Δεν θα σταθώ καθόλου στην ατάκα του Ντάνι Πογιάτος μετά το φιλικό με τον Λεβαδειακό και το “να προχωρήσουμε για το εντός έδρας ματς με τον Άρη”, ενώ μεσολαβεί –βεβαίως- το κομβικό παιχνίδι της επόμενης Δευτέρας (28/9) με την ΑΕΛ στο “Αλκαζάρ”.
Διότι μπορεί να μπερδεύτηκε, διότι μπορεί άλλο να ήθελε να πει κι άλλο να… είπε και γενικά να χάθηκε κι ο ίδιος στη… μετάφραση. Προσωπικά, αυτό που με κάνει να σηκώνω τα χέρια ψηλά, είναι η συνολική εικόνα του Παναθηναϊκού σε ακόμη ένα παιχνίδι…
Θα περίμενε να δει κανείς, πέντε πράγματα στο φιλικό, μία εβδομάδα μετά το κάζο της πρεμιέρας στην Τρίπολη. Μία βελτιωμένη παρουσία, μία εμφάνιση που θα έδειχνε δυο-τρία στοιχεία προς τα πάνω, έναν κάπως καλύτερο βαθμό δημιουργίας, εκτέλεσης, συνοχής. Φευ…
Στο γήπεδο, απέναντι σε έναν αντίπαλο της Super League 2 που ξεκινάει τα παιχνίδια του σε ένα μήνα, παρουσιάστηκε μία ομάδα, πέρα για πέρα αναιμική. Επιθετική και δημιουργική βελτίωση; Μηδενική! Μόλις τέσσερις τελικές προς την εστία κι ένα ημίχρονο που ο Νέστωρας Γκέκας (άλλοτε παιδί της Ακαδημίας του Παναθηναϊκού), “ξεμούδιασε” μόνο σ’ αυτή την εξεζητημένη σέντρα-σουτ του Αϊτόρ στο 41’, όταν εκτινάχθηκε να διώξει τη μπάλα μπροστά από τον Καρλίτος.
Μία ομάδα απόλυτα μπερδεμένη, χωρίς εμπνεύσεις, ιδέες και ξεκάθαρους ρόλους μέσα στο γήπεδο. Με προπονητή που ακόμη μοιάζει σα να ψάχνεται ενάμισι μήνα μετά την έναρξη της προετοιμασίας της και παίκτες μπλεγμένους και θολωμένους σε ένα πλάνο που -στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή- δείχνουν πως δεν μπορούν να υπηρετήσουν. Με λίγα λόγια, μία ομάδα Α-ΠΟ-ΚΑΡ-ΔΙ-Ω-ΤΙ-ΚΗ!
ΝΑ ΚΑΘΑΡΙΣΕΙ ΤΟ ΜΥΑΛΟ ΤΟΥ
Σαφώς κι έχουμε να κάνουμε με μία καινούργια ομάδα κι (ακόμη) ένα επί ημερών Αλαφούζου καινούργιο πρότζεκτ, που δεν θα μπορούσε να πετάει… φωτιές από τα πρώτα παιχνίδια της σεζόν. Όμως, απ’ αυτή την παραδοχή, μέχρι αυτό που βλέπουμε σε συνεχόμενες εκτελέσεις απ’ τον Παναθηναϊκό μέσα στο γήπεδο, υπάρχει μια κάποια… απόσταση.
Ο πρώτος που πρέπει να καθαρίσει το μυαλό του, είναι ο ίδιος ο Καταλανός τεχνικός. Ναι, πλέον αντιλαμβάνεται καλά πως ο πάγκος του Παναθηναϊκού δεν σηκώνει… πολλά κι έχει πολλαπλάσια πίεση, από την U19 της Ρεάλ Μαδρίτης. Και κάθε μέρα, όσο τούτη η κακή εικόνα θα συνεχίζεται, η πίεση θα αυξάνεται ακόμη περισσότερο. Θα πρέπει, ωστόσο, να καταλάβει κι ο Καταλανός πως δεν είναι πια προπονητής στη Juvenil της Ρεάλ. Ναι, έχει έναν συγκεκριμένο τρόπο δουλειάς και συγκεκριμένη φιλοσοφία και προσέγγιση. Έτσι έμαθε βρε αδερφέ, ως προπονητής τμημάτων υποδομής…
ΤΟ… ΜΠΟΥΡΟΥ-ΜΠΟΥΡΟΥ
Όμως δεν μπορεί, δεν γίνεται, δεν… παλεύεται ώρες-ώρες αυτό τα ατελείωτο “talking” προς τους παίκτες του την ώρα του αγώνα από το 1ο, έως το 93ο λεπτό. Ατελείωτο! Και δώσ’ του συνεχείς οδηγίες και δώσ’ του διορθώσεις στον έναν και στον άλλο.
Σε μία Ακαδημία ομάδας, οι “μικροί” θέλουν μεγάλη καθοδήγηση και πολύ κουβέντα από τον πάγκο. Όταν διαχειρίζεσαι, όμως, μία επαγγελματική ομάδα, με παίκτες επαγγελματίες δεν χρειάζεται όλο αυτό το non-stop “μπούρου, μπούρου” προς τους μέσα. Διότι εκείνη τη στιγμή, με τους σφυγμούς στο 200, το μυαλό των παικτών, αντί να διορθώνει μία κατάσταση, θολώνει ακόμη χειρότερα…
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΑ ΣΤΑ ΑΠΟΔΥΤΗΡΙΑ
Επίσης, είναι ξεκάθαρο πια, πως τα αποδυτήρια του Παναθηναϊκού δεν είναι στα… καλύτερά τους. Κι αυτό δεν είναι ευθύνη (μόνο) του Πογιάτος. Δεν είναι καλά όμως και φαίνεται, μην κοροϊδευόμαστε τώρα… Το “φωνάζουν”!
Αυτό το συμπαγές που έβγαζαν τα αποδυτήρια των πράσινων τα προηγούμενα 3-3,5 χρόνια με Ουζουνίδη και Δώνη, έχει πλέον χαθεί. Θέλετε γιατί ήρθαν πολλοί νέοι παίκτες; Θέλετε γιατί αρχίζουν (με την ανοχή της τεχνικής διεύθυνσης και του προπονητικού επιτελείου) να δημιουργούνται… παρεάκια και να καλλιεργείται η αίσθηση για παιδιά και αποπαίδια; Θέλετε γιατί κάποιοι μπορεί να αισθάνονται πολύ αδικημένοι και ριγμένοι αγωνιστικά. Θέλετε, ακόμα, γιατί ορισμένοι μπορεί να είναι απίστευτα στραβωμένοι με πράγματα που έγιναν το περασμένο καλοκαίρι και το πώς φέρθηκε η ηγεσία σε κάποιους παίκτες.
Για όλα αυτά τα γιατί (κι άλλα… τόσα) δεν είναι καλά στα μέσα της η ομάδα. Κι αν δεν είναι καλά στα αποδυτήρια, όλο αυτό μοιραία αντανακλά και στο γήπεδο. Μην κρυβόμαστε… Όσο κι αν προσπαθεί ο Βιγιαφάνιες -που έχει ζήσει πολλές καταστάσεις στον Παναθηναϊκό- να τους φέρει όλους πιο κοντά, όσο κι αν το προσπαθεί ο Μακέντα, για να κρατήσει την όλη κατάσταση λίγο ενωμένη, όσο κι αν το παλεύουν κάπως ορισμένοι πιο “παλιοί”, υπάρχουν… κενά μεταξύ συρμού κι αποβάθρας που λέει και η κοπέλα στο μετρό, όταν ανοίγουν οι πόρτες. Και η ομάδα βγάζει ή χειρότερα αποπνέει ως τώρα, μία συνολική εικόνα… απογοήτευσης.
ΤΟ ΠΑΡΑΔΕΙΓΜΑ ΤΟΥ ΜΠΟΥΖΟΥΚΗ
Για φινάλε, κάτι που αφορά (και) τους παίκτες. Διότι ευθύνες για όλο αυτό το… κάτι σαν ομάδα που βλέπουμε στην εκκίνηση της σεζόν, δεν έχει μόνο ο Πογιάτος ή ο Ρόκα, που τα ακούνε και δικαίως τα ακούνε. Ευθύνες έχουν και οι παίκτες!
Αντί λοιπόν, ορισμένοι να μεμψιμοιρούν, ας πάρουν ως παράδειγμα τον Γιάννη Μπουζούκη, ο οποίος αν και στο ξεκίνημα της χρονιάς, έχει χάσει (προς το παρόν) τη φανέλα του βασικού, δείχνει σε όλους ποια θα πρέπει να είναι η σωστή νοοτροπία. Κι όποτε μπαίνει μέσα στο γήπεδο σκυλιάζει και σκίζεται για το κάθε λεπτό που θα παίξει. Για να (απο)δείξει στον προπονητή του, στον όποιο προπονητή του (σήμερα είναι ο Πογιάτος, αύριο κάποιος άλλος…), ότι το αξίζει να βρίσκεται στην ενδεκάδα και θα το διεκδικήσει μέχρι τέλους.
Με τον Λεβαδειακό ο Μπούζου ήταν ο καλύτερος παίκτης του Παναθηναϊκού μέχρι το 67’ που τον αντικατάστησε ο Χατζηγιοβάνης. Κι επιτέλους, όλο αυτό, άρχισε να το καταλαβαίνει κι ο Χατζηγιοβάνης, που στην Τρίπολη, μπήκε αλλαγή στο 70’ και δεν… ακούμπησε, βγάζοντας μία εικόνα απογοήτευσης επειδή έχασε τη θέση του στο βασικό σχήμα, αλλά στο φιλικό με τον Λεβαδειακό, πέρασε αλλαγή για 25 λεπτά και τον κατάλαβε όλο το γήπεδο…
