Λίγα λόγια για την ταινία: Το The Old Man & The Gun βασίζεται στην πραγματική ιστορία του Forrest “Woody” Tucker (Robert Redford), από την τολμηρή απόδρασή του από τη φυλακή του Σαν Κουεντίν στην ηλικία των 70 ετών μέχρι τις άνευ προηγουμένου ληστείες που έκαναν την αστυνομία να σαστίσει και μάγεψαν τον υπόλοιπο κόσμο. Μπλεγμένοι στην καταδίωξη του Forrest Tucker βρίσκονται ο ντετέκτιβ John Hunt (Casey Affleck), που γοητεύεται από την αφοσίωσή του στην τέχνη του, και μια γυναίκα (Sissy Spacek) που τον αγαπά παρά το επάγγελμα που έχει επιλέξει.
Ο Forrest Tucker (Robert Redford), στα 75 του χρόνια, ζει και αναπνέει για έναν και μόνο σκοπό: το επόμενο «χτύπημα» σε κάποιο χρηματοπιστωτικό ίδρυμα. Εάν συλληφθεί, να προσθέσει στο βιογραφικό του ακόμα μία απόδραση (μέτρα κιόλας 19 στην καριέρα του). Με ιδιαίτερο στιλ αλλά και εκείνο το γοητευτικό ταπεραμέντο που τον διακατέχει, επιτυγχάνει να αποσπά πέρα από τα δολάρια των τραπεζών, την αμέριστη συμπάθεια των «θυμάτων» του. Εξάλλου σε καμία στιγμή της καριέρας του, δεν χρειάστηκε να χρησιμοποιήσει το (γέρικο ποια) όπλο του. Αρκεί το χαμόγελο του και η ευγένεια του για να αφοπλίσουν.
Τίτλοι τέλους για μία εκ των σημαντικότερων προσωπικοτήτων της γενιάς του (οριστικά εκτός υποκριτικής μετά από πρόσφατη δήλωσή του). Τον άνθρωπο πίσω από αξιομνημόνευτες ερμηνείες, σκηνοθετικές διακρίσεις, ακτιβισμό και ανησυχίες πολιτικές και μη, ιδρυτή του σημαντικότερου ανεξάρτητου φεστιβάλ στο χώρο του κινηματογράφου (το Sundance που διεξάγεται στη μακρινή Γιούτα από το 1978). Από την άλλη, καλλιτέχνης με εμμονές (σε πνεύμα και επιλογές), ηθοποιός που κατηγορήθηκε συχνά για αβανταδόρικες συμμετοχές σε παραγωγές αφού επιμένει να παρουσιάζεται ως «ατσαλάκωτο» ηθικό στοιχείο, ενεργός πολίτης στη λάθος πολιτική μεριά για κάποιους (αν υπάρχει τελικά σωστή στην Αμερική), δύσκολος στις συνεργασίες του για άλλους.
Αν κάποιος όμως βασιστεί στα παραπάνω για να λειτουργήσει βιογραφικά πάνω στην προσωπικότητα και την πορεία του Redford, θα οδηγηθεί αναμφίβολα σε ατόπημα. Αν μη τι άλλο, κέρδισε με την αξία του (και όπως έγραψε κάποτε το περιοδικό Rolling Stone, όχι μόνο με την ομορφιά του προσώπου του), το σεβασμό όλων μας, χωρίς να τον διεκδικήσει με τον τρόπο που προσπάθησαν (και προσπαθούν) διαχρονικά συνάδελφοι του.
Στα 83 του χρόνια λοιπόν, αποφασίζει να μας αποχαιρετήσει με έναν ακόμα «εύκολο» ρόλο, κοντά στην ιδιοσυγκρασία του χαρακτήρα του, εκπροσωπώντας έναν ληστή (έχουν προηγηθεί τα Butch Cassidy & the Sundance Κid, The Sting, Sneakers), έξυπνο, ηθικό, γοητευτικό, με κοφτερό χιούμορ, αφοσιωμένο πλήρως σε αυτό που κάνει. Από την πλευρά του νόμου, ο (βαριεστημένος εδώ) Casey Affleck, τον καταδιώκει κρατώντας αποστάσεις, καταλήγοντας στο τέλος να τρέφει έντονη συμπάθεια για το θήραμα του, ενισχύοντας με αυτό τον τρόπο το τελικό πόρισμα του θεατή για τις προθέσεις του πρωταγωνιστή. Εξάλλου, το σενάριο και η σκηνοθεσία του David Lowery, αποφεύγουν απο κοινού τη βιογραφική οδό, ακολουθώντας το σίγουρο μονοπάτι της επιφανειακής προσέγγισης.
Το φιλμ δεν θα ανεβάσει ρυθμό τεχνηέντως, παραμένει σεμνό μέχρι το τέλος του, ωραιοποιώντας όλες τις λάθος επιλογές στη ζωή του Tucker. Θέλει έτσι να σε απαλλάξει από περιττούς προβληματισμούς και ανησυχίες. Αποζητά την αμέριστη συμπάθεια σου, την κατανόηση σου, για έναν ακόμα -αδέκαστο- χαρακτήρα του Redford. Αυτό που μένει ως μπόνους στο θεατή άσχετα με τα όσα στοχεύει η ταινία, είναι μια μοιραία επίγευση νοσταλγίας και μελαγχολίας, τονισμένη πάνω στο σκαμμένο από τα χρόνια, πρόσωπο του ηθοποιού. Η υπενθύμιση πως ο χρόνος είναι αδυσώπητος με όλους.
Το φινάλε του «The Old Man & the Gun» ενδόμυχα επιδιώκει να κλείσει το κεφάλαιο, όχι μόνο ενός ήρωα που έφτασε ως εδώ μετά το «μεγάλο κόλπο» με τα στοιχήματα το 1973 (The Sting), αλλά και του ίδιου του ανθρώπου που μας ψυχαγωγεί με αξιώσεις για πάνω από 45 χρόνια. Πίσω στο 1998, είχε δηλώσει σε συνέντευξη του, ότι το μόνο που τον φοβίζει αναφορικά με το γήρας, είναι να μην μπορεί να κάνει όσα πράγματα τον εξιτάρουν σωματικά. Βλέποντας την τελευταία του αυτή ταινία, διέκρινα στο βλέμμα του μια ηρεμία παρά αγωνία τώρα που όντως έφτασε η στιγμή αυτή των περιορισμών. Όπως και το «αντικείμενο» του, έχουν αποδεχθεί τη φυσική εξέλιξη αλλά και φύση των πραγμάτων, εξακολουθώντας ασταμάτητα να προσαρμόζονται ανάλογα, χωρίς να μεμψιμοιρούν επουδενί. Αυτό και αν θεωρείται επίτευγμα …
3/5
