Στις 29 Μαΐου του 1985 το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο έμελλε να αλλάξει ριζικά. Ωστόσο, η αφορμή για αυτή την αλλαγή ήταν ίσως η χειρότερη δυνατή. Ο τελικός του Κυπέλλου Πρωταθλητριών μεταξύ της Λίβερπουλ και της Γιουβέντους στο «Χέιζελ» εξελίχθηκε σε μία τραγωδία άνευ προηγουμένου.
Οι 39 νεκροί και οι εκατοντάδες τραυματίες (πάνω από 600 τραυματίες) «έδειξαν» με τον πλέον εμφατικό τρόπο ότι τίποτα δεν μπορούσε πλέον να μείνει ίδιο στον «βασιλιά των σπορ».
Το χρονικό της τραγωδίας
Στις Βρυξέλλες είχαν συγκεντρωθεί πάνω από 60.000 φίλοι της Λίβερπουλ και της Γιουβέντους για τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών. Οι οπαδοί της αγγλικής ομάδας είχαν αρχίσει από το πρωί να καταναλώνουν μεγάλες ποσότητες αλκοόλ, αλλά κανείς δεν μπορούσε να προβλέψει το τι θα συνέβαινε. Η βελγική αστυνομία δεν ήταν κατάλληλα προετοιμασμένη για να αντιμετωπίσει κάθε ενδεχόμενο και αυτό αποδείχθηκε μοιραίο.
Όταν οι οπαδοί των δύο ομάδων άρχιζαν να γεμίζουν τις κερκίδες του «Χέιζελ» η κατάσταση έμοιαζε ελεγχόμενη. Ωστόσο, τα πράγματα άρχισαν να αγριεύουν περίπου είκοσι λεπτά πριν την έναρξη του τελικού και το κακό δεν άργησε να γίνει. Πολλοί εξαγριωμένοι –και μεθυσμένοι- οπαδοί της Λίβερπουλ επιτέθηκαν στους φίλους της Γιουβέντους (μερικοί από τους οποίους είχαν εξοπλιστεί με λοστούς και όπλα) και οι λίγοι αστυνομικοί που βρίσκονταν στη μέση δεν μπόρεσαν να κάνουν απολύτως τίποτα.
Ακολούθησαν σκηνές απίστευτης βίας με τους Άγγλους οπαδούς να χτυπούν και να μαχαιρώνουν τους φίλους της Γιούβε. Η κατάσταση επιδεινώθηκε όταν ένα τμήμα της κερκίδας κατέρρευσε καταπλακώνοντας αρκετούς οπαδούς που βρίσκονταν κοντά στο σημείο. Ο απολογισμός ήταν θλιβερός: 39 νεκροί και πάνω από 600 τραυματίες. Τα ασθενοφόρα δεν προλάβαιναν να μεταφέρουν ματωμένα σώματα στα νοσοκομεία και το αμιγώς ποδοσφαιρικό κομμάτι του αγώνα πέρασε σε δεύτερη μοίρα.
Ακόμα κι εκεί όμως, τα όσα συνέβησαν, συνέβαλλαν σε αυτή τη «μαύρη» βραδιά του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Η Γιουβέντους κατέκτησε το τρόπαιο χάρη σε ένα ανύπαρκτο πέναλτι που κέρδισε ο Μπόνιεκ και εκτέλεσε εύστοχα ο Μισέλ Πλατινί, ο οποίος μάλιστα πανηγύρισε έντονα το γκολ που πέτυχε. Ένας πανηγυρισμός που μάλλον στιγμάτισε τη σπουδαία καριέρα του.
Η επόμενη μέρα
Η UEFA είχε κλείσει τα μάτια σε μεμονωμένα περιστατικά βίας που είχαν προηγηθεί του «Χέιζελ». Όμως, μετά την 29η Μαΐου του 1985 ήταν σαφές πως έπρεπε να ληφθούν δραστικά μέτρα για να μπορέσει το ποδόσφαιρο να εναρμονιστεί με την εποχή που έδειχνε να αλλάζει ραγδαία.
Ο αποκλεισμός όλων των αγγλικών ομάδων από τα ευρωπαϊκά κύπελλα για αδιευκρίνιστο χρονικό διάστημα (τελικά κράτησε μία πενταετία) ήταν ο βασικός λόγος (μαζί με την τραγωδία του «Χίλσμπορο») για να μπει το αγγλικό ποδόσφαιρο σε πορεία αναδιοργάνωσης.
Η UEFA αντιλήφθηκε ότι έπρεπε να δώσει ιδιαίτερη σημασία στον τρόπο διεξαγωγής των αγώνων των ευρωπαϊκών κυπέλλων. Η ανακαίνιση των γηπέδων, τα μέτρα ασφαλείας, ο αποκλεισμός των χούλιγκανς από τις κερκίδες έγιναν βασικές προϋποθέσεις για την εξέλιξη του ποδοσφαίρου. Κατά μία έννοια, το σημερινό οργανωτικό θαύμα του Τσάμπιονς Λιγκ έχει τις βάσεις του στην «μαύρη» βραδιά του «Χέιζελ».
Για το ευρύ κοινό τα γεγονότα του «Χέιζελ» μοιάζουν πολύ μακρινά. Άλλωστε έγινε μεγάλη προσπάθεια για να ξεχαστούν. Ακόμα και το γήπεδο των Βρυξελλών άλλαξε ονομασία και βαφτίστηκε «Κινγκ Μποντουέν». Κι όμως στις 29 Μαΐου –πριν από 32 χρόνια- το ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο γύριζε σελίδα. Το τραγικό είναι πως χρειάστηκαν 39 ανθρώπινες ψυχές για να συμβεί αυτό…
