Ένα νέο κεφάλαιο ξεκινάει στον πόλεμο μεταξύ των εμπόρων ναρκωτικών καθώς (πλέον) δεν υπάρχουν κανόνες. Όταν όμως η κυβέρνηση των ΗΠΑ αρχίζει να υποψιάζεται ότι πλέον τα Καρτέλ δεν εισάγουν παράνομα μόνο ναρκωτικά αλλά και τρομοκράτες, ο ομοσπονδιακός πράκτορας Matt Graver (Josh Brolin) καλεί τον μυστηριώδη Alejandro (Benicio Del Toro) για να τερματίσει τον πόλεμο με διαφόρους και όχι πάντα ηθικούς τρόπους. Ο Alejandro απαγάγει την κόρη ενός από τους αρχηγούς του Καρτέλ για να πυροδοτήσει τις συμπλοκές αλλά όταν το κορίτσι αντιμετωπίζεται απλώς σας ενέχυρο, η μοίρα της θα βρεθεί στα χέρια των δύο αντρών οι οποίοι θα αρχίσουν να αμφισβητούν την αξία του αγώνα τους.
“Adios”, μονολογεί ο εκτελεστής Alejandro (Benicio del Toro), λίγο πριν «αποθέσει» με ειδεχθή τρόπο, οκτώ σφαίρες στο σώμα ευτραφούς δικηγόρου, εκπρόσωπο βαρόνου ναρκωτικών. Έτσι σηματοδοτείται μετά από 27 λεπτά στον κόσμο του «Sicario 2: Day of the Soldado», η είσοδος ενός ήρωα που ήρθε για να γράψει τη δική του κινηματογραφική ιστορία. Το ερώτημα για το 2018 είναι αν αυτή, θα του συμπεριφερθεί με τον τρόπο που του αξίζει.
Το σκήπτρο που παρέδωσε ο Denis Villeneuve στα χέρια του Stefano Sollima («Suburra»), θα μπορούσε εύκολα να μετατραπεί σε κοφτερό μαχαίρι, αν ο τελευταίος δεν συμπεριφερόταν στο υλικό του ευλαβικά. Η παρακαταθήκη του 2015 άλλωστε, υποχρεώνει τον εκάστοτε δημιουργό, να επέμβει με χειρουργική λεπτότητα σε κάθε συνέχεια της συγκεκριμένης saga (το στούντιο πρόσφατα επιβεβαίωσε και μία τρίτη συνέχεια).
Ο Sollima, αποδεικνύεται ιδανικός συνεχιστής, ισοσταθμισμένος, κρατά ικανοποιητικό τέμπο, επιτρέποντας την ίδια στιγμή στον κινηματογραφιστή Dariusz Wolski (The Martian, Crimson Tide), να ανθολογεί με ποιοτικές εικόνες το πανί. Στα σημεία ειδικότερα όπου εικόνα και ήχος (το επιβλητικό, τριών νώτων θέμα του αποβιώσαντα Johann Johannsson), επιτίθενται στην σκοτεινή αίθουσα, το σασπένς κτυπά κόκκινο σε μεγαλύτερο βαθμό από ότι στο παρελθόν. Θα τολμούσαμε δε να προσθέσουμε, πως ο Sollima σε επίπεδα αποτύπωσης δράσης, προτείνει εκλεπτυσμένη διαφορετικότητα, τοποθετώντας την τεχνική του, αντίθετα στο «νεύρο» της Bigelow (The Hurt Locker) και το «πανόραμα» των πλάνων του Christopher Nolan (Dunkirk). Ο πρώτος μάλιστα «χορός» για τον Ιταλό σκηνοθέτη στη σκηνή του Hollywood, περιλαμβάνει την εναρκτήρια εκείνη σεκάνς που καθηλώνει, συνταράσει, αλλά και προσανατολίζει σχετικά με τη νέα προσέγγιση στην πλοκή.
Εκεί (στη βασική θεματική της πλοκής), μοιραία πέφτει το συνολικό βάρος του φιλμ. Γνωρίζουμε το υπόβαθρο κάθε εμπλεκομένου, οπότε το δεύτερο αυτό σενάριο του Taylor Sheridan (Wind River, Hell or High Water), παρακάμπτει τα προσχήματα. Βασίζεται στην πολιτική του Donald Trump, (κλειστά σύνορα και εξάλειψη της τρομοκρατίας με όποιο κόστος) και την εφαρμογή της. Επαναφέρει έτσι τους κεντρικούς χαρακτήρες στον ίδιο περίπου στίβο μάχης, βγάζει τα “λουριά” τους ανεβάζοντας αδρεναλίνη, ακολουθώντας ένα μονοπάτι που στο τέλος του, αποσκοπεί να οδηγήσει σε γενική σύρραξη. Ολοκληρώνοντας όμως τη διαδρομή του, το Soldado υποκύπτει σε δυο βασικά ατοπήματα που του στερούν περίσσιες δάφνες.
Το υβρίδιο ηθικού στοιχείου και ισορροπίας του χάους που μας παρουσιάστηκε το 2015 στο πρόσωπο της Emily Blunt, κάνει αισθητή την απουσία του όσο τα λεπτά κυλούν και όσο τα αρσενικά του έργου επιδίδονται σε φονικά παιχνίδια πολέμου. Alejandro και Graver (Josh Brolin), μπορεί να αναμετρούν τις δυνάμεις τους με έμφαση, το αποτέλεσμα των πράξεων τους όμως, δεν επιφέρει κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα στην ουσία των γεγονότων. Η εναντίωση της ηρωίδας στην πρώτη ταινία πάνω στις αντισυμβατικές πρακτικές επιβολής του νόμου (ακόμα και όταν αυτές απέδιδαν), ήταν η αφορμή που χρειαζόταν το κοινό, ώστε να χωνέψει τον όγκο της βίας και του (εκλογικευμένου) παραλογισμού που την ακολουθούσε. Μπορεί όντως αυτή να είναι η “χώρα των λύκων”, παρόλα αυτά, ο θεατής θα ταυτίζεται πάντα με ένα “πρόβατο” που αντιστέκεται στην κατάχρηση εξουσιών προτάσσοντας επιφυλάξεις, προσπαθώντας παράλληλα να αποδώσει δικαιοσύνη και όχι απλώς δικαίωση.
Κάπου εκεί, η κουβέντα καταλήγει στον εκτελεστή μας. Ποιο αισθαντικός, ο ’’Sicario’’, συνεχίζει να ενεργεί με (δυσδιάκριτο αυτή τη φορά), πρόσχημα το παρελθόν του. Η στιγμή που θα τα παίξει όλα για όλα φαίνεται να έχει φτάσει. Όλοι οι παίχτες είναι στη θέση τους. Ακόμα και ένας επικείμενος εμφύλιος δεν θα είναι ικανός να τον αποτρέψει στο να ολοκληρώσει το στόχο του. Και τότε, στο παραπέντε, το σενάριο αποφασίζει μια ολοκληρωτική στροφή που τα αλλάζει όλα. Στροφή, που αναμφισβήτητα οδηγεί στο επόμενο κεφάλαιο, αδικεί όμως με την υπέρ-ηρωική της λογική, το συνολικό απόφθεγμα και των δυο ταινιών όπως και τον χαρακτήρα που υποδύεται με τόση χάρη ο Del Toro. Το πόσο ριψοκίνδυνη επιλογή ήταν αυτή η κίνηση, θα φανεί με την ολοκλήρωση της τριλογίας.
Ακόμα και έτσι, το «Sicario 2: Day of the Soldado», είναι ένα δυνατό, περιπετειώδες θρίλερ, που ακόμα και αν στερείται ρεαλισμού σε μεγάλο βαθμό από ότι όφειλε λόγω της κληρονομιάς του, μπορεί να σε καθηλώσει. Η συμμετοχή και μόνο δυο καταξιωμένων ηθοποιών σε ρόλους που δείχνουν να απολαμβάνουν υπέρμετρα, είναι η καλύτερη αφορμή θέασης του συγκεκριμένου που στον αντίποδα του, συντηρεί διακριτικά έναν (λανθάνων) πολιτικό ακτιβισμό.
3.5/5
