Για μια χούφτα CV…
Κοιτάω τα κείμενά μου για τις εκδόσεις των προηγούμενων ετών, κοιτάω και τις σημειώσεις μου για την φετινή και αγχώνομαι βλέποντας τις πολλές ομοιότητες. Η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι πρέπει να βρω κάτι διαφορετικό να γράψω φέτος, δεν γίνεται κάθε χρόνο να λέω πάνω-κάτω τα ίδια πράγματα. Είναι τρομερό το πώς καμιά φορά μεταθέτουμε τις ευθύνες μιας εξωτερικής κατάστασης στους εαυτούς μας. Πώς θα μπορούσα να γράψω κάτι διαφορετικό, όταν αυτό για το οποίο καλούμαι να γράψω παραμένει ίδιο;
Η φιλοσοφία της σειράς 2Κ είναι, εδώ και χρόνια πλέον, κατά τη γνώμη, “δηλητηριασμένη” σε ένα θεμελιακό επίπεδο. Όχι μόνο ως μια ασταμάτητη μηχανή εκμαίευσης microtransactions αλλά και ως μια ξεδιάντροπα εμπορευματοποιημένη εκδοχή του αθλήματος. Ίσως βέβαια, αυτή η εκδοχή του NBA, αυτό το γκλάμουρ πακέτο θεατρικής διαχείρισης της “εικόνας” μέσα σε ένα τσίρκο από brands, όπου το μπάσκετ μοιάζει συχνά με υποσημείωση, να είναι περισσότερο κοντά στην αλήθεια απ’ όσο θα ήθελα να πιστέψω. Δεν θα ήταν η πρώτη φορά που αποδεικνύομαι αφελής μπροστά στην σύγχρονη πραγματικότητα. Ίσως και όχι. Ελπίζω όχι. Ωστόσο, μικρή σημασία έχει για το παιχνίδι.
Τα 2Κ, όπως και όλα τα “αθλητικά” παιχνίδια πουλάνε μια φαντασίωση και αυτή η φαντασίωση εμπεριέχει εκ φύσεως ορισμένες αξίες. Στην συγκεκριμένη περίπτωση, αυτή η φαντασίωση, είναι “σάπια” σε τέτοιο βάθος που, για μένα, καταντάει πλέον ανυπόφορη. Με φέρνει σε αμηχανία. Με φέρνει σε αμηχανία όταν όλο το career περιστρέφεται γύρω από το “ποια είναι η εικόνα που θέλεις να ασπαστείς, ποιο είναι το αφήγημα που θέλεις να προωθήσεις;”, όταν όλη η εμπορική κουλτούρα του “πουλάω τον εαυτό μου ως ένα brand”, δεν είναι πλέον στο φόντο αλλά στο κέντρο της ταυτότητάς σου. Το image making είναι ουσιαστικά το αληθινό παιχνίδι, η φαντασίωση δεν είναι να γίνεις ένας κορυφαίος παίκτης μπάσκετ, είναι να γίνεις σελέμπριτι, με τα ρούχα σου, την “εικόνα” σου κ.ο.κ. οπότε το Mt Career είναι γεμάτο με κυνικούς χαρακτήρες μασκαρεμένους συχνά πίσω από ένα κακόγουστο χιούμορ και, φυσικά, διαφημίσεις, πολλές διαφημίσεις.
Το παιχνίδι τα ενστερνίζεται όλα αυτά, τα σιγοντάρει, χωρίς καμία κριτική διάθεση για το τι μπορεί να σημαίνουν για το άθλημα και τον αθλητή. Η “City”, η εικονική πόλη που λειτουργεί σαν hub, μεγάλη καινοτομία της περσινής “next gen” έκδοσης, είναι πλέον εδώ πλήρως ανεπτυγμένη. Μια αχρείαστα μεγάλη έκταση που θυμίζει εμπορικό mall, σε κάθε γωνία και ένα άλλο brand με τον τελάλη του. Νομίζω δεν χρειάζεται να επεκταθώ περισσότερο, όσοι έχετε ασχοληθεί έστω και λίγο με την σειρά τελευταία, μπορείτε να αναγνωρίστε αμέσως όλα όσα γράφω. Το απογοητευτικό είναι πως κάθε χρόνο, αντί να αποφορτίζεται αυτό το κλίμα, όλο και χειροτερεύει. Και ριζώνει. Σε λίγο καιρό, αν δεν έχει ήδη συμβεί δηλαδή, θα δείτε που θα το συνηθίσουμε κιόλας. Σαν να ήταν πάντα εκεί. Αυτό είναι το πιο τρομακτικό απ’ όλα.
Το My Career δεν έχει κάποια ιδιαίτερη ιστορία φέτος. Είσαι ένας νέος ανερχόμενος παίκτης και πρέπει, αρχικά, να βρεις τον δρόμο σου προς τα Draft του NBA. Υπάρχουν διάφορες διαθέσιμες επιλογές για να φτάσεις εκεί. Μπορείς να πας στο κολλέγιο ή να μπεις στην G League ας πούμε, για να αποδείξεις την αξία σου. Με το να μην έχει μια παραδοσιακή, “στημένη” ιστορία, μπορεί να κερδίζει σε αμεσότητα γλιτώνοντάς μας από πιθανές φλυαρίες και κακοδοσμένο μελόδραμα αλλά χάνει σε ταυτότητα.
Όλο το mode διαδραματίζεται μέσα από την “City” σαν ένα κανονικό open world RPG (ή MMO μιας και είναι online) με χαρακτήρες της πόλης να δίνουν διάφορα quests. Το κακό είναι ότι δεν υπάρχει δυνατότητα για fast travel εκτός από το προπονητικό κέντρο και το διαμέρισμά μας.
Έτσι, αυξάνεται αρκετά ο “νεκρός χρόνος”, ο χρόνος δηλαδή που περιηγείσαι ανούσια από το ένα σημείο στο άλλο. Θα πρέπει συχνά να πάτε από το ένα άκρο της πόλης στο άλλο μόνο και μόνο για να μιλήστε σε κάποιον και να προχωρήσει η ιστορία. Ο παίκτης διαθέτει και ένα πατίνι (και ποδηλατάκι) για πιο γρήγορες και διασκεδαστικές μετακινήσεις, αλλά είναι τόσο χοντροκομμένα υλοποιημένο, που δεν βοηθάει ιδιαίτερα.
Ο σχεδιασμός της πόλης είναι πολλές φορές αναίτια πολύπλοκος και οριοθετημένος, αναγκάζοντας τον παίκτη ψάξει μέσα από τον χάρτη πώς θα πάει κάπου. Δεν σας κρύβω ότι με κούρασε. Το μόνο καλό που μπορώ να βρω για την ύπαρξη της πόλης, αντί για ένα απλό μενού, είναι ο κόσμος της, οι άλλοι παίκτες. Επειδή, όπως είπαμε είναι ένα online hub και φέτος έχει αρκετό κόσμο η έκδοση του PS5, η πόλη είναι ζωντανή. Οι δρόμοι της γεμάτοι με ιδιαίτερους παίκτες, ο καθένας στο δικό του ταξίδι, προσθέτοντας “χρώμα” στο αρκετά ανέμπνευστο, κατά τα άλλα, περιβάλλον.
Μέσα στο παρκέ όλα είναι καλύτερα
Στο κομμάτι του gameplay, ευτυχώς το NBA 2K22 έρχεται με ευπρόσδεκτες βελτιώσεις. Αρχικά, να τονίσω πως η δική μου ενασχόληση με τα παιχνίδια αυτά ήταν πάντα επιφανειακή. Επειδή έχω δει πώς είναι ένα ματς όταν παίζεται σε τουρνουά από παίκτες που έχουν εντρυφήσει, μπορώ να σας πω με σιγουριά πως δεν ανήκω σε αυτήν την κατηγορία. Όπως, νομίζω και ο περισσότερος κόσμος. Στα δικά μου μάτια λοιπόν, οι ευπρόσδεκτες αλλαγές που εντόπισα είναι οι εξής. Αρχικά, το φετινό σύστημα του σουτ είναι πιο εύχρηστο από το περσινό που είχε προκαλέσει μια αναστάτωση. Μια μπάρα γεμίζει από το πλάι του παίκτη όταν πατάμε το κουμπί και πρέπει να το αφήσουμε όταν φτάσει στο σωστό ύψος. Βρήκα ότι ήταν πιο εύκολο φέτος να πετύχεις σουτ. Δεύτερον, εξίσου ευπρόσδεκτο το γεγονός ότι είναι πιο εύκολο να μαρκάρεις.
Αυτή η αλλαγή συνδέεται με την γενικότερη ανισορροπία που επικρατούσε πέρυσι με τους superstars του αθλήματος που ήταν κυριολεκτικά ασταμάτητοι. Φέτος, τα πράγματα είναι πιο συγκρατημένα και ρεαλιστικά. Μπορείς να παίξεις άμυνα ακόμα και απέναντι στους καλύτερους και δεν είναι δεδομένο ότι θα σε κάνουν poster σε κάθε φάση, ιδίως αν έχεις κάνει έναν λίγο πιο αμυντικογενή παίκτη με badges και attributres. Αυτό δημιουργεί λιγότερο εκνευρισμό και κυρίως, ένα πιο αληθοφανές παιχνίδι που ανταμείβει λίγο περισσότερο την σωστή ομαδική δουλειά, παρά τα ατομικά χαρακτηριστικά στο “χαρτί”. Η τεχνητή νοημοσύνη μου φαίνεται επίσης πως λειτουργεί καλύτερα, ιδίως στην επίθεση, προσαρμόζοντας καλύτερα την θέση της, σε σχέση με τις -πολλές φορές- χαοτικές κινήσεις που κάνω ως παίκτης στο παρκέ και παίρνοντας σωστές αποφάσεις όταν υπάρχει ξεμαρκάριστος παίκτης.
Οι αποστάσεις είναι καλύτερες και, γενικά, είναι πιο βατό να βγουν συνεργασίες που θυμίζουν αληθινό μπάσκετ. Στην άμυνα τώρα, υπάρχει ακόμα ένα θέμα με τις αλλαγές αλλά, αυτό είναι ίσως και ρεαλιστικό. Ποια ομάδα δεν κάνει τέτοια λάθη, στην τελική; Φυσικά, πολλά εκνευριστικά χαρακτηριστικά που χαρακτηρίζουν το gameplay της σειράς παραμένουν και φέτος.
Τα animations, ιδίως του “κλεψίματος” που σε “παγώνει” στο σημείο και της υποδοχής της μπάλας πάνω σε κίνηση, πολλές φορές καταστρέφουν μια φάση, ο τρόπος που αξιολογεί το παιχνίδι την άμυνά σου, επίσης παραμένει λίγο ασυνεπής, ο έλεγχος του παίκτη συνεχίζει να είναι λίγο “άτσαλος”, υπάρχουν ακόμα σουτ από κάτω (ευτυχώς πιο σπάνια) που θα έβαζε ακόμα και ο σκύλος μου ο Σνούπι, ορισμένα κολλήματα πάνω στα σώματα αντιπάλων και συμπαικτών κ.τ.λ. Ωστόσο, σε γενικές γραμμές, μιλάμε σίγουρα για βελτίωση, τουλάχιστον στο δικό μου επιφανειακό επίπεδο. Το πού θα καταλήξει, σε βάθος χρόνου, η εξελιγμένη κοινότητα παικτών, μένει να το δούμε…
Ατελείωτες επιλογές, ίδια προβλήματα
Φυσικά, εκτός από το My Career υπάρχουν και όλα τα υπόλοιπα modes της σειράς εξίσου πλούσια και γιγαντιαία, όπως κάθε χρόνο. Δεν είχα τον χρόνο να ασχοληθώ εκτενώς με όλα, αλλά από αυτά που είδα, δεν έχουν μεγάλες ριζοσπαστικές αλλαγές σε σχέση με τα περσινά. Αυτό σημαίνει πρακτικά ατελείωτο περιεχόμενο μεν, πολλά microtransactions συνδεμένα με την εξέλιξη δε. Ιδίως στο My Team με τις κάρτες και τα fantasy rosters του.
Μιας και το ανέφερα τώρα, και στο My Career, η εξέλιξη του παίκτη είναι αρκετά αργή και μπορεί να ωθήσει έναν παίκτη εύκολα στην αγορά CV, ιδίως αν δεν θέλει να σπαταλήσει 25 ώρες στον παίκτη του μέχρι να μεταπηδήσει στο online κομμάτι του τίτλου με πιο ανταγωνιστικό rating.
Τέλος, ο τεχνικός τομέας είναι καλός, αλλά δεν έχει εξόφθαλμες διαφορές με την περσινή next gen έκδοση. Βασικά, αν μου βάζατε το ένα παιχνίδι δίπλα στο άλλο, δεν ξέρω αν θα μπορούσα να τα ξεχωρίσω με ευκολία. Η ύπαρξη του SSD είναι αυτή που κάνει πάλι την εμπειρία πολύ πιο φιλική και άνετη, καθώς, στις περισσότερες περιπτώσεις, εξανεμίζει τα διαβόητα loading της σειράς.
Ο ήχος είναι στα γνωστά επίπεδα, ενώ μου φάνηκε βελτιωμένη η περιγραφή φέτος. Είχε μεγάλη ποικιλία και ακολουθούσε τα γεγονότα του αγώνα αρκετά πειστικά.
