Οφείλω να ξεκαθαρίσω εξ’ αρχής πως το παρακάτω δεν είναι review του The Last of Us. Αφού πρόκειται για το ίδιο ακριβώς παιχνίδι με αυτό του PS3, δεν υπάρχει λόγος να αναλωθούμε και πάλι σε κριτική του gameplay, των μηχανισμών κλπ. Υπάρχουν άφθονα κείμενα στο διαδίκτυο γι’ αυτό, για όσους ενδιαφέρονται. Ωραία. Τώρα που το ξεκαθάρισα αυτό, ας μιλήσουμε για το The Last of Us. Υπήρχαν αρκετά καλογραμμένα παιχνίδια πριν απ’ αυτό. Υπήρχε το BioShock με το φιλοσοφικό του υπόβαθρο και τη σοκαριστική ανατροπή του. Υπήρχαν τα Portal με το σκοτεινό, ευφυές χιούμορ τους. Το Silent Hill 2, το Prince of Persia: Sands of Time, το Red Dead Redemption και αρκετά άλλα που δεν εξυπηρετεί σε κάτι ιδιαίτερο η αναφορά τους. Υπήρχαν αρκετά. Αλλά, κανένα σαν το The Last of Us. Και αυτό διότι, το δημιούργημα της Naughty Dog ήταν το πρώτο βιντεοπαιχνίδι που κατάφερε πραγματικά να αποδώσει με πειστικό και επιτυχημένο τρόπο, ανθρώπινο δράμα.
Θα προσπαθήσω να αποφύγω τα spoilers για όσους δεν έχουν καταφέρει ακόμα να το παίξουν. Θα προσπαθήσω μιλώντας πιο γενικά και συγχωρέστε με αν αυτό ξεπεράσει τα προσωπικά σας όρια που καθορίζουν το τι θεωρείται “spoiler”. Από την άλλη, μπορείτε απλά να σταματήστε να διαβάζετε και να τρέξετε να παίξετε το παιχνίδι. Καλύτερα για όλους. Υπάρχει, λοιπόν, μια σκηνή -για να επανέλθω-, όπου η κάμερα απλά δείχνει το πρόσωπο της Ellie -συμπρωταγωνίστρια- και για πρώτη φορά, κοιτάς εικονικά μάτια και “διαβάζεις” χιλιάδες σκέψεις, βλέπεις συναισθήματα θολά και ακαθόριστα, βλέπεις πέρα από τα πολύγωνα, τη γεωμετρία, τα textures, βλέπεις κάτι που ενεργοποιεί την ενσυναίσθησή σου, βλέπεις κάτι ανθρώπινο. Και το βλέπεις για δύο λόγους. Πρώτον, το συγκείμενο της πλοκής και του σεναρίου, χαρίζει βάθος στον χαρακτήρα. Δεύτερον, η δουλειά που έχει γίνει στα μοντέλα των χαρακτήρων είναι υποδειγματική. Το απόλυτο πάντρεμα τεχνικής αρτιότητας και περιεχομένου. Και τα δύο σε τέλεια εξάρτηση το ένα από το άλλο.
Κοιτάς τα εικονικά μάτια της Ellie και “διαβάζεις” χιλιάδες σκέψεις, βλέπεις συναισθήματα θολά και ακαθόριστα, βλέπεις πέρα από τα πολύγωνα, τη γεωμετρία, τα textures, βλέπεις κάτι που ενεργοποιεί την ενσυναίσθησή σου, βλέπεις κάτι ανθρώπινο.
Οι τσακισμένοι από τις συνθήκες χαρακτήρες που θα συναντήσουν στο ταξίδι τους ο Joel και η Ellie, φανερώνουν τον “άνθρωπο” όταν όλο το κοινωνικό αξιακό σύστημα έχει καταρρεύσει. Απογυμνωμένος μέσα στην πρωτόγονη σκληρότητά του, καταντάει χειρότερος και από τα τέρατα του ιού που τον αποδεκάτισε. Το παιχνίδι αναζητά με λεπτότητα και ειλικρίνεια την ανθρώπινη ηθική μέσα σε έναν ρημαγμένο κόσμο που έχει στερήσει τα πάντα. Ποιος είναι τελικά ο πραγματικός εχθρός; Ποιος το πραγματικό τέρας;
Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο, η Naughty Dog βάζει στην άκρη τους ηρωισμούς και πλάθει μια βλοσυρή ιστορία που σου κάθεται σαν “κοτρώνα” στο στομάχι, δημιουργώντας περίτεχνα και μεθοδικά πολύπλοκους αντιήρωες και καταλήγοντας σ’ ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα φινάλε των τελευταίων ετών, ανεξαρτήτως μέσου.
Μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο, η Naughty Dog βάζει στην άκρη τους ηρωισμούς και πλάθει μια βλοσυρή ιστορία που σου κάθεται σαν “κοτρώνα” στο στομάχι, δημιουργώντας περίτεχνα και μεθοδικά πολύπλοκους αντιήρωες και καταλήγοντας σ’ ένα από τα πιο αμφιλεγόμενα φινάλε των τελευταίων ετών, ανεξαρτήτως μέσου. Όλα αυτά ξεπερνώντας ταυτόχρονα τον εαυτό της στο τεχνολογικό, τεχνικό και σχεδιαστικό κομμάτι που χαρίζουν στα τεκταινόμενα μια υπόσταση που δεν είχαμε ξαναδεί ποτέ.
Η τεράστια αξία του, δηλαδή, βρίσκεται και στην τέλεια συνεργία όλων αυτών των στοιχείων, για να αποδοθεί με τον κατάλληλο τρόπο η ιστορία που ήθελε να αφηγηθεί. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, το “Remastered” αποτελεί δίχως αμφιβολία την πληρέστερη και καλύτερη έκδοση του παιχνιδιού. Στα 1080p η εικόνα είναι πεντακάθαρη, τα χρώματα σφύζουν από ζωντάνια, όλα τα textures βρίσκονται σε υψηλή ανάλυση και το draw distance είναι πιο ευκρινές. Τα 60 fps από την άλλη, χαρίζουν μια απολαυστική “γλυκύτητα” στην κίνηση κατά τη διάρκεια του gameplay, που απουσίαζε από το πρωτότυπο.
Όσον αφορά στη μεγάλη συζήτηση του κατά πόσο καταστρέφουν την κινηματογραφική “υφή” της εικόνας, προσωπικά δεν είχα κανένα απολύτως πρόβλημα. Αντιθέτως, θεωρώ πως βελτίωνε το αποτέλεσμα και στα cut scenes. Ωστόσο, για τους πιο “ευαίσθητους” υπάρχει και η επιλογή να “κλειδώσεις” το frame rate στα 30 fps για την αυθεντική εμπειρία. Τέλος, στο πακέτο περιλαμβάνονται όλα τα multiplayer DLCs καθώς και το “Left Behind”, το μοναδικό story DLC που κυκλοφόρησε από τότε, ενώ, έχουν προστεθεί επιπλέον επιλογές όπως το Photo mode –όπου ο παίκτης μπορεί να τραβήξει in game φωτογραφίες- και σχολιασμός από τους δημιουργούς του παιχνιδιού.
