Τα τελευταία χρόνια, οι καλοκαιρινές ταινίες με τα πιο τρομακτικά και επικίνδυνα πλάσματα στον πλανήτη Γη , ή αλλιώς … καρχαρίες έχουν γίνει ενα είδος παράδοσης, προσφέροντας στο κοινό την ευκαιρία να βιώσει το “τρόμο” του βυθού από την άνεση της πολυθρόνας ενός multiplex. Το 2016 ήταν η ταινία “The Shallows” και το περασμένο έτος, το “47 Meters Down” , τα οποίαν κατάφεραν να εκπλήξουν τους “ειδικούς” του box office καθιστώντας τα , ως sleeper hits εξαιρετικά χαμηλού προϋπολογισμού.
Τώρα όμως τα “στοιχήματα” ανεβαίνουν με το “The Meg” (σ.σ. το όνομα Meg είναι η συντόμευση του Μεγαλόδοντα, ενός τεράστιου καρχαρία που έχει εκλείψει για πάνω από δύο εκατομμύρια χρόνια) , το οποίο όχι μόνο σου προσφέρει “στο πιάτο” έναν τεράστιο προϊστορικό καρχαρία για να σε τρομοκρατήσει , αλλά η ίδια η ταινία σου παραδίδει μια υγιέστατη ποσότητα θεάματος , μετατρέποντας την “ηρεμία” του ανοιχτού ωκεανού σε ένα πεδίο μάχης κατάλληλο για ένα τυπικό καλοκαιρινό blockbuster , με τον σκηνοθέτη Jon Turteltaub , όμως , να δίνει ιδιαίτερη προσοχή στις πτυχές της παραγωγής, φτιάχνοντας έτσι με αυτό τον τρόπο μια περιπέτεια στα όρια του PG-13 , παρά μια ταινία τρόμου.
Η περιπέτεια ξεκινά , όταν ενα βαθυσκάφος, που εξερευνά τα απόρθητα ύδατα των ωκεανών , δέχεται επίθεση από ένα τεράστιο πλάσμα που θεωρούνταν εξαφανισμένο. Καταλήγει ακινητοποιημένο στο βάθος του Ειρηνικού με όλο το πλήρωμά παγιδευμένο. Ο χρόνος τελειώνει και ο δύτης διάσωσης Jonas Taylor (Jason Statham) προσλαμβάνεται για να σώσει το πλήρωμα και τον ίδιο τον ωκεανό από την απειλή: έναν προϊστορικό καρχαρία μήκους 23 μέτρων , τον Μεγαλόδοντα. Αυτό που δεν περνά από το μυαλό κανενός είναι ότι , πολλά χρόνια πριν , ο Taylor είχε ξανασυναντήσει το ίδιο τρομακτικό πλάσμα , τόσο δυνατό που συνέτριψε ένα πυρηνικό υποβρύχιο. Η φονική επίθεση στέρησε τις ζωές δύο φίλων του και από τότε ο Jonas άφησε τις καταδύσεις και άρχισε το ποτό. Όμως η μοίρα έχει άλλα σχέδια. Η ανάδυση του Μεγαλόδοντα από τα αχανή βάθη του Ειρηνικού Ωκεανού απειλεί όλο το επιτελείο μίας ερευνητικής ομάδας στις ακτές της Κίνας. Τώρα όμως το μόνο που πρέπει να κάνει , είναι ν’ αντιμετωπίσει τους φόβους του και να έρθει ξανά αντιμέτωπος με τον μεγαλύτερο κυνηγό όλων των εποχών.
Το “The Meg” είναι μια προσαρμογή ενός μυθιστορήματος από τον Steve Alten, ο οποίος χτύπησε πραγματικά … λογοτεχνικό χρυσό … με την “εξωφρενική” υπόθεση ενός τεράστιου προϊστορικού καρχαρία ο οποίος αλωνίζει τα γαλάζια νερα, εμπνέοντας μάλιστα έξι συνέχειες. Βέβαια και οι παραγωγοί φαίνονται και είναι πιθανότατα πρόθυμοι να επιστρέψουν επανειλημμένα στο σύμπαν του Alten (μετά και την απρόσμενη επιτυχία στο box office , όπου μέχρι στιγμής η ταινία έχει “τσεπώσει” κάτι παραπάνω απο 300 εκ. δολάρια), αλλά εδω -προς το παρόν- έχουμε μια ταινία , και είναι διασκεδαστική (νομίζω η λεζάντα του poster τα λέει όλα).
Ο Turteltaub , δεν έχει κανένα ιδιαίτερο στυλ ως σκηνοθέτης (National Treasure , The Sorcerer’s Apprentice, Last Vegas) , είναι όμως εξειδικευμένος ώστε να δίνει χαρά στίς μάζες και αυτό κάνει και εδω με τον Μεγαλόδοντά του , παράγοντας ένα γιορτινό πακέτο αθώας διασκέδασης, συντηρητισμού και αρκετής ανοησίας (πάντα με την καλή έννοια) …. βαδίζοντας σε γνωστά χωράφια. Παίρνει τον πρωταγωνιστή του απόλυτου blockbuster Jaws … δηλαδή τον ίδιο τον καρχαρία , φτάνει σε νεα ωκεανικά βάθη , προσθέτει μια προσχηματική επεξηγηματική ιστορία … and thats all folks.
Εκεί , όμως, όπου ο Spielberg χρησιμοποίησε το οικείο του περιβάλλοντος (παιχνίδια στο κύμα, μακροβούτια στα βαθιά) για τη γέννηση υποβόσκοντα τρόμου, ο Turteltaub προσπερνά τη μειονεκτική θέση εκκίνησής του, θέτοντας τους δικούς του όρους σε ένα ανθρώπινο περιβάλλον (εργαστήριο) αντιστρέφοντας τους όρους. Ο αρχικός οπτικός αιφνιδιασμός μα και ο εν συνεχεία τρόμος που δημιουργεί η θέα ενός τέτοιου καρχαρία που “εισβάλλει” σε έναν χώρο όχι και τόσο άγνωστο για αυτόν , δεν αφήνει περιθώρια οπτικού εφησυχασμού. Ειδικά δε, όταν η φωτογραφία, το αγχωτικό μοντάζ και οι υποβλητικές ηχητικές και οπτικές επιλογές – που εναλλάσσονται από τον συνέχεια στήν τσίτα Statham – εξαντλούν κάθε περιθώριο τεχνικής υποστήριξης, το αποτέλεσμα είναι αν μη τι άλλω άκρως επιτυχημένο στους στόχους που θέτει, αν όχι – σε αρκετές σεκάνς- εντυπωσιακό.
“Εγκεφαλικά ανούσιο” , σεναριακά διάτρητο , μα άκρως διασκεδαστικό στην καθήλωση που προκαλεί, το “The Meg” μπορεί να μην προκαλέσει υστερίες , είναι ωστόσο ικανό να κρατήσει τα χείλη σου δαγκωμένα από την αγωνία καθ’ όλη τη διάρκειά του , ενω η καυστική διάσταση της ταινίας που εκτονώνει συχνά πυκνά -με γερές δόσεις γέλιου και γενναιόδωρες κινηματογραφικές αναφορές- τις αγωνιώδεις σκηνές της ταινίας , το κάνει , ίσως , ως την πιο απενοχοποιημένη και αμεταμέλητη κινηματογραφική εμπειρία του φετινού καλοκαιριού.
2.5/5
