Στον 28ο αιώνα, ο Valerian και η Laureline είναι υπεύθυνοι για τη διατήρηση της τάξης σε όλες τις ανθρώπινες περιοχές. Ακολουθώντας τις εντολές του Υπουργού Αμύνης οι δύο νέοι ξεκινούν για μία αποστολή στην εκπληκτική πόλη Άλφα – μία αναπτυσσόμενη Μητρόπολη, όπου τα είδη από ολόκληρο το σύμπαν μοιράζονται γνώσεις, ευφυΐα και πολιτισμούς. Υπάρχει ένα μυστήριο στο κέντρο του Άλφα, μία σκοτεινή δύναμη, η οποία απειλεί την ειρηνική συμβίωση της Πόλης των Χιλίων Πλανητών, και ο Valerian με τη Laureline πρέπει να αγωνιστούν προκειμένου να εντοπίσουν την απειλή και να προστατεύσουν, όχι μόνο τον Άλφα, αλλά και ολόκληρο τον κόσμο. Θα καταφέρουν, άραγε, να διατηρήσουν την ειρήνη στους πλανήτες και να διαχειριστούν τη μεταξύ τους σχέση;
Πολύ πριν ο Luc Besson γίνει ένας από τους πιο διάσημους auteur ταινιών δράσης, ήταν ένα μικρό αγόρι που είχε εμμονή με τήν γαλλική σειρά κόμικς Valérian and Laureline, του Pierre Christin, σε σχέδιο του Jean-Claude Mézières, μια σειρά θρύλο των Ευρωπαϊκών κόμικς επιστημονικής φαντασίας, η οποία έχει αποτελέσει πηγή έμπνευσης για πολλές ιστορίες και ταινίες. Έχοντας λοιπόν ανακαλύψει το κόμικ στήν τρυφερή ηλικία των 10 ετών, ο Besson, όπως ήταν φυσικό, έκανε όνειρο ζωής την μεταφορά του στον κινηματογράφο.
Η κόμικ σειρά Valérian and Laureline, όταν και πρωτοεκδόθηκε το 1967, έχει επηρεάσει, όχι μόνο τον ίδιο τον Besson και το «Πέμπτο Στοιχείο» του, αλλά και μία πληθώρα ακόμη σκηνοθετών, οι οποίοι έχουν δημιουργήσει μερικές από τις πιο εμβληματικές ταινίες επιστημονικής φαντασίας, όπως το θρυλικό Star Wars, του οποίου θεωρείται από πολλούς ως ο προπομπός του.
Πίσω όμως στη δεκαετία του ‘90, η τεχνολογία των visual effects ήταν σε πρώιμο στάδιο. Ο Besson γνώριζε ότι, προκειμένου να αποτυπώσει στη μεγάλη οθόνη τον απίστευτο κόσμο του Valérian και της Laureline, θα έπρεπε να περιμένει πολύ ακόμη.
Έτσι το πόνημα του γάλλου σκηνοθέτη, μένει στα συρτάρια του ,(αλλά πιο πολύ στο μυαλό του), για κάτι παραπάνω απο 20 χρόνια. Φέτος όμως και με budget 197 εκατομμύρια ευρώ, (είναι η πιο ακριβή παραγωγή στα κινηματογραφικά χρονικά της Γαλλίας), η ταινία φιλοδοξεί να δημιουργήσει ένα είδος από μόνη της! Τα κατάφερνει όμως; Η απάντηση είναι… κάπου στήν μέση.
Η διαστημική όπερα του Besson, είναι ενα, χωρίς ανάσα roller-coaster διασκέδασης, χωρίς καμία (χωρίς αυτό να είναι απαραίτητα κακό) αίσθηση δημιουργικής αυτό-συγκράτησης, μία πολύχρωμη και όμορφη εικονικά ταινία, υπέροχα “πνιγμένη” στα εντυπωσιακά ειδικά εφέ των Weta Digital & ILM και στα εξωτικά – γαλαξιακά τοπία, με την ταινία να ξεκινάει με τις καλύτερες προθέσεις, με πλάνα απο το ξεκίνημα του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού, στα τέλη της δεκαετείας του 1960, μέχρι και βαθιά στο μέλλον, δείχνοντας μας τα τεχνολογικά άλματα και τούς πολλούς , μα πάρα πολλούς, εξωγήινους πολιτισμούς, πλάνα που συνοδεύονται από τους γλυκούς τόνους του Space Oddity του David Bowie.
Σε αυτή την ταινία, όμως, τα πάντα έχουν τη λογική των κόμικς. Μια γρήγορη περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας με απίστευτα φουτουριστικά σκηνικά, προηγμένα όπλα, καταδιώξεις, πιστολίδια, εκρήξεις, συνωμοσίες, ευφάνταστες εξωγήινες μορφές, ήρωες και αντιήρωες. Είναι τόσο αφελές, απλοϊκό, και “πήχτρα” στη δράση και τις εντυπωσιακές τριδιάστατες εικόνες που θέλεις δεν θέλεις σε παρασέρνει και κολλάς μαζί του. Αυτά που λείπουν όμως, απο αυτόν τον “μαραθώνιο” δράσης των 140 λεπτών, είναι ολα τα υπόλοιπα… ιστορία, χαρακτήρες, συνοχή και γιατί οχι, μια αίσθηση ρυθμού.
Φυσικό και επόμενο οι προσδοκίες σου να μην ξεπερνούν κάποια λογικά όρια. Φτιάχνοντας, καταρχάς, μια ταινία με συγκεκριμένο target group, αυτό των multiplex, λόγω και της επιλογής των δύο νέων ηθοποιών (Dane DeHaan και Cara Delevingne, με σχεδόν μηδενική χημεία), ο Besson καταφέρνει και περνάει κάποιες μεταφορές και αλληγορίες, όπως η πόλη Άλφα, η οποία συγκεντρώνει λαούς με διαφορετικές κουλτούρες (βλέπε Η.Π.Α).
Δυστυχώς όμως… το υποτυπώδες σενάριο, που ως συνήθως υπογράφει ο ίδιος ο σκηνοθέτης, δεν αφήνει περιθώρια για κάτι καλύτερο, οδηγώντας τον θεατή με μαθηματική ακρίβεια σ’ ένα φινάλε (εντυπωσιακό και με πλούσια δράση) αλλά φτωχό σε ουσία…
Το πρωταγωνιστικό ζευγάρι των DeHaan και Delevingne μπορεί να υπολείπεται χημείας και ερμηνευτικού εύρους, αυτή όμως που πραγματικά κλέβει την παράσταση είναι η Rihanna στόν ρόλο της ‘Bubble’. Εντελώς αδικημένος ο Clive Owen, τον οποίο θέλουμε να γυρίσει στίς παλιές του και πολύ καλές ερμηνείες.
Αλλά ας μην το αναλύουμε και πολύ… εάν ψήνεστε για ένα (υπερβολικά) χαλαρό δίωρο με sci fi εξτραβαγκάντζα, πλούσια δράση και με ενα απο τα πιο εντυπωσιακότερα 3D τότε βρίσκεστε στο “στοιχείο” σας.
2,5/5
