Έχοντας κάνει τα πρώτα της βήματα στον κόσμο των Jedi, η Rey συναντά τον Luke Skywalker και μαζί με την Στρατηγό Leia, τον Finn και τον Poe, ξεκλειδώνει τα μυστήρια της Δύναμης και τα μυστικά του παρελθόντος, στο όγδοο κεφάλαιο της διαστημικής όπερας.
Σε ένα Γαλαξία πολύ πολύ μακριά, εκεί που η κραυγή σου μπορεί να ακουστεί στο διάστημα, ολάκερο το σύμπαν συγκεντρώνει την ενέργεια και την προσοχή του, πάνω από τη μητέρα όλων των μαχών. Εκεί όπου οι Luke, Leia, Finn και Rey, ετοιμάζονται να αντιμετωπίσουν το πεπρωμένο τους, συνεχίζοντας με αυτό τον τρόπο, να συντηρούν αμείωτο το ενδιαφέρον των κατοίκων του δικού μας Milkey Way, για τα όσα συμβαίνουν στον έναν και μοναδικό «Πόλεμο Των Άστρων».
Ελπίδα από τα παλιά αλλά με ρεαλισμό του σήμερα, το όγδοο κεφάλαιο του Star Wars, επανακαθορίζει τη σχέση της συγκεκριμένης Δυναστείας με το φιλοθεάμον κοινό, τόσο ευρηματικά, που ακόμα και ο ίδιος ο George Lucas, θα εντόπιζε συσχετισμούς με τις προσωπικές σημειώσεις του πάνω στη συνέχεια της Saga, που ποτέ όμως δεν κατάφεραν (τουλάχιστον στις μέρες μας), να υλοποιηθούν.
Ο Rian Johnson («Looper»), εφορμεί με όλη του τη «Δύναμη» (από όποια πλευρά αυτής και αν το προσεγγίσεις), αρνούμενος να πάρει απλά τη σκυτάλη από τον J.J. Abrams, ανατρέπει, τολμά και τελικά κερδίζει τις εντυπώσεις, σε βαθμό μάλιστα που κάποιος μπορεί να παρεξηγήσει τα πρώτα λεπτά ως τυχοδιωκτικά ριψοκίνδυνα. Το τρικ της αποδόμησης όμως του μύθου, χρησιμοποιείται μόνο και μόνο για τη μετάβαση από το χτες στο σήμερα. Στο σήμερα των «εύκαμπτων» ηρώων, με έξυπνο χιούμορ και ιδιαιτερότητες στην έκφραση συναισθημάτων. Όλα αυτά, χωρίς να χωρά η παραμικρή αμφιβολία για το είδος του κινηματογράφου που απλώνεται στα μάτια μας, όταν μέσα στις δυο ώρες και τριάντα λεπτά της διάρκειας του «Star Wars: The Last Jedi», ο κομφορμισμός του μύθου δεν αποφεύγεται και τα προσχήματα συντηρούνται.
Το στοίχημα όμως που κέρδισε ο σκηνοθέτης και σεναριογράφος εδώ (όπως διαβάζουμε οδήγησε τη «σιδηρά κυρία» της παραγωγής, Kathleen Kennedy, να του δώσει ανοιχτή επιταγή και την ανάθεση της επόμενης τριλογίας), αποκτά ουσιαστική σημασία αν αναλογιστεί κάποιος, πως τούτη τη φορά, δεν πέρασαν δέκα χρόνια από την προηγούμενη ταινία αλλά σχεδόν δυο (δεν υπολογίζουμε την ενδιάμεση προσθήκη του «Rogue One»), άρα και η πίεση για κάτι φρέσκο, ήταν μεγαλύτερη από ποτέ.
Ισορροπία. Κάθε τμήμα μέσα στα δρώμενα της ταινίας, ακόμα και όταν αυτό φέρεται να πλατειάζει, ισορροπεί το δράμα με τη δράση, το σασπένς με την αφήγηση. Ο Johnson θα καταφέρει να εξωραΐσει το μιλιταριστικό κλίμα, αναπόσπαστο κομμάτι κάθε φιλμ, με ερμηνείες χαρακτήρων που έχουν να πουν, δίνουν ψυχή και πείθουν για την εσωτερική πάλη τους. Με τον Mark Hamill και την έτερη ταυτότητα του ως Luke Skywalker να «κάθεται» -επιτέλους- στο θρόνο που κάποτε βασίλευαν οι Kenobi και Yoda σαν καθοδηγητές, ο υποκριτικός βηματισμός εκτοξεύεται σαν άλλο Millenium Falcon, τη στιγμή που η σκοτεινή πλευρά της Δύναμης, σαγηνεύει, πατρονάρει και σε προκαλεί να την ακολουθήσεις, στη θέα και μόνο του εκπροσώπου της, που ακούει στο όνομα Kylo Ren (Adam Driver). Ο τελευταίος, άνετα ισοπεδώνει με ένα νεύμα του κάθε αντίσταση, κάθε κακώς κείμενο του παρελθόντος. Δεν είναι απλά ένας villain. Είναι η προσωποποίηση του διπολικά διχασμένου, του διαταραγμένου. Ποτέ πριν σε ταινία Star Wars τα όρια καλού και κακού δεν ήταν τόσο δυσδιάκριτα. Σε κάνει να αναλογιστείς: αλήθεια, χρειαζόμαστε τη μάσκα ή τον ήχο της φωβιστικής ανάσας ενός Vader για να αντιληφθούμε τα παραπάνω;
Το «Star Wars: The Last Jedi», ως ξεχωριστή εκδοχή, στέκεται επάξια σε ένα σύμπαν που μοιάζει να συντηρεί μια κάποια επαναληπτικότητα. Οταν όμως το συντάξεις χρονικά μαζί με κάθε προγενέστερο φιλμ, ορίζεται σαν το κομβικό κομμάτι σε ένα παζλ, που κρίνεται απαρατήρητο να συστηθεί στο κοινό, αφού γίνεται κατανοητό, πως για πολλά χρόνια ακόμα (και γενεές αργότερα), η συγκεκριμένη Saga θα συνεχίσει να ψυχαγωγεί με τις περιπέτειες των ηρώων της. Αδιαμφισβήτητα, η εμπειρία οπτικά και ακουστικά συναρπάζει, κερδίζει στα σημεία και δημιουργεί νέα «Ελπίδα» για το μέλλον της έβδομης (mainstream) τέχνης. Βλέπεις, κάπως έτσι, ρομαντικά, με ολίγη αφέλεια, ξεκίνησαν όλα κάποτε, σε ένα γαλαξία όχι και τόσο μακριά…
4/5
https://www.youtube.com/watch?v=4m3R_wpgDvQ
