Σε όλες τις τελευταίες συνεντεύξεις/δηλώσεις του, απ’ το φιλικό με τη Λαμία στο Κορωπί, μέχρι το χθεσινοβραδινό ματς στη Λάρισα, ο Ντάνι Πογιάτος ζητάει διαρκώς ένα πράγμα: “Θέλουμε χρόνο”. Εννοείται ότι κάθε καινούργια προσπάθεια, κάθε νέο πρότζεκτ θέλει το χρόνο του για να αρχίσει να δείχνει πράγματα μέσα στο γήπεδο. Το θέμα ωστόσο, είναι πως -έτσι όπως διαμορφώνονται από νωρίς οι συνθήκες- ο ίδιος ο Παναθηναϊκός δεν έχει πια χρόνο για άλλο… πόνο.
Το θέμα είναι τι κάνεις (κι) εσύ σαν προπονητής για να κερδίσεις το χρόνο που ζητάς; Διότι με τον τρόπο που διαχειρίζεσαι τις διάφορες καταστάσεις στη ροή των αγώνων, μοιάζεις σαν να βάζεις “τρικλοποδιές” στον ίδιο σου τον εαυτό!
Πριν δε, ως προπονητής και κεφαλή της ομάδας, βγεις στο flash interview και δηλώσεις ότι “…πρέπει να ξυπνήσουμε, πρέπει να προχωρήσουμε και να βάλουμε περισσότερη ενέργεια στο παιχνίδι μας”, καλό θα είναι να ξυπνήσεις πρώτος εσύ με τις επιλογές σου από τον πάγκο, διότι για δεύτερο σερί ματς στο δεύτερο ημίχρονο η αντίδρασή σου ήταν μηδενική.
Δεν γίνεται να λες πως “…είχαμε τον έλεγχο, αλλά στο δεύτερο μέρος δεν κρατήσαμε τη μπάλα, δεν δημιουργήσαμε κι αυτό είναι το χειρότερο γιατί δίνεις ελπίδα στον αντίπαλο”. Ωραία ανάγνωση μετά το ματς, για να πάμε να πιούμε καμιά μπύρα και να το συζητήσουμε με την ηρεμία μας (αν δεν είμαστε οι προπονητές του Παναθηναϊκού).
Τι κάνεις ωστόσο, την ώρα που καίει το ματς; Βλέπεις λοιπόν (όπως λες) ότι από το 55’-60’ και μετά δεν μπορείς να κρατήσεις μπάλα. Διαπιστώνεις ότι οι δύο χαφ σου μπροστά από τον Κουρμπέλη, δηλαδή ο Μπουζούκης και ο Αγιούμπ, έχουν σκάσει κι εσύ το… αφήνεις όσο πάει; Και δεν φρεσκάρεις τη δική σου ενδεκάδα;
Η ΣΥΓΚΡΙΣΗ ΤΩΝ ΑΛΛΑΓΩΝ
Ο Γρηγορίου μέσα σε 15 λεπτά άλλαξε και φρέσκαρε τους δύο από τους τρεις του άξονά του και τα 4/11 της ομάδας του κι ο Πογιάτος στο 74’ έβγαλε τον (εκ των κορυφαίων ως εκείνη την ώρα) Χουάνκαρ που πονούσε, περνώντας στη θέση του (ξανά) έναν στόπερ. Και στο ίδιο λεπτό αντικατέστησε και τον Μακέντα, που ήταν το μοναδικό σημείο αναφοράς κι ο μόνος παίκτης στον οποίο ακουμπούσε η μπάλα στο επιθετικό τρίτο, κρατώντας πίσω παίκτες της ΑΕΛ, προκειμένου να περάσει τον Σαβιέρ.
Την ίδια ώρα (κι ενώ όπως είπε μετά το ματς “δεν κρατήσαμε τη μπάλα”) ο Καταλανός επέλεξε να αφήσει σε όλο το ματς τον (αρνητικότατο στο β’ μέρος) Αγιούμπ που… περπατούσε, όντας σκασμένος από το 60’ κι άφησε τον άξονά του χωρίς “τρεξίματα”. Με αποτέλεσμα από το 75’ και μετά να γίνει… αεροδιάδρομους για τους γηπεδούχους. Ακατανόητα πράγματα! Το ματς να «ζεματάει» και να είναι στην κόψη του ξυραφιού κι ο πάγκος του Παναθηναϊκού σε κατάσταση… νιρβάνας. Σα να έλεγε στους παίκτες της ΑΕΛ “εμείς γυρίζουμε πίσω τώρα για να κρατήσουμε 1-0, αν σας… βαστάει, ελάτε”. Ε, τους βάστηξε και σε τιμώρησαν…
ΣΤΟΠΕΡ ΕΙΝΑΙ, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΠΑΚ
Άλλο «κόλλημα» του Καταλανού: Βγαίνει με πρόβλημα ο Χουάνκαρ (αισθάνθηκε βαρύ τον προσαγωγό του) κι ο Καταλανός περνάει στη θέση του, ξανά στόπερ! Λες και είχε περάσει απ’ την απέναντι πλευρά ο Γρηγορίου τον Φαν Νίστελροϊ και τον Λεβαντόφσκι κι έπρεπε να γεμίσει με κεντρικούς αμυντικούς το αμυντικό τρίτο του Παναθηναϊκού.
Κι εννοείται πως δεν πάει το χρέωμα στον Πούγγουρα για το γκολ της ισοφάρισης. Όλη η άμυνα του Παναθηναϊκού κοιμήθηκε τον ύπνο του… δικαίου στη φάση του 87’, αλλά απ’ την ώρα που έκανε τη συγκεκριμένη επιλογή ο Πογιάτος, ο Γρηγορίου του φόρτωσε και δυο και τρεις παίκτες στα δεξιά κι ο έρμος ο Αχιλλέας, έμεινε να κυνηγάει… Τρώες. Κάποια στιγμή θα γινότανε και το «κακό» για τον Παναθηναϊκό. Το ποδόσφαιρο τιμωρεί την αφέλεια και την απειρία.
Και να πει κανείς ότι δεν είχε κανονικό αριστερό μπακ στον πάγκο; Κανονικότατος είναι ο Ζαγαρίτης και το απέδειξε προ 2,5 μηνών και στα τέσσερα τελευταία ματς των πλέι-οφ όπου έπαιξε βασικός κόντρα σε ΠΑΟΚ, ΑΕΚ, Άρη και ΟΦΗ. Πως γίνεται να τελειώνεις τόσο επιδεικτικά έναν παίκτη που μπορεί να σου δώσει εκείνη την ώρα, αυτό που ψάχνεις τόσο ανασταλτικά, όσο κι επιθετικά; Και στην τελική, αν δεν τον «πιστεύεις», τι τον… ταλαιπωρείς και τον παίρνεις στην αποστολή;
ΤΕΛΕΙΩΣΑΝ ΤΑ… ΚΑΝΟΝΑΚΙΑ
Ξαναλέω, ακατανόητα πράγματα, απόρροια σε πολύ μεγάλο βαθμό (και) της απειρίας και της έλλειψης παραστάσεων του Πογιάτος σε επίπεδο διαχείρισης και coaching πρώτης ομάδας. Ο Καταλανός έχει αποφασίσει “να ζήσει και να πεθάνει” με τις ιδέες του και τα κολλήματά του. Με το 4-3-3 που δεν αλλάζει ούτε στον… ύπνο του, με δύο φορ στην ενδεκάδα που για να χωρέσουν στο 4-3-3, βαπτίζεται πάντα ο ένας απ’ τους δύο εξτρέμ, με μηδενική παρεμβατικότητα από τον πάγκο σε ροή αγώνα.
Όταν ρισκάρεις το καλοκαίρι σαν κλαμπ και πολύ περισσότερο σαν τεχνικός διευθυντής, με την επιλογή σου, θα πρέπει να είσαι προετοιμασμένος πως θα… λουστείς κι αυτά.
Το θέμα είναι μέχρι που αντέχεται αυτή η εικόνα. Διότι τα κανονάκια πλέον… σώθηκαν, μαζί με τα ψιλά στην τσέπη. Και η επόμενη πίστα (Άρης) είναι ακόμη πιο ζόρικη. Κι αν η εικόνα -και η διαχείριση του ίδιου του Πογιάτος- δεν αλλάξει και το κοντέρ γράψει “0 στα 3”, θα βγει και το game over στην οθόνη.
