Εννέα χρόνια μετά την πολύ επιτυχημένη πρώτη παρουσίασή, το «Φλάι» της Στέλλας Ζαφειροπούλου επιστρέφει από τις 14 Οκτωβρίου στο Faust Bar Theatre, με την Λίλη Τσεσματζόγλου να ερμηνεύει ξανά αυτόν τον αλληγορικό μονόλογο με σαρκασμό και χιούμορ σε σκηνοθεσία Πέπης Μοσχοβάκου και μουσική Γιάννη Οικονόμου.
Γραμμένο το 2015, με τη Στέλλα Ζαφειροπούλου να συστήνεται στο θεατρικό κοινό, το Φλάι είναι μια πικρή σάτιρα για την ανθρώπινη απόγνωση στο δρόμο προς την αναζήτηση της ταυτότητας και της αποδοχής.
Εννέα χρόνια μετά, η κοινωνία παραμένει «χελώνα» αγκυλωμένη σε προϋπάρχουσες καταστάσεις κάνοντας αργά ή και καθόλου βήματα προς τη συμπερίληψη. Ο Ζακ Κωστόπουλος, η Δήμητρα της Λέσβου, ο Αντώνης Καρυώτης είναι μερικά μόνο από τα ονόματα της ελληνικής πραγματικότητας που άφησαν τρύπες σε μια κοινωνία γεμάτη μπαλώματα.
H Στέλλα Ζαφειροπούλου μιλά στο Infowoman.gr για το Φλάι, τη διαφορετικότητα, τις προκλήσεις της θεατρικής συγγραφής, αλλά και τα επόμενα σχέδιά της
Το “Φλάι” είναι ένα έργο που μιλά για τη διαφορετικότητα. Πώς ξεκινήσατε να το γράφετε και γιατί επιλέξατε τον συγκεκριμένο τίτλο;
Το Φλάι είναι ένα έργο που αναγκάζεται να μιλήσει για την αποδοχή της κάθε διαφορετικότητας, γιατί εν έτει 2024 δεν έχουμε ακόμα μάθει να αγκαλιάζουμε ούτε τη δική μας. Όλοι είμαστε διαφορετικοί, μοναδικοί, αλλά για την επιβίωση, την κατανόηση και την εξέλιξη του είδους μας, καταλήγουμε να αναζητούμε την ομοιότητα και να σχηματίζουμε ομάδες με κοινά χαρακτηριστικά. Η ομάδα όμως, το σύνολο ξεκινά από το άτομο. Συχνά όμως χάνουμε την ατομικότητα μας μέσα από αυτή τη συλλογικότητα. Και αυτό είναι μια πολύ μεγάλη συζήτηση. Το Φλάι λοιπόν το έγραψα, γιατί ένιωσα πως χρειαζόμουν να ανοιγοκλείσω τα μάτια και να φυλακίσω τη στιγμή που ο κάθε ένας από μας θα νιώσει ο εαυτός του. Οπότε όπως καταλαβαίνετε, ο τίτλος που θα είχε ένα τέτοιο έργο, δεν θα μπορούσε να μιλά για οτιδήποτε άλλο πέρα από την ελευθερία. Και αυτό που συγγενεύει περισσότερο με εκείνη, είναι το πέταγμα. Φλάι λοιπόν!
Ποιες ήταν οι προκλήσεις που συναντήσατε γράφοντάς το;
Είναι το πρώτο μου θεατρικό και είναι ένα κείμενο με κάποια βιογραφικά στοιχεία μέσα του. Αυτό και μόνο αρκεί για να τρομάζεις όταν κοιτάς την κενή σελίδα πριν ξεκινήσεις να πληκτρολογείς. Όμως ακριβώς επειδή ήταν και το πρώτο θεατρικό που έγραψα ήμουν τυχερή, γιατί είχα άγνοια του κινδύνου. Έτσι, η πρόκληση, η συνειδητή πρόκληση που αντιμετώπισα ήταν να βρω τρόπο να σκοτώσω τον μπάτσο μέσα μου.
Υπήρξαν στιγμές που θέλατε να τα παρατήσετε;
Αυτή την ερώτηση μου την κάνουν συχνά. Μάλλον γνωρίζετε πόσο δύσκολο είναι να επιβιώσεις στο θέατρο. Ναι. Κάθε βράδυ σκέφτομαι να τα παρατήσω και κάθε πρωί το μετανιώνω. Ελπίζω να κερδίσει η μέρα τη νύχτα.
Διαφορετικότητα σημαίνει και μοναδικότητα. Ωστόσο, πολλές φορές αυτό το διαφορετικό οδηγεί στον αποκλεισμό. Μήπως τελικά ως κοινωνία δεν ξέρουμε τι θέλουμε ή συμβαίνει κάτι άλλο; Γιατί παραμένουμε «αγκυλωμένοι»;
Γιατί το διαφορετικό, το αλλιώτικο προκαλεί φόβο. Φόβο για το άγνωστο. Είναι λίγοι αυτοί που μεταλλάσσουν το φόβο σε περιέργεια να γνωρίσεις το ξένο. Χωρίς το ξένο βέβαια δεν θα υπήρχε το οικείο. Θέλω να πω πως για να καταλάβεις ποιος είσαι πρέπει να δεις τον εαυτό σου μέσα από τον άλλον. Εκεί θα πρέπει να εστιάσουμε. Στην περιέργεια, με την καλή έννοια. Στην απόφαση να γνωρίσεις τον διπλανό σου. Σε αυτήν την απόφαση βασίζεται η πρόοδος.
Πώς σας προέκυψε η θεατρική συγγραφή;
Θα έλεγα πως ήταν συγκυριακό. Έβλεπα θέατρο από μικρή, το αγαπούσα, αλλά δεν είχα σκεφτεί καν να γράψω για αυτό. Μέχρι που ξεκίνησα να πηγαίνω σε σεμινάρια δημιουργικής γραφής και άκουσα πως άνοιγαν οι συμμετοχές για έναν διαγωνισμό θεατρικών μονοπράκτων. Σκέφτηκα πως δεν είχα κάτι να χάσω αν δοκίμαζα να γράψω έναν μονόλογο. Τελικά διαπίστωσα μέσα από αυτή την εμπειρία που μου άλλαξε τη ζωή, πως έκανα λάθος στην αρχική μου εκτίμηση. Είχα κάτι πολύ σημαντικό να χάσω. Τις αλυσίδες μου.
Ποιες είναι οι επιρροές σας;
Το θέατρο in yer face, ο Μάρτιν Μακ Ντόνα, ο υπέροχος Βασίλης Κατσικονούρης, ίσως και ο Γιάννης Τσίρος. Οι επιρροές βέβαια έχουν να κάνουν και με τον τρόπο που εκλαμβάνεις τα πράγματα που συμβαίνουν στη ζωή σου. Σχηματιζόμαστε μέσα από όσα διαβάζουμε, βιώνουμε, βλέπουμε, ακούμε. Αλλά και μέσα από τους ανθρώπους που για λίγο ή πολύ υπήρξαμε δίπλα τους.
Υπάρχει κάποιο έργο που θα θέλατε να έχετε γράψει εσείς;
Τον Πουπουλένιο του Μάρτιν Μακ Ντόνα! Γιατί δημιουργεί λαβυρίνθους μέσα στο κεφάλι σου και συνδυάζει το παραμύθι με τη σκληρή πραγματικότητα. Θεωρώ πως μέσα από αλληγορίες και παραμύθια μπορείς να πεις παρά πολλά πράγματα.
Τα επόμενα σχέδιά σας;
Έχουμε διάφορες ιδέες με τη Λίλη την Τσεσματζόγλου και την ομάδα μας τη Break a leg Athens. Υπάρχει αμοιβαίος σεβασμός και όμοια αισθητική και θα προσπαθήσουμε να κάνουμε το θέατρο που μας εκφράζει και μας κάνει χαρούμενους. Οπότε… stay tuned.
