Η αναβίωση της “Snap” εκδοχής της δημοφιλούς σειράς Pokémon, είναι κάτι που δεν περίμενε αρκετός κόσμος, είκοσι δύο ολόκληρα χρόνια μετά την πρώτη της εμφάνιση στο Nintendo 64. Πρόκειται για μία από τις πολλές παράπλευρες περιπέτειες που σχεδιάστηκαν και βασίστηκαν στο μεγάλο όνομα του franchise, του οποίου οι ιδέες ξέφευγαν κατά πολύ από τις RPG και fighting επιρροές των βασικών και πιο αναγνωρισμένων παιχνιδιών από το κοινό.
Πρακτικά, έχουμε να κάνουμε με έναν τίτλο, ο οποίος μας βάζει στη θέση ενός επίδοξου φωτογράφου, ο οποίος σκοπό έχει την καταγραφή των πιο προσωπικών στιγμών του κάθε πλάσματος και το πώς αυτό συμπεριφέρεται στο ελεύθερο περιβάλλον, καθώς και την αλληλεπίδρασή του με τα άλλα Pokémon της περιοχής.
Η απορία που γεννάται βέβαια για ακόμα μία φορά παραμένει αναλλοίωτη, όπως και το 1999. Αν όντως το Pokémon Snap δεν ξεφεύγει από την φωτογραφική του φύση, τότε κατά πόσο μπορεί να παραμείνει ενδιαφέρον, μετά από τις πρώτες ώρες παιχνιδιού, όντας ένας τίτλος ο οποίος δε πρόκειται να φέρει ποτέ τον παίκτη σε μία συναισθηματική κορύφωση χάρη στο gameplay του;
Όσο και να προσπάθησα να τα ξεχωρίσω στο μυαλό μου, στο συγκεκριμένο κείμενο θα δείτε μία σύγκριση μεταξύ των δύο τίτλων. Δεν είναι κάτι που επιδιώκω εις γνώσιν μου. Είναι κάτι που το ίδιο το παιχνίδι με παροτρύνει, καθώς τα πράγματα που έχουν αλλάξει μέσα στα χρόνια είναι ελάχιστά, με εξαίρεση ορισμένες νέες προσθήκες που είναι ικανές να δώσουν μία αίσθηση φρεσκάδας.
Ευχάριστο είναι το γεγονός ότι κατά τη διάρκεια της περιπέτειας θα μας συντροφεύει μία αρκετά ενδιαφέρουσα ιστορία, η οποία μας βάζει ακόμα πιο βαθιά στον κόσμο, αλλά και τη μαγεία του αγνώστου που προσφέρει η σειρά. Όντας ένας -για την ώρα- άπειρος φωτογράφος, καταφτάνουμε στην περιοχή Lental, η οποία αποτελείτε από ένα σύμπλεγμα νήσων, όπου ένα περίεργο φαινόμενο λαμβάνει μέρος, αυτό του Illuminal Light. Η πρώτη μας επαφή με τον καθηγητή Mirror και της βοηθού του Rita, μας δίνει μία εικόνα σχετικά με αυτό, γνωστοποιώντας μας ότι δεν είναι η πρώτη φορά που έχει ερευνηθεί. Χρόνια πριν, ο Captain Vince είχε γράψει ιστορίες για το πως επηρεάζονται τα πλάσματα, χάρη στο μυστηριώδες αυτό φως που εκπέμπεται από τα φυτά των νησιών της περιοχής και εμείς είμαστε εκεί για να ανακαλύψουμε επιτέλους τι το προκαλεί.
Βασικός σκοπός λοιπόν και εδώ, είναι να περιηγηθούμε μυστικά, με το όχημα μας, στη χλωρίδα του εκάστοτε νησιού και να φωτογραφίσουμε την πανίδα αυτού. Οι διαδρομές που καλύπτει το Neo One, είναι προκαθορισμένες και δύσκολα θα ξεπεράσουν σε διάρκεια τα τέσσερα λεπτά. Αυτό έχει θετικά και αρνητικά. Καταρχάς η απόφαση για ακόμα μία φορά να μην έχουμε πλήρη ελευθερία των κινήσεών μας κατά τη διάρκεια της διαδρομής, δημιουργεί αρχικά το αίσθημα του άγχους, καθώς συνεχώς θα έχουμε την αίσθηση ότι γύρω μας, συμβαίνουν αρκετά πράγματα, τα οποία όμως, δεν έχουμε το χρόνο όχι μόνο για να τα αποθανατίσουμε, αλλά και για να τα αντιληφθούμε. Μιλάμε για μία αρκετά μικρή διαδρομή, η οποία ολοκληρώνεται αυτοματοποιημένα από το ιπτάμενό μας όχημα, μεταξύ σημείου Α και Β, χωρίς να έχουμε την επιλογή να επέμβουμε στο χρόνο παραμονής μας σε αυτή. Αυτό θα μας οδηγήσει σε μία Trial and Error τακτική που χρησιμοποιεί ο τίτλος, κάτι που γίνεται εμφανές όταν περισσότεροι χαρακτήρες γίνονται διαθέσιμοι, οι οποίοι μας ζητούν να φωτογραφίσουμε συγκεκριμένες στιγμές των πλασμάτων.
Πέραν λοιπόν της κεντρικής ιστορίας που έχει να κάνει με το τί προκαλεί το Illuminal Effect, θα έχουμε και τις παράπλευρες αποστολές, οι οποίες έχουν να κάνουν, όπως είναι φυσικό, με τη φωτογράφιση Pokémon σε συγκεκριμένες στιγμές της καθημερινότητας τους. Αυτές διαφέρουν μεταξύ τους με βάση τον τόπο και το χρόνο, καθώς λαμβάνουν μέρος είτε τη νύχτα είτε τη μέρα, σε όλες τις περιοχές της Lental. Στην περίπτωσή μου λοιπόν, αυτές θα έλεγα ότι δημιουργούσαν κάποιο «μπούσουλα», καθώς τις περισσότερες φορές θα μου ζητούσαν να πιάσω τη στιγμή, από γεγονότα που συνέβησαν κατά την περιήγηση μου, αλλά λόγω του χρονικού περιορισμού, δεν είχα την τύχη να ανακαλύψω μόνος μου. Για παράδειγμα, δύσκολα θα έβλεπα από απόσταση ένα Quagsire να κάνει τη βουτιά του στη λιμνούλα του νησιού Belusylva, εάν αυτό δε μου είχε ζητηθεί προηγουμένως από τη Rita.
Δυστυχώς, όμως, δεν είναι όλα ρόδινα σε ότι αφορά τα side quests. Πολλές φορές, αν και το ζητούμενο είναι αρκετά ξεκάθαρο, η φωτογραφία που πρέπει να παραδώσουμε στο τέλος της διαδρομής, πρέπει να είναι πολύ συγκεκριμένη, δίνοντας την εντύπωση ότι αυτή πρέπει να την τραβήξουμε με την ακρίβεια δευτερολέπτου. Έτσι, λοιπόν, ολοκλήρωσα με την πρώτη προσπάθεια το task με το άλμα του Quagsire – πόσο χρόνο να παραμείνει στον αέρα ένα Pokemon του νερού, εξάλλου- αλλά μέχρι το τέλος της περιπέτειας μου -κάτι λιγότερο από οκτώ ώρες- δεν βρήκα ποια είναι η κατάλληλη στιγμή για να φωτογραφίσω τα Torterra που ροχαλίζουν.
Σε ό,τι αφορά την περιήγηση μας, αυτή μπορεί να αλλάξει ανάλογα τις συνθήκες και τα Experience Points που έχουμε αποκτήσει προηγουμένως. Θα δούμε νέες διαδρομές σε αυτές τις περιοχές, θα περάσουμε πάνω από φράγματα που μέχρι πρότινος ήταν υπό κατασκευή και μέσα από σπηλιές που λίγο πριν δεν ήταν προσβάσιμες. Μικρές πινελιές, που αν και υπήρχαν και στον πρωτότυπο τίτλο, δίνουν έστω και στιγμιαία, την αίσθηση της, όχι τόσο μεγάλης επαναληψιμότητας, σε ένα παιχνίδι που η ολοκλήρωσή του βασίζεται ακριβώς σε αυτή. Τέσσερα λεπτά διαδρομής για να αποθανατίσουμε μία σκηνή, η οποία δεν ήταν ακριβώς αυτό που μας ζητήθηκε, με σκοπό να ξανά κάνουμε μια διαδρομή τεσσάρων λεπτών, ελπίζοντας ότι θα καταλάβουμε ποιο ήταν το ζητούμενο.
Ένας τομέας που ξεχωρίζει στο Pokemon Snap και κάνει την υπέρβαση για τη σειρά, είναι ο τεχνικός. Κάθε περιοχή που θα συναντήσουμε, σφύζει από ζωντάνια. Δεκάδες πλάσματα εμφανίζονται ταυτόχρονα στην οθόνη του Switch και το αποτέλεσμα αυτού είναι πραγματικά μαγικό. Είναι ένας λόγος από μόνος του, για να επενδύσουμε στον τίτλο, μόνο και μόνο για να δούμε τα Pokemon στο φυσικό τους περιβάλλον, να τρέχουν μεταξύ τους, να παίζουν, να τρώνε ακόμα και να μάχονται, την ώρα που ιπτάμενα Swanna και Tucan εμφανίζονται από το πουθενά για να γεμίσουν ακόμα περισσότερο την οθόνη. Είναι στιγμές που το αποτέλεσμα είναι εκθαμβωτικό, είτε έχετε την κονσόλα συνδεδεμένη σε κάποια τηλεόραση, είτε όχι. Βέβαια, το ερώτημα παραμένει. Θα μπορούσε άραγε να μην ήταν, όταν όλα αυτά είναι scripted, μέσα σε μία προκαθορισμένη on-rail διαδρομή τεσσάρων λεπτών;
Τέλος δε θα μπορούσε να λείπει και το Online κομμάτι από τον τίτλο, το οποίο όμως περιορίζεται μόνο στο upload των φωτογραφιών που βγάζουμε κατά τη διάρκεια της περιπέτειάς μας. Στον συγκεκριμένο server μπορούμε να ανεβάσουμε κάθε είδος Pokemon που έχουμε τραβήξει, είτε ατόφιο, είτε ύστερα από επεξεργασία, μέσα από μία μεγάλη γκάμα φίλτρων και εφέ που είναι διαθέσιμα.
