Μπορεί να έχουμε φτάσει στα μέσα Σεπτεμβρίου, αλλά η ζέστη δεν λέει να μας αφήσει. Οπότε μια βόλτα σε έναν κινηματογράφο (και μάλιστα θερινό) είναι must.
Μια “γνωστή” δαιμονισμένη κούκλα έρχεται στην “ζωη” ξανά, βαθιά κρυμμένα μυστικά έρχονται στήν επιφάνεια, μια κοπέλα αποδεσμεύεται από την επιρροή του δυσλειτουργικού πατέρα της, μία αθώα φιλία προκαλεί αντιδράσεις, ένας νέος αναγκάζεται να πάρει αποφάσεις και ένα ζευγάρι αναζητεί χώρο για να χαρεί ανενόχλητο τον έρωτά του, είναι οι έξι νέες ταινίες που παίζονται αυτή την εβδομάδα στίς κινηματογραφικές αίθουσες.
Ας δούμε όμως αναλυτικά τις νέες ταινίες, αυτής της εβδομάδας:
Γυάλινο κάστρο, (Glass castle)
Υπόθεση: Το ΓΥΑΛΙΝΟ ΚΑΣΤΡΟ είναι βασισμένο σε μια αληθινή ιστορία και περιγράφει τις περιπέτειες μια εκκεντρικής αλλά σφιχτά δεμένης από ανιδιοτελή αγάπη οικογένειας. Η βραβευμένη με Oscar® Brie Larson υποδύεται μια νέα γυναίκα που επηρεασμένη από τον ενθουσιώδη άγριο χαρακτήρα του κατά τα άλλα δυσλειτουργικού πατέρα της κατάφερε με φλογερή αποφασιστικότητα να χτίσει μια επιτυχημένη ζωή με τους δικούς της κανόνες. Βασισμένο στα Απομνημονεύματα της Jeannette Walls.
Άποψη: Διαβάστε την αναλυτική κριτική της ταινίας εδω
Βικτώρια και Αμπντούλ (Victoria and Abdul)
Ο υποψήφιος για Όσκαρ (The Grifters, The Queen) Στίβεν Φρίαρς, μετά τις ταινίες Mrs Henderson Presents και Φιλομένα ξανασυνεργάζεται με την βραβευμένη με Όσκαρ (Shakespeare in Love) Τζούντι Ντεντς που, μετά την ταινία Mrs Brown, επανέρχεται στο ρόλο της βασίλισσας Βικτώριας.
Υπόθεση: Η ταινία αφηγείται την αναπάντεχη φιλία που είχε αναπτυχθεί ανάμεσα στη βασίλισσα της Βρετανικής Αυτοκρατορίας Βικτώρια κι έναν Ινδό, τον Αμπντούλ, (Αλί Φαζάλ), μέλος του υπηρετικού της προσωπικού, κατά τα τελευταία χρόνια της ζωή της. Οι δυο τους θα έρθουν κοντά και μέσα από τη δική του ματιά, η βασίλισσα θα δει τον κόσμο με άλλη οπτική και θα τον χρίσει έμπιστο δάσκαλο και πνευματικό σύμβουλό της, γεγονός που θα εξοργίσει τον κύκλο της.
Άποψη: Με εφόδιο το σενάριο του υποψήφιου για Όσκαρ Λι Χολ (Billy Elliot), το οποίο βασίζεται στο βιβλίο Victoria & Abdul: The True Story of the Queen’s Closest Confidant, της δημοσιογράφου Σραμπάνι Μπασού, γνωστής για τις έρευνές της που αφορούν σε άγνωστες πτυχές της ζωής μελών της βρετανικής βασιλικής οικογένειας, ο Φρίαρς δεν φτιάχνει “άλλη” μια βιογραφία, αλλά μια ταινία (πλούσια σαν παραγωγή), που βλέπεται από όλες τις ηλικίες, καθώς συνδυάζει αρμονικά το γέλιο και το συναίσθημα. Αφηγείται, με πολύ χιούμορ την επί έναν αιώνα, εσκεμμένα, καλά κρυμμένη φιλία της βασίλισσας Βικτώριας και ενός Ινδού υπηρέτη, του Αμπντούλ, θίγοντας θέματα φυλής, θρησκείας κι εξουσίας, που και σήμερα ταλανίζουν την ανθρωπότητα και σκοτώνουν ανθρώπους. Εκείνο, μάλιστα, που έκανε ακόμα πιο προκλητική για την εποχή εκείνη τη μεταξύ τους φιλία ήταν το γεγονός πως η βασίλισσα ήταν φίλη με έναν υπηρέτη και μάλιστα μουσουλμάνο.
Η Τζούντι Ντεντς σε έναν ρόλο που τις ανήκει ( κέρδισε την πρώτη της υποψηφιότητα για Όσκαρ για τον ίδιο ρόλο), ερμηνεύει μοναδικά την αγέλαστη και επιβλητική βασίλισσα Βικτώρια των προτομών και των αγαλμάτων.
2,5/5
Η Ιστορία του Hedi, (Inhebek Hedi)
Υπόθεση: O Χέντι, ένας ήσυχος νεαρός άνδρας, ακολουθεί ένα μονοπάτι ζωής προδιαγεγραμμένο. Ενώ στη χώρα του, την Τυνησία, τα πράγματα φαίνονται να αλλάζουν και να εξελίσσονται, ο ίδιος δεν περιμένει πολλά από το μέλλον του και αφήνει όλες τις σημαντικές αποφάσεις που τον αφορούν σε άλλους.
Καθώς η μητέρα του ετοιμάζει τον γάμο του, ο εργοδότης του τον στέλνει σε μια παραθαλάσσια πόλη προς αναζήτηση νέων πελατών. Εκεί θα συναντήσει την εξωστρεφή και γεμάτη ζωντάνια Ριμ. Οι δυο τους ξεκινούν μια γεμάτη πάθος ερωτική σχέση.
Οι προετοιμασίες για τον γάμο προχωρούν με πυρετώδεις ρυθμούς και ο Χέντι θα αναγκαστεί επιτέλους να πάρει ο ίδιος μια απόφαση για τον εαυτό του.
Ο Τυνήσιος δημιουργός επιλέγει μια αρκετά συνηθισμένη ιστορία, αυτή ενός απαγορευμένου έρωτα λόγω κοινωνικών συμβάσεων, προκειμένου τελικά να περιγράψει την κατάσταση τη χώρας του, που αναζητάει τη δική της ταυτότητα.
Ένα κάποιο τέλος, ( The sense of an ending)
Ο συγγραφέας χωρίζει το μυθιστόρημά του σε δυο περιόδους, ακολουθώντας τον Τόνι στο ήσυχο παρόν του και στις αναμνήσεις της νεανικών του χρόνων από όπου έρχεται η Βερόνικα, αποκαλύπτοντας βήμα βήμα τα μυστικά μιας ιδιαίτερης ιστορίας.
Ο Μπάτρα ακολουθεί την ίδια γραμμή με τον Μπαρνς. Mέσα από flashbacks συνθέτει το παζλ της ζωής του πρωταγωνιστή του και με βρετανικό φλέγμα δομεί ένα δυνατό δράμα με βασικό άξονα τη μνήμη, χωρίς να πέφτει στην παγίδα της νοσταλγίας και του μελοδραματισμού. Με τον ρυθμό της ταινίας να είναι σταθερός σε ολη την διάρκεια της ταινίας και χωρίς να οδηγείται σε κάποια κορύφωση (παρά το σεναριακό twist του φινάλε), οι λάτρεις του βιβλίου δεν θα απογοητευτούν, παρ’ολες τις σκηνοθετικές ελευθερίες, ως πρός την κινηματογραφική μεταφορά του.
Πικαδέρο, (Pikadero)
Υπόθεση: Καθώς αδυνατούν να βρουν δικό τους σπίτι λόγω ανεργίας, ο Γκόρκα και η Άνε, ένα νέο, άφραγκο ζευγάρι σε μια επαρχιακή πόλη στη χώρα των Βάσκων, δεν μπορούν να περάσουν χρόνο μόνοι τους ούτε στα σπίτια των γονιών τους. Καθώς οι δύο νέοι θέλουν ολοένα και περισσότερο να κάνουν έρωτα και αφού δεν έχουν χρήματα για να πάνε σε ένα ξενοδοχείο, είναι αναγκασμένοι να ψάξουν δημοφιλείς δημόσιους χώρους που χρησιμοποιούνται για σεξ, τους οποίους οι ντόπιοι αποκαλούν «πικαδέρος». Ωστόσο, τα πράγματα δεν είναι ποτέ τόσο εύκολα όσο φαίνονται, και η σχέση τους περνάει και αυτή τη δική της κρίση καθώς οι δυο τους προσπαθούν να βρουν τρόπους διαφυγής από τα πολλαπλά «δεσμά» της οικογένειας, μιας ετοιμόρροπης οικονομίας και ενός αβέβαιου μέλλοντος.
Άποψη: Το μοναδικό ντεμπούτο του Μπεν Σάροκ συνιστά μια ασυνήθιστη, γλυκόπικρη ματιά στις δυνατότητες ενός νέου ζευγαριού να αναπτύξουν την σχέση τους μέσα στην οικονομική κρίση στην Ισπανία.
Tο Πικαδέρο (με τον τίτλο από την ισπανική/βασκική λέξη που αναφέρεται σε δημόσιους χώρους που πηγαίνουν οι εραστές που δεν έχουν δικό τους σπίτι), είναι μια απολαυστική δημιουργία με μοναδικό χιούμορ και ακόμη πιο μεγάλη καρδιά, που δανείζεται τα χρώματα του ζωγράφου Έντουαρτ Χόπερ και ένα ύφος που παραπέμπει στο σινεμά του Καουρισμάκι, παραμένοντας μια αληθινά πρωτότυπη δημιουργία για την αληθινά γερασμένη Ευρώπη του σήμερα και την απογοήτευση της νέας γενιάς που αναζητά το δικό της δρόμο και τα όνειρά της. Μια ξεχωριστή, αστεία όσο και ρομαντική κομεντί όχι μόνο των καιρών της κρίσης, αλλά βαθιά διαχρονική για την αιώνια σύγκρουση ανάμεσα στα νεανικά όνειρα και την πεζή, άχρωμη, πραγματικότητα.
Η ιδέα που χρησιμοποιεί ο σκηνοθέτης είναι φρέσκια, ανάλαφρη και πανέξυπνη: πού μπορείς να πας με τον σύντροφο σου για να περάσετε χρόνο μόνοι σας όταν δεν έχεις χρήματα και ζεις ακόμα με τους γονείς σου;
2,5/5
Annabelle: Creation
Υπόθεση: Αρκετά χρόνια μετά τον τραγικό θάνατο της μικρής τους κόρης, ένας κουκλοποιός (Anthony LaPaglia) και η σύζυγος του (Miranda Otto) καλωσορίζουν στο σπίτι τους, μια καλόγρια και μια ομάδα κοριτσιών από ένα κατεστραμμένο ορφανοτροφείο της περιοχής. Σύντομα θα γίνουν ο στόχος της δαιμονισμένης δημιουργίας του κουκλοποιού, της Άναμπελ.
Άποψη: Το νέο κεφάλαιο του Conjuring Universe (μετά τα MCU & DCU!, εντάξει πλάκα κάνω… ή και οχι!), πέφτει στήν παγίδα των sequels που επαναλαμβάνουν τα όποια καλά στοιχεία, αλλά καταλήγουν να είναι ένα φτηνό και υπερβολικά τυπικό φιλμάκι supernatural horror κατεύθυνσης που κυμαίνεται στη μετριότητα. Με το πρώτο μισό της ταινίας να είναι βαρετό (ναι, ναι το ξέρω), σιγά, σιγά ο Σάντμπεργκ καταφέρνει να δημιουργήσει μια απειλητική ατμόσφαιρα, πατώντας όμως σε κοινότοπα horror tricks, που δύσκολα θα σας κάνουν να αναπηδήσετε από το κάθισμα.
Κι εκεί που λες ότι όλες οι προϋποθέσεις υπάρχουν και έχουν μπει γερά θεμέλια για μια δυναμική ταινία τρόμου που θα μας καθηλώσει, έρχονται διαδοχικές προχειρότητες και κοινοτυπίες που θρυμματίζουν ό, τι καλό πήγε να δημιουργηθεί εδώ και παρότι δεν είναι κακή σαν ταινία (συνολικά) – στα συν η προσεγμένη φωτογραφία -, μου άφησε πολλά παράπονα για την υπερβολικά κοινότυπη εικόνα της και την έλλειψη βάθους στο σενάριο και στους χαρακτήρες.
1/5
