Όπως τώρα. Το πιο πρόσφατο και το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα υπόγειου ρατσισμού η περίπτωση του Νικόλα Γιατρομανωλάκη, υφυπουργού Πολιτισμού. Όταν γράφουμε και όταν λέμε «είναι ο πρώτος gay υπουργός».
Εχουμε και λέμε λοιπόν. Και ποιος μπορεί να με διαβεβαιώσει πως είναι ο πρώτος και μοναδικός gay υπουργός αυτής την ανασχηματισμένης κυβέρνησης; Κανείς. Επομένως κι εγώ μπορώ να ισχυριστώ ότι δεν είναι ο πρώτος αλλά ο τρίτος, ο τέταρτος. Τόσοι και τόσοι που παριστάνουν τους αρσενικούς και τους επιβήτορες, μπορεί στο κρεβάτι τους να γουστάρουν το σπορ της διπλής όψεως. Και από εδώ και από εκεί. Μπορεί επίσης να την καταβρίσκουν από τη μία, την πίσω όψη. Αποκλειστικά. Μπορεί να είναι σύζυγοι και γονείς και κρυφίως να το κάνουν διαφορετικά.
Μπορεί, επίσης, εγώ, εσύ, ο άλλος να το θέλουμε αλλά να μην το εκδηλώνουμε. Να καταπιεζόμαστε. Να καταπνίγουμε τις επιθυμίες μας. Ακόμα χειρότερα. Μπορεί να το ονειρευόμαστε. Και φυσικά πίσω από τα προσωπικά δεδομένα να οχυρωνόμαστε!
Δύο λοιπόν. Κανείς δεν γνωρίζει τις προτιμήσεις μας και τις επιδόσεις μας στην ιδιωτική μας κρεβατοκάμαρα. Κανείς, πλην της συντρόφου μας δεν μπορεί να ξέρει τις σεξουαλικές προτιμήσεις μας. Την «αντοχή» μας. Την ικανότητα ή την ανικανότητά μας. Μπορεί, επίσης, στα λόγια να είμαστε «άντρες με τα όλα τους» και στην πράξη ένα τίποτα. Αέρας κοπανιστός. Με το μόριο ζαρωμένο, μικροσκοπικό, αόρατο. Και κάθε φορά να καταφεύγουμε στις γνωστές κοινότοπες δικαιολογίες. Α, ξέρεις, σήμερα κουράστηκα. Αγάπη μου μια άλλη φορά. Και πάει λέγοντας.
Τρία λοιπόν. Και πόσοι παδαιράδες με γραμμώσεις και θεαματικές εμφανίσεις είναι πραγματικοί και αυθεντικά πιστοποιημένοι άντρες; Ελάτε τώρα. Μεταξύ κατεργαραίων ειλικρίνεια. Αλλωστε γνωστοί οι ψίθυροι, σε διάφορους κύκλους, που κυκλοφορούν και αναφέρονται σε ονόματα γνωστά, με προτιμήσεις πολλών όψεων.
Τέσσερα λοιπόν. Και όταν λέμε gay αναφερόμαστε σ’ ένα κατώτερο είδος ανθρώπου. Και έτσι εμείς οι «κανονικοί» είμαστε ανώτεροι απ’ αυτούς. Εμείς οι καλοί κι αυτοί οι κακοί. Αυτοί οι προβληματικοί, οι «ασθενείς», οι αλλιώτικοι, τα μιάσματα, οι μολυσμένοι. Ασε το χειρότερο. Να είσαι κρυφός gay και καλυπτόμενος πίσω από το δήθεν αντριλίκι σου να κατηγορείς τον άλλο σαν «τοιούτο». Α ρε σίχαμα!
Πέντε λοιπόν. Ετσι καταλήγουμε και διαδίδουμε την θεωρία της καθαρότητας της φυλής. Παρακλάδι του φασισμού. Ο Εβραίος. Ο Μουσουλμάνος. Ο Βουδιστής. Ο κομμουνιστής. Ο καρκινοπαθής. Ο μετανάστης. Ο πρόσφυγας. Ο φτωχός. Ο άνεργος. Ο τσιγγάνος. Και άλλα τέτοια. Κάπως έτσι οργανώθηκε, συγκροτήθηκε και εξαπλώθηκε ο Ναζισμός του Αδόλφου. Με το μικροσκοπικό τσουτσούνι και τον γιγαντιαίο κανιβαλισμό.
Εξι λοιπόν. Ένα το μοναδικό κριτήριο. Οι πράξεις. Το ήθος. Η διαδρομή. Πες μου τι έχεις κάνει για να σου πω ποιος είσαι. Αλλιώτικα θα λέγαμε πες μου για το κρεβάτι σου και θα σου πω αν κάνεις. Ο Μάνος Χατζιδάκις ήταν gay αλλά στην καθημερινότητά του ήταν άντρας με κάτι κοχόνες να σκάβουν μέχρι το κέντρο της γης. Και κάμποσοι πολιτικοί και υπουργοί σε κρίσιμες ώρες, με τις αποφάσεις τους και με τη στάση τους αποδείχτηκαν γυναικούλες της χειρίστης υποστάθμης. Ετσι δεν είναι;
Και για να τελειώνω. Μου είναι παντελώς αδιάφορη η σεξουαλική ταυτότητα του καθενός. Δικαίωμά του. Προσωπικό του δεδομένο. Το μόνο που μετράει είναι το ήθος του, η σκέψη του, οι πράξεις του και η αποτελεσματικότητά του. Κατάλαβες χαϊβάνι μου; Κι εδώ που τα λέμε μπας κι εσύ είσαι gay αλλά καμώνεσαι πως είσαι straight;
