Μικρό μέρος, μα με σημαντική ιστορία, το οποίο έχει μετατραπεί σε οικολογικό καταφύγιο μεγάλης αξίας για τα περίφημα αγριοκάτσικα κρι-κρι
Όποιος έχει γυρίσει την Κρήτη πέρα από τα πολύ γνωστά μέρη, όσα προσελκύουν συνήθως τα φώτα της δημοσιότητας, δεν παύει να εντυπωσιάζεται από τις διαρκείς γωνιές που προσφέρονται προς εξερεύνηση και ανακάλυψη. Οι οποίες δεν αφορούν μόνο το εσωτερικό της ή τα πιο δύσβατα παραλιακά μέρη της νότιας πλευράς –όπου αφθονούν διάφορες ειδυλλιακές, ανοργάνωτες ακτές– μα και τα μικρονήσια που βρίσκονται διάσπαρτα γύρω της.
Ανάμεσα στα τελευταία βρίσκεται και το σύμπλεγμα δύο μικρών νησίδων που είναι γνωστά ως «Τα Θοδωρού», στα ανοιχτά της γνωστής παραλίας του παραθαλάσσιου χωριού Αγία Μαρίνα. Η οποία κάθε καλοκαίρι βουλιάζει από κόσμο, όντας εδώ και χρόνια ένα από τα πιο γνωστά θέρετρα της Κρήτης στην πλευρά των Χανίων που βλέπει προς το Αιγαίο, διαθέτοντας μεγάλα ξενοδοχεία και σταθερή ροή διεθνών επισκεπτών.
Λόγω αυτού του προφίλ, το Θοδωρού (το μεγάλο νησάκι) και το Γλαράκι ή Θοδωροπούλα (το πολύ μικρότερο), που επισήμως λέγονται Άγιοι Θεόδωροι και Μικρός Άγιος Θεόδωρος, είναι πολύ αναγνωρίσιμες και οικείες παρουσίες για τους ντόπιους και τους επισκέπτες της περιοχής. Λίγοι γνωρίζουν όμως τη σημαντική τους ιστορία ή το ξεχωριστό καθεστώς που τα διέπει: παρά την τοποθεσία τους στα ανοιχτά ενός τόσο πολυσύχναστου προορισμού, είναι ένα από τα πιο απρόσιτα κομμάτια της Ελλάδας, αφού μπορεί να πάει κανείς στο μεγαλύτερο νησί μόνο μία φορά τον χρόνο.
Ένα μικρό μέρος με μεγάλη ιστορία
Για το Θοδωρού έχουμε γραπτές αναφορές ήδη από τα αρχαία χρόνια, όταν ονομαζόταν Ακοίτιον (αλλά και Λητώα, καθώς και Τούλλουρος). Σώζεται μάλιστα και σχετική μυθολογική διήγηση, η οποία θέλει το νησί να δημιουργείται όταν ο Ποσειδώνας μετέτρεψε ένα τεράστιο θαλάσσιο κήτος με το μικρό του σε βράχους. Ωστόσο το όνομα Ακοίτιον δεν σχετίζεται με το κήτος –αντιθέτως, υποδηλώνει μια έκταση που έχει μείνει ακατοίκητη.
Το Θοδωρού δεν ήταν πάντοτε ακατοίκητο, όμως. Πριν την αρχαιότητα, λ.χ., κατά τη μινωική εποχή της Κρήτης, ήταν έδρα λατρευτικού χώρου. Το σημερινό του όνομα, από την άλλη, το οφείλει στα πρώιμα βυζαντινά χρόνια, όταν χτίστηκε εκεί τρίκλιτο εκκλησάκι παλαιοχριστιανικού τύπου, αφιερωμένο στον Άγιο Θεόδωρο τον Στρατηλάτη. Στις δικές μας ημέρες στέκεται πια μισοερειπωμένη, στον χώρο της όμως έχει οικοδομηθ …
Διαβάστε όλο το άρθρο από την πηγή
