Ο νεαρός Peter Parker / Spider-Man (Tom Holland) μετά το εντυπωσιακό του ντεμπούτο στο Captain America: Civil War, αναζητεί την πρωτόγνωρη ταυτότητά του ως ιπτάμενος υπερήρωας στο Spider-Man: Homecoming.
Ενθουσιασμένος από την εμπειρία του με τους Εκδικητές, ο Peter επιστρέφει στο σπίτι του, όπου ζει με την θεία Μέι (Marisa Tomey) κάτω από το άγρυπνο βλέμμα του κανούργιου του μέντορα, Tony Stark (Robert Downey Jr.). Ο Peter προσπαθεί να προσαρμοστεί στην καθημερινή του ρουτίνα – αποσπάται όμως από τις σκέψεις του που του υποδεικνύουν οτι είναι κάτι περισσότερο από ένας απλός φιλικός γείτονας- όταν όμως εμφανίζεται ο Vulture (Michael Keaton), ένας καινούργιος εχθρός, τότε όλα εκείνα που ο Peter θεωρεί σημαντικά μοιάζουν να απειλούνται.
Η μεγάλη επιτυχία του Spider-man ως κόμικ σούπερ-ήρωα έγκειται στο πόσο έντονα μπορεί ο αναγνώστης να ταυτιστεί μαζί του, μιας και είναι μακράν από τους πιο ανθρώπινους και “καθημερινούς” χαρακτήρες που συναντά κανείς πίσω από τις χάρτινες σουπερηρωικές μάσκες. Πράγμα που η υψηλού προϋπολογισμού μεταφορά του στο κινηματογραφικό πανί βασικά μοιάζει να σέβεται.
Μπορεί βέβαια να σου φανεί παράλογο, το οτι μετά απο 15 ολόκληρα χρόνια, έχουν γίνει 3 reboot για τον Άνθρωπο-Αράχνη. Ο παραλογισμός όμως φεύγει και έρχεται ο ενθουσιασμος, μόλις τελειώσουν τα 133 λεπτά του Spider-Man: Homecoming , της καλύτερης ταινίας που γυρίστηκε για τον αγαπημένο “Spidey”.
Βασισμένο στην σειρά κόμικ με τον τίτλο Damage Control, που κυκλοφόρησε η Marvel στα τέλη της δεκαετείας του 80, μια σειρά που έχει μεγάλη επιρροή στίς πένες των 8 (παρακαλώ) σεναριογράφων και αυτό για δύο λόγους.
Πρώτον, συστήνει τον “ιδιαίτερο και… ιπτάμενο κακό” της ιστορίας, με το κωδικό όνομα The Vulture η αλλιώς Andrian Toomes, με έναν πάντα καλό Michael Keaton, έναν “κακοπληρωμένο” εργολάβο, που δουλειά του είναι να καθαρίζει το πεδίο της μάχης και τις ζημιές που αφήνουν πίσω οι μάχες των υπερηρώων.
Δευτερόν (και πιο σημαντικό), χρησιμοποιεί την ατμόσφαιρα της συγκεκριμένης σειράς, ώστε να βάλει τα θεμέλια η πρώτη ταινία Spider-Man, επιτέλους, με την δημιουργικότητα και την σφραγίδα της “μαμάς” Marvel.
Καταρχήν δηλώνω και με το χέρι στην καρδιά, μεγάλος φαν της τριλογίας του Raimi (με κορυφαία ταινία το Spiderman 2), θεωρώ οτι τα reboot του 2012 και 2014, είχανε σαν όπλο έναν πολύ καλό (σαν Spiderman), Andrew Garfield, αλλά ο Spidey του Tom Holland δίνει πραγματικό νόημα στήν πρόταση The Amazing Spiderman.
Γιατί όλα σε τούτη την ταινία είναι… φρέσκα. Ο Jon Watts πανέξυπνα παρακάμπτει το κομμάτι του origin story (ποιός ο λόγος) και μας δίνει έναν Peter Parker, λίγο πρίν βγεί στήν “κοινωνία”, σε ένα μίγμα σούπερ-ηρωικής δράσης και σχολικής dramedy, φόρο τιμής στόν John Hughes, που ξεκινάει με το The Breakfast Club και κορυφώνεται με μια σκηνή αναφοράς απο την ταινία Ferris Bueller’s Day Off!
Ο σκηνοθέτης των ταινιών Cop Car και Clown, μπαίνει δυναμικά στο χόρο των blockbuster, πιάνει την ευκαιρία “απο τα μαλλιά” και χειρίζεται την ταινία του με υπευθηνότητα και με μεγάλη επιθυμία, ώστε να ξανακερδίσει το κοινό που έχασε την πίστη του στόν χαρακτήρα όταν “έφυγε” απο τα χέρια του Sam Raimi. Για την ακρίβεια, ο Watts, δείχνει απολύτως πρόθυμος να ασχοληθεί εκτενώς με την προσωπικότητα του ήρωα, ώστε να αναδείξει (και) την ανθρώπινη πλευρά του.
Τον Parker του Homecoming, δεν τον βλέπουμε να τον τσιμπάει η περίφημη αράχνη, έχει χάσει ηδη του γονείς του, έχει κολλητό, τον Ned, έναν geek κολλημένο με τα Star Wars (και είναι και ο πρώτος που μαθαίνει την πραγματική ταυτότητα!) και φυσικά μια Aunt May, που θα σου θυμίσει την μητέρα του Ralph Macchio, στο Karate Kid, χωρίς όμως τα φιλοσοφικά αποφθέγματα του παρελθόντος.
Ο μεγάλος έρωτας του Parker δεν αποκαλύπτεται, παρά μόνο στο τέλος… απο 2 γράμματα, ενω ο Flash – ο bully – της ιστορίας των επι σειρά ετών κόμικ είναι… Ινδός! Ο Toomes –ένας υπέροχος Michael Keaton– είναι μια σπάνια περίπτωση villain. Δεν έχει ούτε τα μεγαλόπνοα σχέδια, ούτε και τα κλισέ που βλέπουμε σε αντίστοιχες ταινίες, με κατάληξη (εκτός βέβαια εξαιρέσεων) να γίνονται καρικατούρες, με τα κινητρά του να είναι απολύτως κατανοητά.
Το πάζλ των πολλών αλλαγών (όλες πρός όφελος της ταινίας), συμπληρώνει o Iron Man, σε μια σχέση πατέρας/γιός, με την αξεπέραστη περσόνα του RDJ, ενός ηθοποιού, όπου η Marvel χρωστάει σε μεγάλο βαθμό την επιτυχία των ταινιών της. Η διαδραστικότητα του κατά την διάρκεια της ταινίας, με την στολή του αλλά και χωρίς αυτήν, είναι απλά (πλέον) απολαυστική.
Κάθως καταλάβατε δεν πρόκειται για ταινία δράσης (που έχει) και σκηνών μάχης (που πάλι έχει), αλλά για μια δημιουργία που καλλιεργεί όλα τα στοιχεία που έκαναν τον κόσμο να αγαπήσει τα comics αυτά.
Στη ταινία, ο Peter Parker είναι ένας έφηβος σε μια μπερδεμένη φάση και αυτό παρουσιάζεται επιτυχώς. Βλέπουμε την εξέλιξή του και τον τρόπο που αποφασίζει να αντιμετωπίσει τις καταστάσεις. Απο την μια να προσπαθεί να πείσει τον μεντορά του οτι ανήκει στην ελίτ των Avengers και απο την άλλη να προσπαθεί να ισσοροπήσει την εφηβική του ζωη.
Ο Watts με την σκηνοθεσία του μας δίνει μια ταινία άρτια σε κάθε τομέα. Τα πάνω από 50 εκατομμύρια δολάρια που ξοδεύτηκαν για οπτικά εφέ έπιασαν τόπο και αυτό που βλέπουμε είναι σε στιγμές καταπληκτικό. Έξυπνες γωνίες λήψης προσφέρουν ωραίες στιγμές και η σκηνοθεσία χαλαρώνει μόνο σε στιγμές διαλόγου. Οι σκηνές δράσης είναι καλογυρισμένες και εντυπωσιακές, όπως και το εμφανώς πολύ καλά μελετημένο “πέταγμα” του Spider-man με τους ιστούς του πάνω από την πόλη, που κλέβει κατά τη γνώμη μου την παράσταση.
Για τον Watts, το Spiderman: Homecoming, δεν είναι “ακόμη” ενα νεο entry, στο σούπερ-ηρωικό σύμπαν της Marvel και το αποδεικνύει πανέξυπνα, με τον δικό του τρόπο, ενσωματώνοντας το μέσα στην δική του ταινία.
Ο Holland καρπώνεται ολη την επιτυχία της ταινίας – αρκούν μόνο τα πρώτα 5 λεπτά, όταν και μέσω του κινητού του γυρίζει ενα απίστευτο σε σύλληψη video blog, απο τα γεγονότα του Civil War – με την αστείρευτή του ενέργεια και το χιούμορ που βγάζει αβίαστα, κάτι που ταιριάζει άψογα στο συνολικό προφίλ του διάσημου “Αραχνοήρωα”.
Σε κάποιο σημείο του φίλμ ο Tony Strark, συμβουλεύει τον Parker, οτι πρέπει να παραμείνει ο “φιλικός Spiderman της γειτονιάς”… και ακριβώς αυτό μας δίνει ο Watts. Έναν ήρωα προσγειωμένο στόν δικό μας κόσμο. Όλοι οι υπόλοιποι “σουπερ-ηρωικοί” σκηνοθέτες, αρχίστε να παίρνεται… σημειώσεις.
Υ.Γ: Δεν το κουνάμε ρούπι απο την αίθουσα! Και ο λόγος είναι… το πιο επικό τρολάρισμα απο τον Captain America!
Απολαύστε άφοβα!
