Μια ματιά στη νέα επετειακή κυκλοφορία της Nintendo
Πρέπει να γίνει ξεκάθαρο από την αρχή. Το παρόν κείμενό δεν αποτελεί μια αξιολόγηση των παιχνιδιών καθαυτών. Δεν πρόκειται να διαβάστε κάτι για την αξία των τριών αυτών Mario τίτλων ως σημεία στην ιστορία του μέσου ή ως προτάσεις στη σύγχρονη εποχή. Η μόνη φιλοδοξία του παρόντος κειμένου είναι να αξιολογήσει την προσπάθεια και την επιτυχία με την οποία η Nintendo φέρνει στο 2020, με τη μορφή αυτής της συλλογής, τρία σημαντικά Mario παιχνίδια. Η αφορμή με την οποία κυκλοφορεί το 3D All-Stars δεν είναι αμελητέα.
Τα 35 χρόνια σε αυτήν την τόσο ταχέως αναπτυσσόμενη βιομηχανία αντιστοιχούν σε ηλικία μαθουσάλα. Το να διατηρείσαι σε υψηλά επίπεδα ποιότητας και δημοφιλίας για τόσα πολλά χρόνια είναι κάτι σπάνιο. Εκτός αυτού, αυτά τα γενέθλια είναι ίσως τα σημαντικότερα για την εταιρεία. Η Nintendo εξάλλου, σαν εικόνα, ταυτίζεται όσο τίποτε άλλο με τον Mario. Οπότε, θα μου φαινόταν πολύ φυσικό η ιαπωνική εταιρεία να θέλει να τα γιορτάσει τιμώντας αυτά τα κομμάτια της ιστορίας της και του μέσου, με μια συλλογή-δώρο προς τους fans της.
Δυστυχώς, αποδεικνύομαι αφελής και υπέρ-αισιόδοξος. Εκεί που εγώ έβλεπα μια ευκαιρία για γιορτή, η Nintendo έβλεπε μια ευκαιρία για εύκολο και άκοπο κέρδος. Το Super Mario 3D All-Stars, λοιπόν, είναι κατά τη γνώμη μου μια απογοητευτική συλλογή. Ας τα δούμε όμως από την αρχή. Η συλλογή αποτελείται από τρία παιχνίδια: Super Mario 64, Super Mario Sunshine και Super Mario Galaxy, καθώς και από τα τρία soundtracks των παιχνιδιών. Τρία 3D Mario, τριών διαφορετικών γενεών.
Το πρώτο που πρέπει να αφομοιώσουμε είναι ότι δε μιλάμε για Remakes, δεν έχει γίνει δηλαδή καμία σοβαρή επέμβαση, ούτε στον οπτικοακουστικό τομέα, ούτε φυσικά στο περιεχόμενο ή τον σχεδιασμό αυτών των παιχνιδιών. Και παρότι δεν έχουμε να κάνουμε με μια απλή συρραφή τριών παλιών παιχνιδιών μαζί, είναι αρκετά κοντά…
Super Mario 64
Το παλαιότερο από τα τρία παιχνίδια, το παιχνίδι σταθμός για το 3D Gaming που κυκλοφόρησε το 1996, έχει, δυστυχώς, την πιο απογοητευτική παρουσία στη συλλογή. Ως παλαιότερο, πολύ λογικά, απαιτούσε και την μεγαλύτερη προσπάθεια για να εκσυγχρονιστεί. Ωστόσο, η Nintendo αποφάσισε να μην κάνει ούτε τα απολύτως βασικά. Δεν θα σταθώ στην χαμηλή ανάλυση (960 Χ 720) ακόμα και σε docked mode, δεν μπορώ να μην σταθώ όμως στην αδικαιολόγητη απουσία widescreen mode. Επίσης, το παιχνίδι θα επωφελούνταν πάρα πολύ από μικρές σύγχρονες πινελιές. Ξανά, έχω όλη την καλή διάθεση να μην σταθώ σε κάτι “εξεζητημένο”, όπως θα ήταν η ελεύθερη κάμερα, αλλά σε πολύ μικρότερα πράγματα όπως λόγου χάρη η βελτίωση του draw distance, ώστε να είναι ορατά με ευκρίνεια όλα τα σημεία της πίστας και να μην υπάρχει αυτό το έντονο pop in -κυρίως νομισμάτων-, το οποίο μετατρέπει αυτήν την τεχνική αδυναμία και σε σχεδιαστική. Ή ένα υψηλότερο framerate από τα 30 FPS του πρωτότυπου.
Δεν ξέρω αν αυτά θα απαιτούσαν μια, ενδεχομένως, πιο δραστική επέμβαση, μια επέμβαση πιο κοντά στα μέτρα ενός κανονικού remake, ωστόσο είναι δύσκολο να μην απογοητευτείς. Το μοναδικό ρετουσάρισμα βρίσκεται στα πολύ πιο καθαρά textures και στην απαλλαγή της ενοχλητικής θολούρας που χαρακτήριζε σχεδόν όλα τα παιχνίδια του Nintendo 64, με την ανεβασμένη ανάλυση. Καλοδεχούμενα φυσικά, άλλα σε καμία περίπτωση αρκετά.
Το κακό είναι ότι στις συγκεκριμένες περιπτώσεις έχουμε καταστάσεις όπου και η ίδια η φιλοσοφία της Nintendo της γυρνάει μπούμερανγκ. Τα παιχνίδια αυτά έχουν σχεδιαστεί για να ταιριάζουν γάντι με το αντίστοιχο controller της εκάστοτε κονσόλας τους. Οπότε, είναι απολύτως λογικό, τίποτα να μην συγκρίνεται με την πρωτότυπη εμπειρία. Το βλέπεις ξεκάθαρα όταν προσπαθείς δίνοντας κατεύθυνση στον δεξί αναλογικό μοχλό να αλλάξεις θέση την κάμερα και είναι πιθανό (πατώντας άτσαλα) να γυρίσεις σε “first person mode” χωρίς να το θέλεις. Στον μοχλό του Nintendo 64 η αλλαγή της κάμερας γινόταν με τα κίτρινα πλήκτρα κατεύθυνσης, κάνοντας πολύ πιο δύσκολα τέτοια μπερδέματα. Αντίστοιχα, το Super Mario Sunshine ταίριαζε στην εντέλεια με τα μεγάλα “παχιά”, analog triggers του controller του Gamecube, μια αίσθηση που δεν μπορεί να αναπαραχθεί ακόμα και με το εξαιρετικό pro controller του Switch, πόσο μάλλον με τις υπερβολικά “clicky” σκανδάλες των joy-cons. Οπότε, έχουμε ορισμένες μικρές αλχημείες. Και μιας και πήγαμε ήδη εκεί…
Super Mario Sunshine
Η κατάσταση του Sunshine είναι σίγουρα καλύτερη από το Mario 64, ωστόσο, ούτε κι αυτή εντυπωσιάζει ιδιαίτερα. Τουλάχιστον, εδώ έχουμε widescreen. Η ανάλυση είναι 1080p σε docked mode και 720p σε portable, με μοναδικό, αλλά σοβαρό παράπονο, κάποια περιστασιακά frame drops που δεν έχουν διορθωθεί και γίνονται αισθητά κατά τη διάρκεια του gameplay.
Η πολύ έντονη θολούρα έχει αντικατασταθεί και νομίζω ότι τα έντονα χρώματα του Sunshine αναδεικνύονται περισσότερο απ’ οποιοδήποτε άλλο τίτλο της συλλογής από την υψηλή ανάλυση. Το θετικό είναι ότι το παιχνίδι ακόμα και με αυτή τη μικρή προσπάθεια, όχι απλά “παίζεται”, αλλά κάθεται και εξαιρετικά στο μάτι, χωρίς να “αποθαρρύνει” έναν σύγχρονο παίκτη.
Super Mario Galaxy
Το καλύτερο κατά τη γνώμη μου παιχνίδι της συλλογής, αναδεικνύεται ως τέτοιο, όχι εξαιτίας κάποιας ιδιαίτερης φροντίδας από πλευράς Nintendo, για ακόμα μια φορά, αλλά λόγω της μικρότερης ηλικίας του αλλά και των χαρακτηριστικών του ελέγχου του που ταιριάζουν στην ολότητά τους με τις δυνατότητες των joy-cons.
Από τα τρία παιχνίδια, είναι το μόνο που νιώθεις ότι δεν υπολείπεται σε τίποτα σε σχέση με την πρωτότυπη μορφή του στο Wii, στο κομμάτι του ελέγχου και της αίσθησης. Η αναβάθμιση στην ανάλυση (1080p docked και 720p portable) “γυαλίζει” έναν ήδη καλοστεκούμενο οπτικό τομέα, μετατρέποντάς το σε ένα αποτέλεσμα που, ειλικρινά, θεωρώ ότι δεν έχει και πολλά να ζηλέψει από μια σύγχρονη κυκλοφορία.
Η περίεργη περίπτωση της περιορισμένης κυκλοφορίας
Το κερασάκι στην τούρτα αυτής της απογοητευτικής κυκλοφορίας είναι ο τρόπος με τον οποίο η Nintendo αποφάσισε να το βγάλει στην αγορά. Η ιαπωνική εταιρεία λοιπόν, έχει σκοπό να το μεταχειριστεί σαν ένα συλλεκτικό προϊόν και όχι σαν έναν κανονικό τίτλο, επιβάλλοντας μια περιορισμένη κυκλοφορία τόσο σε retail μορφή όσο και digital. Το παιχνίδι οπότε, θα είναι διαθέσιμο, ακόμα και από το ηλεκτρονικό της κατάστημα, μέχρι τον Μάρτιο του 21.
Αυτή η εξωφρενική κίνηση λειτουργεί ξεκάθαρα με έναν εκβιαστικό τρόπο απέναντι στους fans της. Και αν ήταν κάποια συγκλονιστική προσφορά ως προς το περιεχόμενο, θα το δεχόμουνα. Θα έλεγα, να, θέλει να προσδώσει μια έξτρα σημασία στη στιγμή των 35ων γενεθλίων, δίνοντας σε αυτούς που ήταν παρόντες ένα εξαιρετικό σε αξία δώρο. Αλλά όχι. Εδώ έχουμε απλά να κάνουμε με εύκολο κέρδος.
