Πόσες και πόσες φορές δεν έχω νοιώσει ότι έφτασα στα όριά μου, κι άλλες τόσες ότι τα έχω ξεπεράσει. Μαζί έρχεται και η σκέψη ότι υπερβάλλω, ότι έχω κι άλλα περιθώρια, ότι μπορώ κι άλλο.
Μέσα στη ρουτίνα, έρχονται να προστεθούν μικρές ή μεγάλες αφορμές, τρέχοντα περιστατικά και καθημερινές αναποδιές. Κι όλα αυτά μαζί συσσωρεύονται και καταλήγουν να πάρουν μέσα μου τις διαστάσεις ενός παγόβουνου. Κινδυνεύω;
Σε ένα ενδιαφέρον άρθρο της η αμερικανίδα συγγραφέας Στέφανι Ριντς (Stephanie Reeds), που ασχολείται ιδιαίτερα με την ψυχολογία, κατέγραψε τα οκτώ σημάδια που οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η ψυχική και πνευματική κατάρρευση χτύπησε την πόρτα μας. Οκτώ σημάδια που ένα-ένα ή όλα μαζί, αποτελούν το πρώτο (ή το τελευταίο) καμπανάκι για την ισορροπία μας….
Σύμφωνα με τη λίστα της, ας αναρωτηθούμε, με το χέρι στην καρδιά;
Θυμώνεις εύκολα και νευριάζεις με το τίποτα.
Η δημιουργική σου διάθεση βρίσκεται σε διαρκή πτώση.
Παθαίνεις συχνά μικρές ή μεγάλες κρίσεις πανικού.
Δεν κοιμάσαι καλά, έχεις προβλήματα και ανησυχίες στον ύπνο σου.
Ταράζεσαι με πράγματα άνευ σημασίας.
Νοιώθεις ναυτία, δυσθυμία.
Κλαις εύκολα, χωρίς λόγο.
Νοιώθεις αποστασιοποιημένος/η από τη ζωή σου
Αυτό το τελευταίο θεωρείται και το πιο καθοριστικό σημάδι της εκτός ορίων κατάστασης. Οταν αρχίζεις να συνηθίζεις, να μην αντιδράς, να αποδέχεσαι με μια απάθεια τα τεκταινόμενα, στωικά, σχεδόν αμέτοχα. Οταν παύεις να νοιώθεις άσχημα, χωρίς να νοιώθεις καλά. Οταν δεν αποζητάς την ικανοποίηση αλλά σου φτάνει η διεκπεραίωση. Οταν δεν έχεις πλέον αντιστάσεις και αφήνεσαι στη ροή των πραγμάτων. Οταν δεν συμμετέχεις με την ψυχή σου αλλά καθοδηγείς απλώς το σώμα σου σε πράξεις και κινήσεις, με μηχανικό τρόπο. Οταν βλέπεις τη ζωή σου από μακριά και δεν την αναγνωρίζεις…
Μήπως ήρθε η ώρα της αλήθειας… Δεν είναι απλό, αλλά είναι ένα πρώτο βήμα: Πάρε μια βαθειά ανάσα και πάρ΄το αλλιώς…
