Ομολογώ ότι όταν ξύπνησα από την μεσημεριανή σιέστα, άνοιξα την TV και είδα τον τίτλο “Η απώλεια της Ζωής Λάσκαρη” σε μια εκπομπή της ΕΡΤ , τα έχασα! “Μπα, σκέφτηκα, η Ζωίτσα δεν πεθαίνει. Μήπως συνέβη κάτι άλλο;”…
Κι όμως… η Ζωίτσα “έφυγε” και για άλλη μια φορά κατερρίφθη ο μύθος, που είχα δημιουργήσει στο μυαλό μου, ότι μερικοί άνθρωποι δεν πεθαίνουν ποτέ ρε παιδί μου!
Δεν ξέρω γιατί, αλλά πίστευα ότι μερικοί άνθρωποι έχουν τον απέθαντο, ότι όλοι οι υπόλοιποι κάποια στιγμή θα αποχαιρετήσουμε τα εγκόσμια, αλλά αυτοί θα είναι ακόμα εδώ. Και ο Michael Jackson μου την έκανε, και η Ζωίτσα μου την έκανε, και ο Παναγιώτης από την Καλαμάτα μου την έκανε και ο Μάκης δίπλα από το σπίτι μου, το ίδιο μου έκανε μια ημέρα μετά το περυσινό Πάσχα. Οκ… δεν μπορεί να ισχύει αυτό που λέω, αλλά μερικοί άνθρωποι σου δίνουν αυτή την εντύπωση.
Και το “Crazy girl” Ζωίτσα ήταν μια από αυτούς τους τύπους. Την έβλεπα ντυμένη στα λευκά, με τα κοσμήματά της, με τα μακριά της σκουλαρίκια – σήμα κατατεθέν της – που τα έφτιαχνε μόνη της, με το γέλιο της, με το χιούμορ της, με την ειλικρίνειά της, με τα πάθη της, με την καλλιτεχνική της φύση ζωντανή, με την χαρακτηριστική της φωνή και σκεφτόμουν πόσο θεά και ντίβα παραμένει στην 8η δεκαετία της ζωής της. Πόσο star ήταν!
Με την Ζωή Λάσκαρη, δεν είχαμε βρεθεί ποτέ τετ – α – τετ, δεν της είχα κάνει ποτέ συνέντευξη. Δεν έτυχε. Την είχα συναντήσει πολλές φορές, βέβαια, σε καλέσματα – τότε που δεν υπήρχε κρίση, τα καλέσματα ήταν πολλά και σχεδόν καθημερινά – αλλά και σε θεατρικές πρεμιέρες δικές της.
Θυμάμαι κάποια στιγμή, είχα πάει να καλύψω την πρεμιέρα της στην Αθηναϊδα. Και γινόταν το αδιαχώρητο από κόσμο και από συναδέλφους. Είχαν πάει όλοι για την Ζωίτσα.
Και θυμάμαι όταν την πήρα τηλέφωνο: “Κυρία Λάσκαρη, καλησπέρα σας. Θα ήθελα να σας κάνω μια συνέντευξη για την εκπομπή Lifestyle. Εσείς θα θέλατε;”
“Αχ κορίτσι μου. Είμαι στην Αλάσκα” μου λέει και με στέλνει. Αλλά μου χρύσωσε το χάπι… “Όταν επιστρέφω, το συζητάμε”.
Δεν ξέρω αν ήταν στην Αλάσκα, θεωρώ πως όχι, αλλά επικοινωνία δεν υπήρξε ποτέ, γιατί πολύ απλά, το ALTER, έκλεισε υπό το βάρος της οικονομικής κρίσης και όχι μόνο. Δυστυχώς.
Μου άρεσε η Ζωή! Δεν θα αναφερθώ στο πόσο όμορφη ήταν ή στο πόσο καλή ηθοποιός ήταν. Αλλά μου άρεσε σαν τυπάκι… ήταν η γυναίκα που όλοι θα ήθελαν για φίλη τους, να πίνουν καφέ μαζί τους και να της λένε τα προβληματά τους, γιατί κάπως θα σου έβρισκε την λύση!
Και να σας πω κάτι; Εγώ θα την θυμάμαι πάντα έτσι:
https://www.youtube.com/watch?v=Tct17yA0JYU
Καλό ταξίδι Ζωίτσα!
Υ.Γ: Επειδή διάβασα πολλά και απρεπή σχόλια στο Facebook, που έχει καταντήσει βήμα αγενών και ακαλλιέργητων ανθρώπων, θα ήθελα να τονίσω ότι δεν υπάρχει θάνατος σημαντικός και λιγότερο σημαντικός. Σαφώς και ο θάνατος της Ζωής Λάσκαρη δεν είναι σημαντικότερος από τον θάνατο του Μάκη στο Χαλάνδρι.
