Η ζωή, ο θάνατος, ο παράδεισος και η κόλαση, η καταδίκη, η εξιλέωση, η βία που γεννά βία. Τρεις πινακίδες απόγνωσης και μίσους, τρία γράμματα ελπίδας και αγάπης. Στο Ebbing του Missouri, εκεί που ο χρόνος δε γιατρεύει πάντα τις πληγές και οι άνθρωποι ρίχνουν δακρύων αλάτι επάνω τους, το ηθικό και το ανήθικο ορίζονται από χαρακτήρες σκληρούς, ασυνήθιστα ανεκτικούς, αποφασισμένους να συγχωρούν μα ποτέ να μην ξεχνούν.
Γεγονός είναι, πως η δεύτερη αυτή ταινία του Βρετανού-Ιρλανδού Martin McDonagh, επί αμερικανικού εδάφους (το 2012 τον είχαμε συναντήσει στο αμφιλεγόμενο «Seven Psychopaths»), ξεκινά την αφήγηση της με όλα εκείνα τα στοιχεία που σε υποψιάζουν για ένα δακρύβρεχτο συνονθύλευμα, χιουμοριστικό σε στιγμές, μόνο και μόνο για να σε χαλαρώσει ώστε να αντέξεις το μεγάλο σοκ του φινάλε, σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα πολιτικά ορθό.
Το κεντρικό θέμα που τοποθετεί μια διαζευγμένη, σιδηρά γυναίκα σε επαρχιακή, γεμάτη πουριτανισμό και στερεότυπα πόλη, να αποζητά με κάθε τρόπο (όσο πρωτότυπος και να είναι αυτός), από την τοπική αστυνομία να βρεθούν οι δολοφόνοι του παιδιού της, δεν ξεχωρίζει αναμφισβήτητα με την πρωτοτυπία του. Ίσως μάλιστα αυτή κάθε αυτή, η φυσιογνωμία της πρωταγωνίστριας, Frances McDormand, να φέρνει έντονα στη μνήμη σου το ρόλο της στο βραβευμένο «Fargo». Η πρώτη εντύπωση όμως στη περίπτωση του «Three Billboards Outside Ebbing, Missouri», δεν είναι ενδεικτική για την ποιότητα του συνόλου, αιχμηρά αισθαντικού, αλλά και οξύμωρα διασκεδαστικού.
Πολλάκις, κατά το παρελθόν, έχουμε παρακολουθήσει αρκετές εκδοχές στη μεγάλη οθόνη, της σκληρής ιδιοσυγκρασίας που διέπει τον αμερικάνικο νότο και δη των κατοίκων του. Ακραίος ρατσισμός, απαρχαιωμένες αντιλήψεις, κατάχρηση εξουσίας, καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων προς πάσα κατεύθυνση. Στο σενάριο όμως του McDonagh, εκείνο που κάνει ιδιαίτερη εντύπωση στο μυημένο θεατή, είναι η ισορροπία των δυνάμεων που αλληλεπιδρούν ή συγκρούονται. Μοιάζει απλό όμως δεν είναι.
Όταν για 120 λεπτά έχεις αποδομήσει κάθε οργανικό στοιχείο μέσα στο έργο σου, διαθέτοντας πλέον μόνο 30 εναπομείναντα, για να αλλάξεις ανθρωποκεντρική ρότα, στοχεύοντας έτσι στο να ανασκευάσεις στα μάτια του θεατή το συμπέρασμα του για το ποια τελικά είναι η μεγαλύτερη εικόνα στο πόνημα σου, χωρίς μάλιστα να ξεφύγεις ποτέ από το στενό πυρήνα της θεματικής σου, αν το πετύχεις αυτό χωρίς να παρωδείς ή να πλατειάζεις, έχεις καταφέρει το αυτονόητο (αλλά και το δυσκολότερο) για έναν δημιουργό: να «οδηγείς» το κοινό σου εκεί ακριβώς που εσύ επιλέγεις.
Ομοίως, ο σκηνοθέτης και συγγραφέας του παρόντος, έχοντας στο πλευρό του μια χαρισματική ομάδα ηθοποιών σε όλους τους ρόλους (με σημαντικότερη αυτή του Sam Rockwell), ανεβοκατεβάζει το ρυθμό του, επαναπροσδιορίζει τους ρόλους των πρωταγωνιστών σε καίρια σημεία, δεν εμμένει σε γεγονότα ή συμπεριφορές, κρατώντας για το τέλος την απαραίτητη αρμονία, «συνώνυμη» με τα εξαιρετικά πλάνα του επαρχιακού τοπίου (σημαντική η συνεισφορά του κινηματογραφιστή Ben Davis στην αποτύπωση των εικόνων του φυσικού περιβάλλοντα χώρου).
Όσο για την κεντρική πρωταγωνίστρια -μήλο της έριδος-, την ετοιμοπόλεμη Mildred (Frances McDormand) με την μπαντάνα στο κεφάλι σαν άλλος σαμουράι, το απειλητικό ύφος, το κεραυνοβόλο λεξιλόγιο που προφέρει το ”fuckhead” καλύτερα και από τον ίδιο τον Clive Owen, δεν υπάρχουν ενστάσεις. Με τη γλώσσα του σώματος και μόνο ή ένα μειδίαμα, είναι αρκετό για να εξωραΐσει κάποιες ευκολίες που μοιραία ακολουθούν το ύφος του χαρακτήρα που αντιπροσωπεύει.
Το «Three Billboards Outside Ebbing, Missouri», είναι η ταινία της χρονιάς ομολογουμένως. Όχι μόνο για προφανείς λόγους που αφορούν το επίπεδο της ως παραγωγή. Η σκληρότητα της, η σχιζοφρένεια αλλά και η κατάθλιψη της, ισορροπούν άριστα με την καλοσύνη και την αισιοδοξία που προβάλει. Αφήνει τον πεσιμισμό στην άκρη την κατάλληλη στιγμή, θέτοντας έτσι σε όλους όσους παρακολουθήσουν τα γεγονότα στο Ebbing του Missouri, μηνύματα αισιοδοξίας όταν καταδεικνύει με σεμνότητα, πως οι άνθρωποι και τα δεδομένα γύρω από αυτούς αλλάζουν καθημερινά. Ευχή της είναι, αυτό να συμβαίνει πάντα προς το καλύτερο …
4/5
