Περιπλανώμενος, ο Μονόλογος ενός Συγγραφέα, Φώτης Θαλασσινός
Το δέκατο βιβλίο του Φώτη Θαλασσινού είναι μια αλητογραφία. Μια περιπλάνηση σε γεωγραφικούς και ψυχικούς τόπους. Είναι η εξομολόγηση του ως gay, ως περιθωριακού και ώριμου πια άντρα εγκατεστημένου στον τόπο καταγωγής του, το νησί της Κω. Ο συγγραφέας αναπολεί στιγμές απ’ την δεκαετή περίοδο που έζησε στην Αθήνα. Ζηλεύει αυτές τις στιγμές και τις ανακαλεί στον λόγο του για να αισθανθεί την καύλα τους. Περιπλάνηση σε όλα τα γνωστά τοπόσημα του περιθωριοποιημένου ομοφυλοφιλικού τρόπου ζωής στην πρωτεύουσα. Στον μονόλογο του ο Φώτης Θαλασσινός μας μιλάει για την μεταμόρφωση του σε περικλεές τσόλι της Καλλιθέας και ευρύτερα όλου του λεκανοπεδίου. Η γύμνια, οι σεξουαλικές συνευρέσεις, η ηδυπάθεια και ανάμεσα σε όλα αυτά η ομορφιά της αναπάντεχα συγκινητικής συνάντησης του συγγραφέα μ’ ένα τυφλό ηλικιωμένο σε κάποιο τσοντοσινεμά. Ένα κείμενο που ακολουθεί μια κατωφερή διάθεση. Απ’ την χαρά στην απόλυτη απόγνωση, σε προσπάθειες νεκρεγερσίας, ανάνηψης μιας πελαγωμένης ζωής στον κωακό κομφορμισμό και αραιά και που μικροαστισμό. Η Κως ως στρατόπεδο που αφαιρεί απ’ τους αποκλίνοντες ανθρώπους της όλα τα δικαιώματα τους. Η αντίσταση του Φώτη Θαλασσινού , η ήττα και ο νοητός θάνατος. Η ζωή του ως διακύβευμα.
Απ’ το οπισθόφυλλο του βιβλίου: Θραύσματα. Όταν η Αθήνα ήταν συνώνυμο της σεξουαλικής απελευθέρωσης. Βόλτες μου στην Ομόνοια και το Ζάππειο. Κούκλοι άντρες παντού. Ομορφιά και ερωτισμός, διαρκής περιήγηση στο περιθώριο. Τσοντοσινεμά, πάρκα και πλατείες. Η εκτόνωση της μοναξιάς με συνδετικό κρίκο μεταξύ μας την διάθεση για σεξ. Τσόλια και ρατσισμός. Όλοι οι πειραματιστές του κόσμου στην Ομόνοια που ύμνησε ο Γιώργος Ιωάννου, ο Γιώργος Χρονάς. Οργασμοί στα ηχεία του Star και του Cosmopolit, φιλολογικές συζητήσεις, απρόσμενες συναντήσεις με επώνυμους μποέμ. Λυκόφως και νύχτα. Σκονισμένα παπούτσια στους χωματόδρομους, απόδειξη αλητείας στις μεγάλες αλάνες της πρωτεύουσας. The party is over. Απομονωμένος στην Κω. Άνθρωποι που είδα μέσα σε ασφυξία όμοια με την δική μου. Κοινωνική κατακραυγή. Μετεωρισμός μεταξύ στερεοτύπων και απροκάλυπτης φιληδονίας. Από καφενείο σε καφενείο, να φτιάξω ένα στέκι, αρχή μιας δεύτερης θητείας στην εκζήτηση. Στην αποθέωση του σαρκικού φρονήματος. Απόγνωση και νοητός θάνατος. Ο δρόμος προς την αγιότητα.
O συγγραφέας με δικά του λόγια
Στο τελευταίο μου βιβλίο Περιπλανώμενος, ο Μονόλογος ενός Συγγραφέα, Εκδόσεις Οδός Πανός ασχολούμαι σαν σε μονόλογο με την συνθήκη να είσαι ομοφυλόφιλος στο 2020. Να είσαι διαφορετικός απ’ αυτούς που ορίζουν τα πράγματα, αποκλείοντας σε απ’ την ορατότητα του «φυσιολογικού» υποκειμένου με τα παρελκόμενα δικαιώματα και την απρόσκοπτη πρόσβαση στις κοινωνικές υπηρεσίες. Αναφέρομαι στην εξουθένωση μέσα στην ετεροκανονική μη συμπεριληπτική κοινωνία. Οι μάχες, οι ήττες και οι απώλειες. Άνθρωποι που πλουτίζουν απ’ τον χαμό που τους επιδαψιλεύουν οι κανονικοί. Ο πόνος μας έμαθε το σώμα μας. Μια σειρά από ψηλαφήσεις σε σημεία ερεθισμένα, πληγιασμένα δίδαξαν την ανατομία μας. Το ίδιο συμβαίνει και με το ψυχικό άλγος. Η παρατηρητικότητα στα ψυχικά στρώματα και υποστρώματα φέρνει την αυτογνωσία και άρα την δεξιότητα της ενσυναίσθησης. Ο πόνος είναι η μεγαλύτερη προϋπόθεση για την ανάπτυξη της συγχωρητικότητας προς το ατελές του ανθρώπινου όντος. Ο υπαρξιακός πόνος ως διαβατήριο, ως βασικός όρος για την εκμάθηση της αγάπης και της ευσπλαχνίας.
Αυτός ο μονόλογος ξεκινά από ένα πλήθος ιδεών μεγάλων φιλοσόφων και καλλιτεχνών, εγχώριων και ξένων, που επεξεργάζομαι στην συνέχεια με παραδείγματα απ’ το βίο μου. Αγγίζω εκείνα τα κομμάτια της ζωής μου και αναλύω πολύ ό,τι είναι κοινό σε όλους όσους έχουν επιβιώσει από στραγγαλιστικές συνθήκες κοινωνικής καταπίεσης και διωγμού. Το δέκατο βιβλίο μου είναι μια σύμμειξη αυτοβιογραφικού και δοκιμιακού λόγου. Ανακαλύπτοντας τα αίτια για τις παθογένειες που πολεμούν την διαφορετικότητα και ιδιαίτερα τα μέλη της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, είναι σαν να μπορείς να εκτρέψεις την ορμή και τον κατακλυσμό της χυδαιότητας του κλασικού πατριαρχικού και γι’ αυτό εχθρικού ανθρώπου. Ήδη απ’ το πρώτο μέρος του κειμένου ενημερώνω τον αναγνώστη ότι θα μιλήσω για τους περιθωριακούς, για τοξικομανείς, περιέργους μισάνθρωπους, για τους πάσχοντες από κάποια ψυχική ασθένεια, για την ομοφυλοφιλία στην επαρχία και την μεγαλούπολη. Δίνω εξόδους διαφυγής σε όλα αυτά τα κατά κάποιον τρόπο εξωτικά πλάσματα. Που σκέφτονται και ονειρεύονται αλλιώς. Τους δίνω ένα χώρο ύπαρξης μέσα σε όλο το σώμα του λόγου μου. Να φύγει όλος ο κάματος από τα μαρτύρια των άσχημων -ισμών.
Περιπλανώμενος, ο Μονόλογος ενός Συγγραφέα, Φώτης Θαλασσινός, σελ 35
Περιπλανώμενος, ο Μονόλογος ενός Συγγραφέα, Φώτης Θαλασσινός, σελ 36
Ο έρωτας μου με τη νύχτα. Μια αυτοδιήγηση για τις απαρχές και για την ισόβια πια περιπλάνηση σ’ αυτήν. Στρατολάτης όλων των χαμαιτυπείων και των αλανών της πρωτεύουσας. Τσοντάδικα σινεμά, το πάρκο του Ζαππείου, το άλλο της πλατείας Δαβάκη στην Καλλιθέα, νύχτες στο κλαμπ Λάμδα και το νταρκ ρουμ του. Ομόνοια, Κολωνάκι, Σύνταγμα. Κανονικά αλκοολικά μεθύσια και απ’ τα άλλα τα εκστατικά του σεξ. Νιάτα και το πέρασμα στην ενηλικίωση. Νυκτόβια πλάσματα στην αχνοφεγγιά του ημίφωτος. Σαν κάποιοι ζωντανοί ανθρώπινοι οργανισμοί που περιμένουν τον ήλιο να σβήσει για να φανερωθούν μες στο μεγαλείο της αιώνιας ωκεάνιας νύχτας που όλα τα αποδέχεται. Σπάνε τα πρωτόκολλα και οι σεμνοτυφίες στα διαπερατά παραπετάσματα του ερέβους. Τόσο ευκολοδιάβατα όσο απλά να ξεχωρίζουν επικράτειες. Απ’ την μια μεριά ο κομφορμισμός κι απ’ την άλλη η αχαλίνωτη ανατροπή της λογικής από τα ένστικτα. Περιπλανώμενος πανηδονιστής των απάγκιων των κυνηγημένων, των αποσυνάγωγων, των απαράμιλλα γοητευτικών, των εξαιρέσεων ανάμεσα στα πρότυπα των βαρετών ανθρώπων. Σωματική γύμνια με φόντο το μπλε φως του φεγγαριού. Αγχωτικές συνευρέσεις, πένθιμες και μαζί λαχταριστές, πίσω από θάμνους. Περιδιαβαίνοντας του χωματόδρομους των αναστεναγμών, σκονισμένα μαύρα παπούτσι λουστρίνια. Να μετράει το ψυχωμένο κρέας περισσότερο απ’ το πνευματικό ανάστημα κάποιου. Ηδυπάθεια και προσοχή. Αποδοχή και κυνηγητό. Η ανάγκη μου να γίνω τσόλι. Προσανατολισμένος αποκλειστικά σε ό,τι έχει να κάνει με όμορφους άντρες και την αρμονία των μελών των σωμάτων τους. Η ασυναγώνιστη διάφανη ωραιότητα των νιάτων. Τότε που ασυμφιλίωτος με τον εαυτό μου αναρωτιόμουν για την πέραση μου, την επιτυχία μου ανάμεσα στους ομηλίκους μου. Μαζί δουλειά και πολιτισμός, δυσκολία να εννοήσω την εικόνα μου, του δίχως φραγμούς Φώτη, μέσα στις ηγεμονικές εικόνες των εκπροσώπων του νορμάλ. Μια κομπορρημοσύνη ανεδαφική. Απ’ την μια ρατσισμός κι απ’ την άλλη μάγεμα. Δυσανεξία στον κόσμο τους, έχει κατασταλάξει σαν φόβος και αιδημοσύνη. Η απελευθέρωση στους θαμώνες των καταγωγίων.
Κι έπειτα η ασφυκτική μου ζωή στην επαρχία. Στο νησί της Κω. Εκτυλίσσεται σε πολλές σελίδες ένα εικονοστάσιο δικών μου αγίων και σταυρωμένων. Περιγράφω τον άλλο σαν τέχνασμα για να φωτίσω τις φλόγες απ’ τις ανεκπλήρωτες επιθυμίες μου που με καίνε. Περιγράφω τον άλλο αποκλεισμένο, καθρέφτης του δικού μου αποκλεισμού. Η συμμαθήτρια μου που έμοιαζε με την Ούμα Θέρμαν και τη Μία Κίρσνερ. Ο ράπερ Smoke που χάθηκε από ναρκωτικά. Ο μοναχικός «αλήτης» που μια μέρα τον κέρασα μια Βίκος Cola. Ο Α. που είναι πια στη Λέρο. Η ασφυξία, η προερχόμενη απ’ τον εσμό των ανθρώπων, σαν μέθοδος για να κατατρομάξεις με τον εαυτό σου. Να μην έχεις Εγώ παρά μόνο να σκοντάφτεις παντού σε βλέμματα κατάκρισης και ανθρώπους σαν δικαστές. Ένα Υπερεγώ επεκτεινόμενο εκτός του εαυτού μου. Η πρώτη μου αναφορά στον μονόλογο ότι πρέπει να κάνω κάτι για να σωθώ. Να βρω ένα νέο στέκι, πρώτο εφαλτήριο για μια νέα ζωή στο εντόπιο περιθώριο. Λες και υπάρχει κάτι τέτοιο. Ανάμεσα σε όλους αυτούς τους πονεμένους υπάρχουν και κάποιοι φαινομενικά χαρούμενοι. Δεν είναι όμως. Μονολογώ γι’ αυτούς και πίσω από κάθε φράση μου υποβόσκει η ακατάβλητη απόγνωση του διαφορετικού να υπάρχει σε τόπους φρούρια της δυσσεβούς αξιοπρέπειας, του εξοντωτικού κοινωνικού κύρους και μιας αίγλης τύπου αριστείας. Παντού διακρίσεις.
Δεν μένω άπραγος σε τούτο το μονόλογο. Ψάχνω να βρω μια καφετέρια για να χωρέσει την αχώρητη ξεχωριστή μου δίψα . Να μην ντρέπομαι γι’ αυτό που είμαι. Από το ένα στέκι στο άλλο, καμμιά διακύμανση που να ταράζει την μονοτονία και την αρρενωπή διαμόρφωση της κοινωνίας. Ελπίδα, πλατωνικοί έρωτες με περαστικούς άντρες απ’ τα στέκια μου και στο τέλος κούραση. Ξεμένω από ιδέες. Δεν μπορώ να φτιάξω τη ζωή μου στο νησί. Είναι σαν να μου λένε να σωθώ από ένα γερμανικό στρατόπεδο συγκέντρωσης. Δεν υπάρχει ζωή για ‘μένα πουθενά. Ελπίδα που εξανεμίστηκε η επίσκεψη στην Αθήνα. Τα πολλά κρούσματα του κορωνοϊού αποτρέπουν τον σχεδιασμό μου ενός ταξιδιού προς την πρωτεύουσα. Η συνειδητοποίηση πως δεν μπορώ να βρω ένα μέρος για να συχνάζω και να συναντιέμαι με gay άντρες σαν κι εμένα. Έστω για να πίνω καφέδες με πιο alternative τύπους. Λίγο ροκ, αλλοπρόσαλλους, παράξενους, ιδιαίτερους με εκλεπτυσμένα γούστα ή βίτσια. Τίποτα. Και στο τέλος ο νοητός θάνατος της ύπαρξης μου. Το σβήσιμο όλων των σημείων αναφοράς μου στο κοντινό μου περιβάλλον. Το χάσιμο των υποστατικών συνιστωσών μου. Από μορφή ζωής, που θα έλεγε και ο Αγκάμπεν, γυμνή ζωή. Κανένα δικαίωμα, καμμιά πατρίδα, ίσως καμμιά καταγωγή. Στροβιλισμοί πολύ κοντά στο πάγωμα των πάντων.
Φώτης Θαλασσινός
Στη φωτογραφία του εξωφύλλου είναι ο συγγραφέας
Τίτλος: Περιπλανώμενος. Ο μονόλογος ενός συγγραφέα
Συγγραφέας: Φώτης Θαλασσινός
Σελίδες βιβλίου: 80
Εκδοτικός Οίκος: Οδός Πανός
Ο Φώτης Θαλασσινός γεννήθηκε το Σεπτέμβρη του 1977 στην Κω, το νησί με της κρεμαστές γέφυρες. Εμφανίστηκε στα γράμματα το 2003. Είναι ένας περαστικός τροβαδούρος που μιλάει για το γυμνό χαμένο όνειρο.
