Λένε ότι τα κάστρα πέφτουν από μέσα. Κατά την ταπεινή μου άποψη, η Ευρωλίγκα δεν είναι καν κάστρο. Είναι ένας πύργος χτισμένος στην άμμο.
Αυτή, τη ζεστή που όταν το αποφασίσεις και μπορείς να την έχεις στα πόδια σου… 365 μέρες το χρόνο, έχεις βρει την ευτυχία. Γιατί δεν ασχολείσαι πια με τον… κάθε Μπερτομέου. Όσα γίνονται εδώ και καιρό, ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος τα είχε προβλέψει από τις 9 του περασμένου Ιούνη, χωρίς να είναι μάντης. Ρεαλιστής είναι.
Έβλεπε αυτό που διαπιστώνουν πια και οι πιο… πιστοί στον Ισπανό: Ότι στην πρώτη στραβή το πυργάκι του Μπερτομέου θα το πάρει το κύμα. Η αποχώρηση του νο2 της διοργάνωσης, ονόματι Σκοτ, αποδεικνύει του λόγου το αληθές… Ο Σκοτ βλέπει αυτό που έρχεται. Την καταστροφή. Αυτό δηλαδή που λένε ο ένας μετά τον άλλον οι άνθρωποι των ομάδων.
Η Ευρωλίγκα πνέει τα λοίσθια. Προσπαθεί με κάθε τρόπο να τη βγάλει καθαρή. Με ένα υγειονομικό πρωτόκολλο… λάστιχο και ένα πρόγραμμα «γράψε-σβήσε» ο Μπερτομέου προσπαθεί να κάνει τους χορηγούς να πιστέψουν ότι… γίνεται ένα κανονικό πρωτάθλημα με την ελπίδα να μην ακολουθήσουν τον Σκοτ στο τρένο της μεγάλης φυγής. Με σπασμωδικές κινήσεις ζητάει διάλογο (!) από τη FIBA ελπίζοντας σε σανίδα σωτηρίας.
Το σενάριο που προβάλλει ο Ισπανός τώρα που είναι στα σχοινιά έχει λέξη κλειδί τη «συναίνεση». Στην πραγματικότητα η λέξη που κυριαρχεί είναι «διάλυση». Στην πρώτη μεγάλη φουρτούνα του αθλητισμού ο Μπερτομέου δεν έχει όχι λύσεις αλλά ούτε καν σχέδιο δράσης. Είναι γυμνός. Και πλέον χωρίς καν το νούμερο 2 στο μαγαζί του. Το μέχρι πρότινος δεξί του χέρι…
Ο χρόνος του τελειώνει. Τον κρατάνε με… μηχανική υποστήριξη οι χρηματοδότες των ομάδων. Αυτοί που όπως είπε ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος πριν λίγους μήνες « βάζουν εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ για να υπάρχει η Ευρωλίγκα. Για να υπάρχει ο Ζόρντι να μας κουνάει τα δάχτυλο όπου και όποτε γουστάρει…».
Είπαμε, χωρίς να είναι μάντης. Αληθινός είναι. Πολλές φορές σε βαθμό… κακουργήματος. Και τώρα πια το βλέπουν όλοι. Όπως βλέπουν ότι ο Ζόρντι σε λίγο θα κουνάει το δάχτυλο μόνο στον… καθρέφτη του!
