζει το κλασσικό παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι, της εξαπάτησης και φυσικά της προδοσίας. Αυτό το τρίπτυχο θα ήταν υπέροχο αν η δράση δεν κυλούσε με τόσο αργούς ρυθμούς και οι χαρακτήρες των Edgerton και Lawrence δεν ήταν τόσο κακώς αναπτυγμένοι σεναριακά, ως προς τα πιθανά τελικά κίνητρα ή ακόμα και τα πραγματικά τους σχέδια, απο τα οποία τίποτα δεν πάει σωστά σε ολη την διάρκεια της ταινίας, με την λύτρωση να έρχεται, φυσικά, με την λύση του πάζλ των 140 λεπτών, η οποία και κορυφώνεται στο τελευταίο 25λεπτο, όπου σεναριακά twist, μοντάζ και η υπέροχη μουσική του James Newton Howard, σώζουν την παρτίδα.
Ο Lawrence με την αρκετά σκοτεινή ατμόσφαιρα του DP Jo Willems (Hunger Games) και με τις απαραίτητες δόσεις ψυχολογικού θρίλερ που προσφέρει, κάνει το Red Sparrow να παρακολουθείτε με αρκετό ενδιαφέρον. Φυσικά αν ο Francis Lawrence είχε ξοδέψει λίγο παραπάνω χρόνο και ενέργεια στο δωμάτιο του μοντάζ, σίγουρα θα είχαμε ενα πιο “ελαφρύ” κατασκοπικό θρίλερ και οχι ενα νοσηρό δράμα, το οποίο προσπαθεί να αντισταθμίσει τον εαυτό του με κάποια πολύ ακραία και αγχωτική βία. Ο πάντα καλός Matthias Schoenarts (Rust and Bone, Bullhead), δίνει μια στιβαρή ερμηνεία στο ρόλο του θείου της Dominika, ενω έχουμε μια μερίδα αξιόλογων Βρετανών ηθοποιών όπως η Rampling, ο Jeremy Irons και ο πάντα συμπαθέστατος Ciaran Hinds, οι οποίοι σεναριακά δεν αξιοποιούνται.
Η Jennifer Lawrence παραμένει μια από τους πιο ταλαντούχες ηθοποιούς της γενιάς της, παρά τη συνήθεια της να πρωταγωνιστεί σε ταινίες που δεν αξιοποιούν αρκετά τις τεράστιες δυνατότητές της.
Το Red Sparrow, μαζί με την Lawrence καταφέρνει να κρατήσει το ενδιαφέρον του θεατή με τα σεναριακά του τρίκ και την όμορφη ατμόσφαιρα, που προσφέρει απλόχερα, παράλληλα όμως γίνεται και μια χαμένη ευκαιρία για μια αξιόλογη κατασκοπική περιπέτεια, ενα είδος που βλέπουμε (σχεδόν) σπάνια, με το φλύαρο σε διάρκεια σέναριό του. Ας ελπίσουμε σε μια πιο δυνατή συνέχεια (απο το δεύτερο βιβλίο, με το τίτλο Palace of Treason της τριλογίας Red Sparrow), καθώς ακόμα και στόν σινεμά …η κινηματογραφική ελπίδα πεθαίνει τελευταία.
2/5
