Μέσα από μια σειρά παράτολμες περιπέτειες σε έναν σκοτεινό και επικίνδυνο εγκληματικό υπόκοσμο,
ο Han Solo γίνεται φίλος με τον πελώριο μελλοντικό του συν-πιλότο, τον Chewbacca και συναντά τον περιβόητο τζογαδόρο Lando Calrissian, σε ένα ταξίδι που θα καθορίσει την πορεία ενός από τους πιο αναπάντεχους ήρωες του σύμπαντος που λέγεται Star Wars.
Δεύτερη spin-off ταινία μετά το Rogue One του 2016 και τέταρτη κατά σειρά απο το 2012, όταν η “μαμά” Disney πήρε τον έλεγχο της Lucasfilms “μπαμπάς” ενός γαλαξία μακρινού που μας σύστησε πρίν απο 41 ολόκληρα χρόνια ο George Lucas. Κάπως έτσι – και αφού μάθαμε πως κατέληξαν τα σχέδια του Death Star στα χέρια της πριγκίπισσας Leia – ήρθε η ώρα να μάθουμε την ιστορία του πιο αγαπημένου απατεώνα του γαλαξία και “μέλλοντικό” της έτερον ήμισυ.
Όχι τόσο origin story, η ταινία που ανέδειξε σε σούπερ στάρ τον Harrison Ford, γίνεται ενα “filling the blanks” σταυρόλεξο, όπου μαθαίνουμε τα πάντα, πως πήρε στα χέρια του το περίφημο Millennium Falcon, το blaster gun του (με το οποίο πυροβολεί (πολύ αργότερα) πρώτος τον Greedo… μην ξεχνιόμαστε), το όνομά του, την φήμη του και πολλά άλλα, τα οποία δεν θα αποκαλύψουμε, γιατί ολη η χαρά της ταινίας κρύβεται ακριβώς εκεί.
Βέβαια πρίν μας συστηθεί στήν μεγάλη οθόνη, ο “νέος” Han, πέρασε απο (σχεδόν) σαράντα κύματα, με πρώτο και χειρότερο για κάθε ταινία, την απόλυση των Phil Lord και Chris Miller που είχαν αναλάβει το project, οι οποίοι ήρθαν σε σύγκρουση με την παραγωγό Kathleen Kennedy και τον σεναριογράφο Lawrence Kasdan. Φήμες λένε – λόγω και του σκηνοθετικού τους βίου: The Lego Movie, 22 Jump Street – οτι η ταινία έμοιαζε σε ενα μεγάλο μέρος με τούς Φύλακες του Γαλαξία.
Με τα γυρίσματα να έχουν προχωρήσει σε μεγάλο βαθμό, η Lucasfilm μην θέλοντας να αφήσει το project στον αέρα για πολύ μεγάλο διάστημα και χωρίς να χάσει καθόλου χρόνο, βρήκε τον νέο αντικαταστάτη, που δεν ήταν άλλος από τον Ron Howard. Με τον Howard να έχει σκηνοθετήσει πολύ δυνατές ταινίες, όπως Apollo 13, A Beautiful Mind, Rush, Cinderella Man, αλλά και κάποιες λιγότερο πετυχημένες, όπως τα Inferno και In the Heart of the Sea, φάνηκε εκ του αποτελέσματος, όπως θα δείτε και παρακάτω, η κατάλληλη επιλογή. Κολλητάρι της κινηματογραφικής οικογένειας των Lucas απο το 1972, (ηθοποιός στο American Graffity, σκηνοθέτης του Willow σε σενάριο του Lucas), διόρθωσε το χάος που άφησαν οι προηγούμενοι σκηνοθέτες, πλησιάζοντας, με την πάντα σταθερή του σκηνοθετική ματιά, την φιλοσοφία του σύμπαντος του Πολέμου των Άστρων, όπως την οραματίστηκε ο George Lucas.
Ο Howard όμως δεν μένει εκεί. Παραδίδει ενα διαστημικό western και παράλληλα ενα δίωρο roller-coaster διασκέδασης δώρο στούς φαν της σειράς. Ο Howard αφαιρεί σχεδόν απο τα πρώτα λεπτά της ταινίας την λάμψη των Jedi, την γκλαμουριά της Δύναμης, με μια μουντάδα στήν εικόνα του, που αγγίζει τα όρια του noir, ενω παράλληλα μοιάζει τόσο ταιριαστή στόν χαρακτήρα του ήρωα. Φυσικά εδω τα εξάσφαιρα έχουν αντικατασταθεί απο blasters και τα άλογα απο γρήγορα διαστημικά οχήματα. Η ουσία όμως παραμένει η ίδια… ο Han είναι ένας παράνομος με ολα τα καλά και τα κακά που κουβαλάει αυτή η μοίρα. Είναι έξυπνος, εγωιστής, λίγο νάρκισος, έχει στο πλάι του το πιο όμορφο κορίτσι -μέχρι να τo χάσει- και μπλέκει συνέχεια σε περιπέτειες έως ότου τo ξαναβρεί. Ως “Solo” cowboy ξεκινάει την αναζήτηση μιάς καλύτερης τύχης, ώστε να γίνει ο καλύτερος πιλότος του Γαλαξία, με την ταινία να μας οδηγεί απο τις πρώτες μέρες του Han ως κλέφτη στόν πλανήτη Corellia (που μοιάζει με το Μπέρμιγχαμ των Peaky Blinders) μέχρι ακριβώς στο σημείο που τον οδήγησε ώστε να γίνει ο διαβόητος λαθρέμπορος που είδαμε για πρώτη φορά στην ταινία του 1977, εκεί όπου ξεκίνησαν όλα.
Συνεχίζοντας την τάση των πιο πρόσφατων ταινιών Star Wars, μερικές από τις καλύτερες – και σίγουρα, πιο αστείες – στιγμές στο Solo δίδονται στους μη ανθρώπινους χαρακτήρες της ταινίας. Ο Chewbacca κάνει τον χαρακτήρα κάτι περισσότερο από έναν κοινό sidekick, δίνοντας κάποιο πρόσθετο βάθος σε μια ιστορία που ουσιαστικά χρησιμεύει και ως ιστορία της καταγωγής του, ενω την παράσταση κλέβει (έστω και λίγο) με τις φονικές ατάκες του, το “πολιτικοποιημένο” L3-37 ρομπότ, ενα alter ego του K-2SO που είδαμε στο Rogue One.
Η βαριά κληρονομιά του Han Solo πέφτει στούς ώμους του Alden Ehrenreich, με το βάρος όμως να το σηκώνει με χαρακτηριστική ευκολία, ενω σε μερικές στιγμές και ανάμεσα σε διάφορες “διάσημες” ατάκες, παίρνω όρκο πως άκουσα και είδα τον Harrison Ford. Και μέσα σε ολα αυτά υπάρχει φυσικά και ο Donald Glover ως Lando. Με το σούπερ cool βλέμμα, ντύσιμο και περπάτημα κλέβει την παράσταση σε κάθε σκηνή που συμμετέχει και δείχνει πόσο το απολαμβάνει. Στούς υποστηρικτικούς ρόλους και στήν κορυφή βρίσκεται με μεγάλη ευκολία ο Woody Harrelson ως Tobias Beckett, μέντορας του “μικρού” Han, ενω πολύ καλοί είναι επίσης και οι: Emilia Clarke, Paul Bettany και η Thandie Newton.
Ας κατεβάσουμε όμως λίγο ταχύτητα…. στο Millennium Falcon. O Solo δεν είναι η σπουδαία ταινία που περίμενες χρόνια. Δεν είναι ενα νεο Επεισόδιο 5, ενω ερχόμενο και μετά απο την (σχεδόν) ριζοσπαστική ευθύτητα του The Last Jedi, μάλλον μοιάζει σαν ενα bedtime story. Αλλά αυτή είναι και η γοητεία του. Να αιχμαλωτίζει τη φαντασία σου και να σε κάνει να αποδράσεις… in a galaxy far, far away. Ένα κοκτέιλ αξιών διασκέδασης που αυτές οι ταινίες ενεργοποιούν με τον δικό τους μοναδικό τρόπο, αποδεικνύουν ότι δεν χρειάζεται να ξεφύγουν (σε ιδέες) πολύ μακριά από την βάση του franchise για να βρούν φρέσκες και διασκεδαστικές περιπέτειες, ενώ παράλληλα αυτή η ταινία χρησιμεύει ως μια μεγάλη υπενθύμιση, ότι αυτό το πλουσιοπάροχο σύμπαν έχει μόλις αρχίσει να ζεσταίνεται.
3.5/5
