Το Pride είχε ένταση, παλμό, χαρά, ήταν όντως μια μεγάλη γιορτή. Είχε και πολύ κόσμο, ίσως περισσότερο από κάθε άλλη φορά, κυρίως νεολαία.
Όχι τυχαία προφανώς.
Μια πρόσφατη έρευνα του Gallup στις ΗΠΑ έδειξε ότι η Generation Z – τα παιδιά που γεννήθηκαν μεταξύ 1997-2003 – αυτοπροσδιορίζοναι ως ΛΟΑΤΚΙ σε ένα πρωτοφανές ποσοστό 21%, διπλάσιο από το αντίστοιχο στους millennials, την αμέσως προηγούμενη γενιά.
Το τι σημαίνει βέβαια στην πράξη είναι μια διαφορετική συζήτηση (σχεδόν οι μισοί από αυτούς δηλώνουν ότι έχουν μόνο ετεροκανονικές σχέσεις).
Ταυτοχρόνως, ήταν και το πιο θεσμικό και «επιχειρηματικό» Pride, είχε την επίσημη υποστήριξη πρεσβειών, φορέων και συστημικών ΜΜΕ, χρυσούς και πλατινένιους χορηγούς που χρηματοδότησαν τις ακριβές εγκαταστάσεις κ.ο.κ.
Υπήρχαν μάλιστα εταιρείες (Vodafone, Goody’s, Heineken) που παρέλασαν κανονικά με φορτηγίδες και τις στολές εργασίας! Ως τι παρέλασαν άραγε, ως καταπιεσμένες διαφορετικότητες; Ένα Corporate Pride μέσα στο Gay Pride.
Οι συμμετέχοντες ωστόσο δεν έμοιαζαν να ενοχλούνται, κρατούσαν με υπερηφάνεια τα πλακάτ που μοίραζαν οι εν λόγω εταιρείες με edgy συνθήματα του τύπου «Διαφέρω άρα υπάρχω» (Goody’s).
Από ό,τι φαίνεται οι νέες και οι νέοι δεν είναι μόνο πιο ανοιχτόμυαλοι σε ζητήματα ΛΟΑΤΚΙ, αλλά αρκετοί από αυτούς τα επιλέγουν συνειδητά για να δηλώσουν τη διαφοροποίηση ή και την εξέγερσή τους απέναντι στο υπάρχον.
Ο νεανικός ριζοσπαστισμός ακολουθεί όλο και περισσότερο ταυτοτικές πορείες. Αντί για τη ριζοσπαστικοποίηση των ΛΟΑΤΚΙ όπως προσδοκούσε η Αριστερά, συμβαίνει μάλλον το αντίθετο, η ΛΟΑΤΚΙ-κοποίηση του ριζοσπαστισμού. Δεν το λέω επικριτικά, απλώς το καταγράφω.
Την τάση αυτή έχουν διαβάσει σωστά τα συστημικά κόμματα (ΚΙΝΑΛ, …
Διαβάστε όλο το άρθρο από την πηγή
