Με το Star Wars: The Last Jedi να μας ταξιδεύει για όγδοη φορά σε ένα γαλαξία πολύ πολύ μακριά και να παίζεται στόν αριθμό ρεκόρ των 200+ αιθουσών σε ολη την Ελλάδα, καταλαβαίνουμε οτι είναι η ταινία της εβδομάδας, μαζί με τις υπόλοιπες πέντε που κάνουν την έξοδο τους στίς σκοτεινές αίθουσες.
Και όμως …και αυτή η κινηματογραφική εβδομάδα έχει κάτι για όλους. Έχει, το βραβευμένο με Χρυσή Άρκτο “On Body and Soul” της Ildikó Enyedi, το (μάλλον) νεο Oscar για την καλύτερη ταινία animation, το οποίο έρχεται απο την Pixar, με το τίτλο “Coco“, το γιορτινό γαλλικό φίλμ “Χριστούγεννα και Σία“, με τον Alain Chabat , την κινέζικη κοινωνική δραμεντί με βραβείο καλύτερης ταινίας στο Σαν Σεμπαστιάν, “I Am Not Madame Bovary” και το δράμα εποχής της Δώρας Μασκλαβάνου, “Πολυ Ξένη“.
Ας δούμε όμως αναλυτικά τις νέες ταινίες της εβδομάδας:
On Body and Soul
Υπόθεση: Δύο εσωστρεφείς άνθρωποι ανακαλύπτουν κατά τύχη ότι μοιράζονται το ίδιο όνειρο κάθε βράδυ. Αν και διστακτικοί και φοβισμένοι από αυτήν την παράξενη σύμπτωση, αποφασίζουν να αναβιώσουν το όνειρό τους στο φως της ημέρας.
Άποψη: Οι πρακτικές ζευγαρώματος των ζώων μπορεί να φαίνονται μυστηριώδεις για εμάς, αλλά αυτές των συνανθρώπων μας μπορούν να είναι εξίσου αδύνατες. Αυτό φαίνεται να είναι ένα από τα βασικά συστατικά του “περίεργου” και μερικές φορές μάλλον βάρβαρου ρομαντικού dramedy On Body and Soul ( Testrol es lelekrol ) της Ildiko Enyedi, το οποίο έκανε πρεμιέρα στο φετινό Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου, όπου και κέρδισε την Χρυσή Άρκτο.
Πρόκειται για μια αργή, ήσυχη και όμορφη ιστορία για την ανθρώπινη σύνδεση, ή πιο συγκεκριμένα, τη δυσκολία να την βρούμε. Με την ταινία να ξεκινά με μια “ονειρική” σεκάνς, όπου δυο ελάφια (ενα αρσενικό και ενα θυληκό), σχεδόν ερωτοτροπούν σε εκπληκτικό χιονισμένο τοπίο, ξαφνικά μεταφερόμαστε στο χώρο εργασίας των δυο μοναχικών πρωταγωνιστών, του Έντρε και της Μαρίας. Αυτός οικονομικός διευθυντής και παραπληγηκός στο αριστερό του χέρι. Αυτή υγειονομικός επιθεωρητής, με σύνδρομο Άσπεργκερ. Έλκονται ο ένας από τον άλλον, αλλά δυσκολεύονται να επικοινωνήσουν τόσο μεταξύ τους όσο και με τους γύρω τους.
Λίγο τεντωμένη σε περίπου δύο ώρες, με μια δεύτερη πράξη που σίγουρα θα μπορούσε να γίνει πιο αυστηρή, η ιστορία βρίσκει το δρόμο της σε ένα στερεό τελείωμα κατευθείαν από το playbook της Nora Ephron, αν και με πιο “αιματηρό” και απρόβλεπτο τρόπο, με την λύτρωση να έρχεται μέσα απο μια αριστουργηματικής σύλληψης σκηνή μέσα στο “νερό”, τόσο ρεαλιστικά αποτελεσματική, ώστε να απελευθερώσει (οχι όμως με δραματικό τρόπο) την ψυχρή ψυχή της Μαρία.
3,5/5
Coco
Υπόθεση: Παρά τη μυστηριώδη οικογενειακή απαγόρευση της μουσικής -η οποία κρατάει ολόκληρες γενιές-, ο Miguel ονειρεύεται να γίνει ένας επιδέξιος μουσικός σαν το είδωλό του, τον Ernesto de la Cruz. Μετά από μερικά αλλόκοτα γεγονότα, και λαχταρώντας να αποδείξει το ταλέντο του, ο Miguel θα βρεθεί στην εκθαμβωτική και πολύχρωμη Χώρα τον Προγόνων. Στην πορεία θα συναντήσει τον Hector, έναν γοητευτικό απατεώνα, και μαζί θα κάνουν ένα απίθανο ταξίδι, προσπαθώντας να ανακαλύψουν την αλήθεια της οικογενειακής ιστορίας του Miguel.
Προβάλλεται μαζί και η μικρού μήκους ταινία «Ψυχρά κι Ανάποδα: Η Περιπέτεια του Όλαφ».
STAR WARS: The Last Jedi
Υπόθεση: Στο Star Wars: The Last Jedi της Lucasfilm, η ιστορία των Skywalker συνεχίζεται καθώς οι πρωταγωνιστές του «Η Δύναμη Ξυπνάει» ενώνουν τις δυνάμεις τους με άλλους ήρωες, σε μια επική περιπέτεια που ξεκλειδώνει αρχαία μυστήρια της Δύναμης και τρομερές αποκαλύψεις για το παρελθόν.
Άποψη: Δείτε την αναλυτική κριτική της ταινίας εδω
I’m not Madame Bovary
Υπόθεση: Για να αποκτήσουν ένα διαμέρισμα που παρέχει το κράτος σε νιόπαντρα ζευγάρια, η Λι και ο σύζυγος της παίρνουν ψεύτικο διαζύγιο. Όταν όμως το διαζύγιο βγαίνει, ο άντρας της μετακομίζει στο διαμέρισμα με μια άλλη γυναίκα. Εξαπατημένη από τον πρώην άντρα της, η Λι τα βάζει με το σύστημα δικαιοσύνης.
Άποψη: Μια γυναίκα φόβητρο για τους άντρες! Ή αλλιώς μια καυστική και κωμική ιστορία γυρισμένη με πρωτοφανή εικαστική ματιά που κέρδισε το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας στο Φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν, αλλά και το Βραβείο της Επιτροπής Κριτικών Κινηματογράφου στο Φεστιβάλ του Τορόντο.
Προσαρμόζοντας το δικό του μυθιστόρημα, ο σεναριογράφος Lin Zhenyun παρουσιάζει πρώτα μια σύντομη εικονογραφημένη διάλεξη που εξηγεί πώς στην Κίνα η “Madame Bovary” ήταν μια φανταστική ομορφιά (γνωστή ως Pan Jinlian) η απιστία της οποίας οδήγησε σε δολοφονία και πως το όνομά της εξακολουθεί να αποτελεί παράλογο για την παραπλανητική, άπιστη θηλυκότητα.
Το I’m not Madame Bovary, όμως, δεν είναι μια ταινία για την απιστία ή τη χαμηλή θέση των γυναικών. Η πραγματική ιστορία είναι για τη φύση της γραφειοκρατίας και για την ακούραστη προσπάθεια μιας γυναίκας να πάει ενάντια στο Σύστημα.
Ο σαρκασμός του σκηνοθέτη Feng Xiaogang μειώνει την κινεζική γραφειοκρατία, το νομικό σύστημα και την αναποτελεσματικότητα της κυβέρνησης στο I Am Not Madame Bovary, σε μια καυστική, υπερβολική σάτιρα των οποίων τα ωραία εικαστικά αποτελέσματα εξουδετερώνουν την ιστορία και τους χαρακτήρες.
2,5/5
ΠΟΛΥ ΞΕΝΗ, Μια ιστορία από την πόλη
Υπόθεση: Ένα ζευγάρι επιφανών Κωσταντινοπολιτών, υιοθετούν μια ορφανή ελληνοπούλα, απ’ τον “άγιο” τόπο της καταγωγής τους. Της προσφέρουν ένα ισχυρό όνομα και επιζητούν την αφοσίωσή της στα γηρατειά τους. Έτσι, το 1957, η 12χρονη τότε Πολυξένη, αποχωρίζεται αναγκαστικά το μικρότερο αδερφό της στο ορφανοτροφείο και ξεκινά μια νέα ζωή με άριστες προδιαγραφές.
Μορφώνεται, ονειρεύεται και διεκδικεί τη ζωή, χωρίς να μπορεί να υποψιαστεί και να διαχειριστεί το σχέδιο εξόντωσης που στήνεται πίσω απ’ την πλάτη της με στόχο την κληρονομιά της.
Το κορίτσι «λεία», ζει για πάντα, με την αθωότητα της παιδικής της ηλικίας.
Ερωτεύεται τον Κερέμ αναγνωρίζοντας σ’ αυτόν την κοινή μοίρα του ταπεινού, μοναχού ανθρώπου.
Μια άνιση, απαγορευμένη και αδιέξοδη αγάπη, που γκρεμίζεται βίαια.
Και η ΠΟΛΥΞΕΝΗ –πολύ ξένη- θυσιάζεται ανελέητα στο “πανηγύρι της ματαιοδοξίας” ενός περιβάλλοντος αθλίων ανθρώπων.
Άποψη: Η Μασκλαβάνου έχoντας στα χέρια της ένα πλούσιο υλικό, με βοηθό την άρτια διεύθυνση φωτογραφίας του Κλαούντιο Μπολιβάρ και τη συγκινητική μουσική του Νίκου Κυπουργού, συνθέτει ενα δυνατό, καθαρό ελληνοτουρκικό μελόδραμα, στην Κωνσταντινούπολη της δεκαετίας του 1970. Μια πέρα για πέρα αληθινή ιστορία μιάς γυναίκας που θυσιάστηκε ανελέητα στο “πανηγύρι της ματαιοδοξίας” ενός περιβάλλοντος σκληρών, άθλιων ανθρώπων. Μια μοιραία γυναίκα που έζησε όλη τη ζωή της, με την αθωότητα και την καθαρότητα της παιδικής της ηλικίας, επέμεινε σ’ αυτά που αγάπησε, αλλά πετάχτηκε χωρίς λύπη και χωρίς ντροπή.
Η Μασκλαβάνου, δεμένη και παρασυρμένη απο την την ομολογουμένως άδοξη ζωη της “ΠΟΛΥ ΞΕΝΗΣ” και παίρνοντας η ίδια στα χέρια της το μοντάζ, δίνει στήν ταινία πολύ συχνά και αδικαιολόγητα άλματα, κάτι που αφήνει τον θεατή με εύλογα ερωτήματα. Άλλο ενα (ιστορικό) ατόπημα (μάλλον πρός προς τέρψιν του (Έλληνα) θεατή), είναι η “μεγάλη” ελληνοποίηση της Κωνσταντινούπολης, κάτι που δεν στέκει …πάντα ιστορικά.
Το μεγάλο πρόβλημα όμως της ταινίας είναι η καθοδήγηση των ηθοποιών, που στην πλειοψηφία τους καταλήγουν σε πομπώδες και εξεζητημένες -στα όρια του θεάτρου- ερμηνείες, που δεν αντέχουν στην κάμερα.
Έτσι τα πρόσωπα καταλήγουν χάρτινα, σχεδόν γκροτέσκ, χωρίς όμως να υπάρχει η κατάλληλη υποστήριξη, ενώ οι διάλογοι στο μεγαλύτερο μεγάλο μέρος προσπαθούν είτε να ακολουθήσουν ένα παλιότερο γλωσσικό ιδίωμα, ή κάποιου είδους μέτρο που μπερδεύει και δεν βοηθά στήν εξέλιξη. Φοβερή στόν ρόλο της, με την “αθώα” και ταυτόχρονα σκληρή της ερμηνεία η Κάτια Γκουλιώνη.
2,5/5
