Η Capcom επιστρέφει με ένα ολοκαίνουργιο παιχνίδι για το Nintendo Switch και το PC και θέλει να συνεχίσει την ιστορία του Monster Hunter Stories. Σε αυτό το κείμενο θα σας καταθέσω την άποψή μου για το Monster Hunter Stories 2: Wings of Ruin, μία σειρά που ξεκίνησε το 2016 στο Nintendo 3DS και συνέχισε στις mobile συσκευές. Το franchise επιστρέφει πλέον με το απόλυτο sequel, που δε χρειάζεται όμως να έχετε παίξει το 1ο κεφάλαιο, για να το ευχαριστηθείτε. Αρχικά, ο πρώτος τίτλος γνώρισε μεγάλη επιτυχία και ο λόγος ήταν φυσικά ότι είχε έντονο άρωμα από τη θρυλική σειρά Pokémon της Nintendo, αφού στα Monster Hunter Stories συγκεντρώνετε τέρατα, που τα αποκαλεί το παιχνίδι Monsties, τα ανεβάζετε level, ξεκλειδώνετε νέες κινήσεις κλπ.
Μία προβλεπόμενη ιστορία που περίμενα περισσότερα…
Η ιστορία του Monster Hunter Stories 2 ξεκινάει με τη μαζική εξαφάνιση όλων των Rathalos σε όλο τον κόσμο. Ο χαρακτήρας μας, ο Rider, είναι ο απόγονος του θρυλικού Red, ο οποίος ήταν επίσης Rider. Μαζί με την Ena, ένα μυστηριώδες κορίτσι, ξεκινούν μια αποστολή: Να σώσουν και να κρατήσουν το μοναδικό αυγό του Rathalos που έχει απομείνει και να ανατρέψουν την καταστροφή του κόσμου. Η καταστροφή -όπως λέει η προφητεία- θέλει το Rathalos να απλώνει τα Wings of Ruin πάνω από τον κόσμο εξαπολύοντας τεράστιες καταστροφές. Σε αυτό το ταξίδι έχουμε ως προτεραιότητα να πείσουμε τους ανθρώπους ότι αυτό μπορεί να αποφευχθεί όταν υπάρχει αγάπη και δεσμός (bond) ανθρώπων και των Monstie -έτσι αποκαλούνται τα πλάσματα.
Για εμένα, προσωπικά, το πιο σημαντικό πρόβλημα του παιχνιδιού ήταν η ιστορία του, αφού από την αρχή γνώριζα περίπου τί να περιμένω και δυστυχώς έπεσα μέσα. Είναι γεμάτη κλισέ ατάκες, αν και υπήρχαν κάποιες ανατροπές στο σενάριο, αλλά καθόλου σημαντικές ώστε να με κρατήσουν, αφού ο τίτλος μου έδινε ελάχιστες πληροφορίες κάθε φορά. Η ιστορία γέμιζε με διάφορα “story quests” που μόνο story δεν ήταν, αφού στο 90% του παιχνιδιού πήγαινα σε κάποια dens (dungeons), εξολόθρευα το εκάστοτε boss και παρέδιδα το quest, όπως συμβαίνει περίπου και με τo Monster Hunter World.
Βέβαια, αυτός είναι κατά βάση ο σκοπός του παιχνιδιού, τουλάχιστον gameplay-ακα. Σε αυτό το 40ωρο ταξίδι γνώρισα πολλούς χαρακτήρες με διαφορετικές προσωπικότητες, που όμως δε θέλω να σας πω περισσότερα για να μη σας κάνω spoil, ειδικά αν έχετε παίξει το πρώτο παιχνίδι στο 3DS. Μέσα σ’ όλα, στο party μου είχα και τoν Naviru τον πιο γλυκό γάτο που σίγουρα γνωρίζετε αν παίξατε το Monster Hunter Stories, όπου σαν “από μηχανής Θεός” πάντα έβρισκε τη λύση στο εκάστοτε πρόβλημα.
Το gameplay και τα…Pokémon!
Στο gameplay του το Monster Hunter Stories 2 βασίζεται στο «πέτρα-ψαλίδι-χαρτί». Το κύριο damage διαχωρίζεται σε τρεις κατηγορίες το “attack”, το “speed” και το “technical”. To attack νικάει το technical, αλλά χάνει από το speed. Τόσο απλό και τόσο εθιστικό, παρόλο που το gameplay του δεν τελειώνει εδώ. Αυτά τα απλά hits γίνονται χάρη στα ατελείωτα όπλα που μπορούμε να αγοράσουμε ή να κάνουμε craft, όπως είναι τα swords, τα τόξα ή και τα “hammers”. Το κάθε στιλ όπλου έχει ατελείωτο βάθος, όπως συμβαίνει και με τα main παιχνίδια της σειράς, τα δικά του μοναδικά skills και κινήσεις. Επίσης, υπάρχει και μία στρογγυλή μπάρα (που μοιάζει με το mana των Diablo), όπου όταν γεμίσει το kinship, (το εργαλείο που δένει εσάς με το εκάστοτε Monstie), μπορείτε να κάνετε μια πολύ δυνατή επίθεση στους εχθρούς -κάτι σαν limit break από τα Final Fantasy- σε συνδυασμό με το τέρας που έχετε στο party σας, εξαπολύοντας ένα μεγάλο damage.
Πολλά Monsties όμως δε σας βοηθούν μόνο στις μάχες, αλλά και στην εξερεύνηση του κόσμου, αφού παραδείγματος χάρη τα type των δεινοσαύρων μπορούν να πηδήξουν από το ένα σημείο στο άλλο. Υπάρχουν και άλλα διαφορετικά types τεράτων με διαφορετικά passive abilities, όπως ας πούμε, ένα άλλο είδος που εμφανίζει αντικείμενα στο χάρτη με το πάτημα ενός πλήκτρου.
Στο party σας μπορείτε να έχετε μέχρι έξι Monsties που έχετε τη δυνατότητα να τα αλλάζετε μέσα στη μάχη, όπως εσείς επιθυμείτε και σας βολεύει, πράγμα όμως που δεν συμβαίνει συχνά χάρη στην αρκετά βατή δυσκολία του τίτλου. Δεν βρήκα τον εαυτό μου να απειλείται σχεδόν καθόλου μέχρι και τις τελευταίες ώρες του παιχνιδιού. Πάντα είχα στο party μου 3-4 Monsties που με βόλευαν και τα είχα από την αρχή έως το τέλος. Ωστόσο, υπάρχει και η δυνατότητα να στέλνετε τα τέρατα που δεν κρατάτε στο party σας σε expeditions και να φαρμάρουν αυτόνομα, αντικείμενα και level σε ομάδες.
Όλα τα παραπάνω γίνονται μέσα από τους εκάστοτε στάβλους, που υπάρχουν σε κάθε μεγάλη πόλη ή χωριό και που, εκτός από τα expeditions, σας επιτρέπουν να κάνετε channeling τέρατα και να αναβαθμίζετε τα Monstie σας με νέα skills. Από το party μου ανά διαστήματα -και στο μεγαλύτερο μέρος του παιχνιδιού- πέρασαν και διάφορα NPC’s, όπως συνηθίζεται σε JRPG και τα οποία με βοηθούσαν μέσα στη μάχη. Δυστυχώς, στην προκειμένη δεν μπορούσα να τους δώσω κάποιο command, καθώς λειτουργούν αυτόνομα. Σε μερικές περιστάσεις βρήκα αρκετά μέτρια την AI τους, αφού δεν βοηθούσαν σε μία συγκεκριμένη τακτική που προσπαθούσα να κάνω , όπως π.χ. να βαρέσουν συγκεκριμένο part του εχθρού για να ζαλιστεί και να γίνει knock out.
Ναι, και εδώ, μπορούμε να χτυπάμε συγκεκριμένα parts πάνω στους εχθρούς, όπως είναι τα φτερά ή η ουρά τους, δίνοντάς μας αντικείμενα που τα χρησιμοποιούμε για forge. Μοιάζει με Pokémon στο gameplay του και στο στιλ του; Θα έλεγα και ναι και όχι. Φέρνει κάποιες ιδέες που δεν έχει το προαναφερθέν franchise και το ανάποδο. Έχει όμως πολύ έντονα το ύφος των Pokémon που μου αρέσει.
Πχ, δε γίνεται να πιάνουμε τα Monsties όποτε θέλουμε ή όταν είμαστε στη μάχη, αλλά αντ’ αυτού πρέπει να μπαίνουμε σε Dens και να βρίσκουμε αυγά στο τέλος κάθε dungeon. Τα αυγά είναι συνήθως τυχαία και στη διάθεσή μας έχουμε 3 προσπάθειες μέχρι να σταματήσουν να βγαίνουν. Υπάρχουν και τα τύπου “shiny” που τα monsties γεννιούνται με καλύτερα στατιστικά. Το παιχνίδι έχει αρκετό grinding για να πάρετε όλα τα Monsties και θέλει αφοσίωση και χρόνο.
Υπάρχει και το craft στο παιχνίδι και λειτουργεί περίπου όπως στα main παιχνίδια της σειράς, που εξολοθρεύοντας συγκεκριμένα σημεία από τους εχθρούς μέσα στη μάχη, πετούν περισσότερα matches, για forge. Τα forge γίνονται απευθείας από τις πόλεις και τα χωριά και το Monster Hunter Stories 2 έχει μια τεράστια γκάμα από μοναδικά όπλα και πανοπλίες που σχεδόν κάθε μία ώρα άλλαζα εξοπλισμό. Αν σας αρέσει να φαρμάρετε και να αναβαθμίζεστε συνέχεια, θα νιώσετε σαν στο σπίτι σας και σε αυτό το παιχνίδι. Μέχρι και την τελευταία ώρα αναβαθμιζόμουν και έπαιρνα καλύτερα όπλα, armor sets και talismans, τα οποία βοηθούν εξαιρετικά τον παίκτη με διάφορα buffs.
Cell-Shaded γραφικά αλά Zelda
Το παιχνίδι έρχεται με έναν ικανοποιητικό οπτικοακουστικό τομέα, με όμορφες μελωδίες που με συντρόφευαν σε όλο το ταξίδι, χωρίς όμως αυτές να ήταν και αξιομνημόνευτες. Τα γραφικά από την άλλη είναι τύπου anime και cell-shaded, που θυμίζουν το Breath of the Wild (και τα Pokémon Sword & Shield), όμως σε αρκετά σημεία, τα περιβάλλοντα, ειδικά σε πιο ανοικτά μέρη ή ακόμη και σε dens, ήταν κάτω του μετρίου. Δυστυχώς δεν είχα τη δυνατότητα να το δοκιμάσω στο PC. Όμως αυτό ξεπερνιέται θεωρώ μετά τις πρώτες ώρες. Ο κόσμος του έχει να προσφέρει πολλές διαφορετικές περιοχές, από χιονισμένες τοποθεσίες, δάση, ακόμη και περιοχές με λάβες, με το art-style του να είναι το δυνατό του σημείο. Έχει άλλα τεχνικά προβλήματα όμως. Στις μεγάλες πόλεις ή ακόμη και στα χωριά συνάντησα πολλά frame drops, που έπεφταν κάτω από τα 25 καρέ ανά δευτερόλεπτο και δεν ξέρω αν πρόκειται να φτιαχτούν με κάποιο επερχόμενο patch. Παρ’ όλα αυτά ο τίτλος προσπαθεί να στοχεύσει στα 60fps, χωρίς να τα καταφέρνει τις περισσότερες φορές. Αυτό ισχύει και σε docked, αλλά και σε handheld mode.
Ναι, υπάρχει multiplayer…
Το Multiplayer δίνει το παρόν στο Monster Hunter Stories 2: Wings of Ruin και σας επιτρέπει μέσα από τον πίνακα των quest να συνδεθείτε με φίλους ή αγνώστους και να κάνετε μαζί co-op quests που συνήθως είναι να πάτε να εξολοθρεύσετε ένα τέρας ή να κάνετε duel σαν Riders μεταξύ σας. Το co-op εκτός από online, υποστηρίζει και τοπικό παιχνίδι που μπορείτε να παίξετε από κοντά με τα Joy-Cons.
